Θα παραθέσω τα γεγονότα με ψυχρά περιγραφική διάθεση. Γιατί, αν αφήσω να κυριαρχήσει το συναίσθημα, φοβάμαι ότι θα παρεκτραπώ (και ύστερα θα το μετανιώσω)!
* Βράδυ Δευτέρας 26/8/24: Σε έναν από τους τακτικούς βραδινούς περιπάτους μου, και καθώς είχα καιρό να πάω εκεί, βρέθηκα στο Γκάζι. Εκεί κοντά, στη Μεγάλου Αλεξάνδρου και στο σημείο όπου αυτή συναντά την Ιερά Οδό, βρίσκεται ο καλός θερινός κινηματογράφος «Λαΐς». Με καθαρά τυχοδιωκτική διάθεση είπα να πεταχτώ ως εκεί να δω τι έπαιζε, μήπως και...
Φτάνοντας στη Μεγάλου Αλεξάνδρου παρατήρησα ότι ο δρόμος είχε πλημμυρίσει από νερό, το οποίο μάλιστα δεν ήταν στάσιμο αλλά φαινόταν να ανανεώνεται συνεχώς. Ήταν προφανές ότι επρόκειτο για κάποια μεγάλη διαρροή (δεν είμαι σε θέση να πω αν ήταν πρόσφατη ή αν είχε προϋπάρξει για μέρες προτού η ασημαντότητά μου την εντοπίσει). Αναζήτησα την πηγή της διαρροής και είδα ότι το νερό προερχόταν από ένα παλιό κτίριο απέναντι από τον κινηματογράφο.
Με τα ανακλαστικά του «ξενέρωτου» ανθρώπου που βρίσκεται έξω από το πνεύμα της εποχής του, τηλεφώνησα από το κινητό μου στις βλάβες της ΕΥΔΑΠ. Με έβαλαν, ως είθισται, στην αναμονή, και για κάπου ένα τέταρτο της ώρας άκουγα όμορφα ηθικοπλαστικά μηνύματα για τη σωστή συμπεριφορά που οφείλουμε να επιδείξουμε ως πολίτες σε ό,τι αφορά την κατανάλωση του νερού, λόγω του φάσματος της λειψυδρίας που απειλεί (και πάλι) την Αθήνα. Κάτι σε στυλ «μπράβο Γιωργάκη που δεν σπατάλησες ούτε μία σταγόνα σήμερα»!
Όταν, τελικά, εμφανίστηκε στη γραμμή η εκπρόσωπος της εταιρείας, της ανέφερα το πρόβλημα και την ρώτησα, παρεμπιπτόντως, αν έχουν λάβει αναφορές και από άλλους πολίτες (τι διάολο, ολόκληρος κινηματογράφος βρίσκεται απέναντι, κόσμος μπαίνει - κόσμος βγαίνει!). Με έκπληξη (αν και δεν θα 'πρεπε) άκουσα ότι ουδείς άλλος το είχε αναφέρει. Σε κάθε περίπτωση, αφού έδωσα το όνομά μου - όπως μου ζητήθηκε - έλαβα τη διαβεβαίωση ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπιζόταν «σύντομα»...
* Βράδυ Τρίτης 27/8/24: Σίγουρος ότι είχα σώσει την πόλη - έστω προσωρινά - από τον εφιάλτη της λειψυδρίας, περπάτησα και πάλι ως τη Μεγάλου Αλεξάνδρου για να απολαύσω υπερήφανα τους καρπούς της υπευθυνότητάς μου ως πολίτη της Αθήνας. Αλλά φευ: ο δρόμος ήταν το ίδιο πλημμυρισμένος όπως την προηγούμενη νύχτα, και το νερό ανάβλυζε από το ίδιο σημείο με αμείωτη ένταση! Στον κινηματογράφο απέναντι όλα κυλούσαν ομαλά...
Κάλεσα πάλι την ΕΥΔΑΠ (με κάπως μικρότερη αναμονή αυτή τη φορά) και δεν έκρυψα την αγανάκτηση που με διακατείχε. Είπα ότι αδίκως σπαταλούν τα χρήματα των φορολογουμένων σε κοινωνικά μηνύματα στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις για το πόσο «πολύτιμο» είναι το νερό και πόσο ευσυνείδητοι είναι όσοι δεν το σπαταλούν, αφού ο πρώτος αποδέκτης του σχετικού διδακτισμού θα έπρεπε να είναι η ίδια η εταιρεία που το διαχειρίζεται! Με ύφος μάλλον μπλαζέ, η εκπρόσωπος μου εξήγησε ότι «υπάρχουν κι άλλες βλάβες στην πόλη, κύριε, εκτός από τη δική σας. Πού να τις προλάβουν όλες τα συνεργεία;» (σε ελεύθερη μετάφραση: λείπουν οι περισσότεροι σε άδειες, Αυγουστιάτικα). Επεσήμανα ότι δεν επρόκειτο για «δική μου βλάβη» αλλά για ζωτικής σημασίας πρόβλημα της πόλης! Για να λάβω, τελικά, μία ακόμα διαβεβαίωση: «Τέλος πάντων, ως τις 11μμ απόψε θα έχει διορθωθεί η βλάβη.»
Δεν μπήκα στον κόπο να πάω ξανά εκεί την επόμενη μέρα. Είπα στον εαυτό μου: «Δεν μπορεί, θα το 'χουν φτιάξει ως τώρα...»
* Βράδυ Δευτέρας 2/9/24: Περνώ πάλι από την περιοχή. Η Μεγάλου Αλεξάνδρου πάντα πλημμυρισμένη, με το νερό να αναβλύζει από το ίδιο σημείο του παλιού κτιρίου. Το σκηνικό έμεινε αμετάβλητο σε όλες τις επόμενες - δεν μέτρησα πόσες - επισκέψεις μου...
* Βράδυ Σαββάτου 14/9/24: Πήγα εκεί για νιοστή φορά (που λέμε στα μαθηματικά) και σκέφτηκα να κάνω κάτι που είχα αμελήσει τις προηγούμενες: να φωτογραφίσω τον νέο αυτό «ποταμό» της Αθήνας, με το όνομα του αρχαίου Μακεδόνα στρατηλάτη. Παραθέτω τις εικόνες πιο κάτω. Όσο για την ΕΥΔΑΠ, δεν της τηλεφώνησα ξανά. Δεν είχα λεφτά (και νεύρα) για πέταμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου