Ο Mike ήταν συνάδελφος στη σχολή. Είχε τεράστια μουσική παιδεία (αν θυμάμαι καλά, είχε υπάρξει μέλος στη συμφωνική ορχήστρα και χορωδία του BBC, και μάλιστα είχε γνωρίσει από κοντά τον φοβερό Otto Klemperer!) και απολάμβανα πάντα τις συζητήσεις μαζί του για ζητήματα που αφορούσαν την κοινή μας αγάπη: την κλασική μουσική.
Κάποια μέρα η συζήτηση ήρθε στον Μπραμς. Κι εκεί ο Μάικ, με τυπικά βρετανικό σαρκαστικό χιούμορ, είπε το εξής αμίμητο για τον Γερμανό συνθέτη:
«Η ορχήστρα στα συμφωνικά έργα του Μπραμς δίνει την εντύπωση πως κάποιος ανακατεύει μία πηχτή σούπα (stirring a thick soup)!»
Όσο κι αν λατρεύω τον Μπραμς, δεν μπορώ να διαφωνήσω ζωηρά με εκείνη την ιστορική τοποθέτηση του Μάικ. Πράγματι, η ορχήστρα του Μπραμς αφήνει ενίοτε στον ακροατή την αίσθηση του «παχύρρευστου» κατά τη ροή της μουσικής. Κι αυτό το «ενίοτε» αφορά κυρίως την διαχείριση των εγχόρδων στις χαμηλές περιοχές τους (βιόλες, τσέλα, μπάσα), όπου η ενορχήστρωσή τους είναι συχνά ιδιαίτερα «πυκνή».
Τούτο δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το παραγόμενο αισθητικό αποτέλεσμα είναι δυσάρεστο! Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που ο ήχος είναι αληθινά συγκλονιστικός, όπως π.χ. προς το τέλος του αργού (2ου) μέρους της Δεύτερης Συμφωνίας. Και, παρεμπιπτόντως, ας μην ξεχνάμε ότι και ο Βάγκνερ, με μία παρόμοια αριστοτεχνική χρήση των εγχόρδων στις χαμηλές περιοχές, μας κάνει να αισθανόμαστε πως κολυμπάμε στα βάθη του Ρήνου στο ξεκίνημα του Götterdämmerung!
Παραθέτω την Δεύτερη Συμφωνία του Μπραμς, μία λυρική πορεία από τη μελαγχολία στη χαρά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου