Μεταφέρω σημερινή ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα στο Facebook:
Σαν σήμερα 14 Ιουλίου 1992, ο 20χρονος φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν δολοφονήθηκε από την 17 Νοέμβρη στην συμβολή των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, σε απόπειρα κατά του τότε Υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Παλαιοκρασσά.Ήταν λέει «παράπλευρη απώλεια».Όχι για τη μάνα του.Η υπέροχη κυρία Σταυρούλα Αξαρλιάν δίνει ακόμα και σήμερα τον δικό της αγώνα, όχι μόνο για το δικό της παιδί, αλλά και για όλα τα θύματα της τρομοκρατίας.Η αγωνία της είναι να μην ξεχαστεί ο Θάνος της.Δεν θα ξεχαστεί.Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, με σεβασμό θα τιμούμε τη μνήμη του!
Αφού επιδοκίμασα σημειολογικά την ανάρτηση, πρόσθεσα το εξής σχόλιο:
Πολύ σωστά μας θυμίσατε και το όνομα της μητέρας του, το οποίο - αν και δεν θα 'πρεπε - συνήθως ξεχνούμε. Βλέπετε, ο αξιοπρεπής πόνος δεν φτάνει εύκολα ως τα αυτιά μας...
Κάποια κυρία απάντησε στο σχόλιό μου μέσω ρητορικού, προφανώς, και μάλλον αιχμηρού ερωτήματος:
Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σας, αξιοπρεπής και ποιος αναξιοπρεπής πόνος;
Και μου έδωσε την ευκαιρία να πω κάποια πράγματα που καιρό τα είχα μέσα μου:
Εκείνος που δεν τον ακούς μα τον "διαβάζεις" μόνο στα μάτια.... Εκείνος που δεν δίνεται βορά στην ευτέλεια του πλήθους... Που στο τέλος ίσως δεν θυμάσαι καν τ' όνομά του... Γι' αυτό είπα "εύγε" στην Έλενα Ακρίτα που μας θύμισε το όνομα της μητέρας. Ούτε κι εγώ το θυμόμουν...
Και, οι νοούντες νοήτωσαν...
Κ.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου