Σε άρθρο μας στο «Βήμα» στις 29-10-2012 («Η διακωμώδηση του βιασμού και η ‘Συντέλεια’ του χιούμορ») είχαμε αναφερθεί στη διαστροφική επίδειξη «χιούμορ» εκ μέρους των παρουσιαστών «σατιρικής» εκπομπής ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού, με θύμα την βουλευτή Λιάνα Κανέλλη. Αφετηριακό αντικείμενο της κακόγουστης φάρσας ήταν η απίστευτη κτηνωδία που βίωσε η πολιτικός (όπως, σε μικρότερο βαθμό, και η συνάδελφός της, Ρένα Δούρου) σε στούντιο άλλου ιδιωτικού σταθμού (σε «ζωντανή» μάλιστα μετάδοση!) από εκπρόσωπο «πολιτικού» κόμματος και «ισχυρού» φύλου.
Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω αποσπάσματα του άρθρου μου στο «Βήμα»:
Η αντίδραση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας μας μετά το περιστατικό βίας της 7-6-2012 στο τηλεοπτικό στούντιο του «Αντέννα», είναι ενδεικτική του επιπέδου αποκτήνωσης στο οποίο μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους μια μείζων εθνική κρίση. Οχετός ύβρεων κατά των δύο γυναικών βουλευτών – συχνά, μάλιστα, με απρεπή σεξουαλικά υπονοούμενα – κατέκλυσαν το Διαδίκτυο, συνοδευόμενες από χαιρέκακα σχόλια για το ανηλεές γρονθοκόπημα εναντίον της κ. Κανέλλη από εκπρόσωπο της «μάτσο» εθνικοφροσύνης: «Καλά της έκανε της (***)! Επιτέλους, κάποιος έπρεπε να της βουλώσει το στόμα!»
Αν οι γροθιές του συμπλεγματικού νεόκοπου «πολιτικού» συνιστούν, θα λέγαμε, μια πρωτογενή ενέργεια «βιασμού», τα κοινωνικά σχόλια που προαναφέρθηκαν αποτελούν ένα δεύτερο στάδιο της πράξης. Το τρίτο στάδιο – αυτό της αισχρής διακωμώδησης – παίχτηκε πριν λίγες μέρες, και πάλι στο χώρο κάποιου τηλεοπτικού στούντιο, στο διάλειμμα ζωντανού προγράμματος όπου η κ. Κανέλλη ήταν προσκεκλημένη. Φυσικοί, μαζί και ηθικοί, αυτουργοί ήταν οι συντελεστές «σατιρικής» (sic) εκπομπής του σταθμού, το όνομα της οποίας ας αναζητηθεί στον τίτλο του παρόντος άρθρου. Οι εν λόγω γελωτοποιοί, στο πλαίσιο της διαστροφικής αίσθησης του «χιούμορ» που, ως φαίνεται, διαθέτουν, σκηνοθέτησαν εικονικό ξυλοδαρμό της βουλευτού αιφνιδιάζοντάς την σε κάποιο διάδρομο του στούντιο, εις ανάμνησιν – ίσως ακόμα και προς δόξαν – του «ανδραγαθήματος» του σημαίνοντος εκπροσώπου του γνωστού ακραίου «πολιτικού» μορφώματος!
Λένε πως το χιούμορ ομορφαίνει και μακραίνει τη ζωή. Πιθανώς. Υπό μία όμως προϋπόθεση: ότι η σάτιρα του ενός δεν συνεπάγεται την ηθική καταρράκωση και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας του άλλου!
Τον μύθο ότι η «μάτσο εθνικοφροσύνη» έχει το μονοπώλιο του ευτελισμού της γυναίκας, σε αντίθεση με τον σεβασμό με τον οποίο την περιβάλλει η «αγνή Αριστερά», επιχείρησε να καταρρίψει στην πράξη ο – κατά δήλωσίν του – «αριστερός» καλλιτέχνης Σταμάτης Κραουνάκης σε πρόσφατη δημόσια συναυλία αλληλεγγύης προς τους απολυμένους της ΕΡΤ (16-6-2013). Ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια της Αριστοφάνειας πολιτικής σάτιρας, παραποίησε ένα δικό του αξιόλογο τραγούδι μετατρέποντάς το σε φθηνό και σεξιστικό χυδαιολόγημα με στόχο έναν πολιτικό της κυβερνώσας πλειοψηφίας και την σύζυγό του. Παραθέτω (με αναγκαίες περικοπές) τους στίχους της νέας εκδοχής του τραγουδιού, ζητώντας ταπεινά από τον κ. αρχισυντάκτη να μην τους λογοκρίνει περαιτέρω:
Όπου κι αν πας θα σαι πάντα εκεί,
με την ξανθιά την κουλή να σε λέει Μπουμπούκο.
Κι αναρωτιέμαι η καρ**λα τι χρώμα φοράει βρακί.
Έλα! Τα βούρλα φυτρώνουν στο βούρκο!
Πάμε στον Άδωνι για φραπέ,
που μας λέει κουμούνια, φρικιά,
τον σιχαίνονται και οι φοιτητές
κι εκείνος βγαίνει με μία ξινή, νευρικιά,
Ευγενία τη λένε που λες.
Και κυκλοφορεί ξετσίπωτα,
ένα σόι, ένα τίποτα.
Κι είμαστε η λαχτάρα του
και του γ***έται όλη η φάρα του.
Δείτε το video
Σημειώνω ότι, σε συνέντευξή του στις 17-4-2012 στο Aixmi.gr, αναφερόμενος στη στοχοποίηση του Γ. Νταλάρα εξαιτίας της πολιτικής καριέρας της συζύγου του, ο Σ. Κραουνάκης είχε τοποθετηθεί ως εξής:
«Δεν είναι αντικειμενικά σωστό ένας καλλιτέχνης, επειδή έχει παντρευτεί μια γυναίκα που είναι στο διοικούν κόμμα, να υφίσταται αυτήν την ταλαιπωρία.»
Προφανώς ο τραγουδοποιός εννοούσε την άδικη ταλαιπωρία που υφίστανται κατ’ αποκλειστικότητα οι άρρενες σύζυγοι γυναικών πολιτικών. Αυτό προκύπτει αβίαστα από την μη-τήρηση του ίδιου κανόνα κατά την εναλλαγή των φύλων…
Περιμέναμε εις μάτην από την Αριστερά – ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη, υποτίθεται, σε θέματα ισότητας και σεβασμού προς τη γυναίκα – να στηλιτεύσει τη συμπεριφορά αυτή ενός δημόσιου προσώπου που συχνά εμφανίζεται ως καλλιτεχνικός εκπρόσωπός της, και να διαχωρίσει τη θέση της από τέτοιας μορφής σεξιστικά χυδαιολογήματα (για να μην αναφερθώ και στη χυδαιότητα προς το πρόσωπο του ίδιου του πολιτικού, όπως αυτή εκφράζεται με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο στον τελευταίο στίχο του παραποιημένου τραγουδιού). Η σιωπή της θα μπορούσε να εκληφθεί από κάποιους (όχι αναγκαία κακοπροαίρετους) ως έμμεση επιδοκιμασία, και να αξιολογηθεί ως συνενοχή. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό, επίσης, είναι το γεγονός ότι η είδηση που αφορά το συμβάν, ενώ αρχικά εμφανίστηκε το πρωί σε μείζονες ειδησεογραφικούς ιστότοπους, ως το βράδυ είχε «εξαφανιστεί» από κάποιους απ’ αυτούς! Τι να υποθέσουμε άραγε;
Το μελαγχολικό της ιστορίας είναι πως, αν κρίνουμε από τα σχόλια που είδαμε δημοσιευμένα στο Διαδίκτυο, η απερίγραπτα ευτελής ενέργεια του τραγουδοποιού έτυχε ευρείας επιδοκιμασίας. Θα θέλαμε, εν τούτοις, να θέσουμε στον κ. Κραουνάκη δύο στοιχειώδη ερωτήματα, ένα με κοινωνικό και ένα με καλλιτεχνικό περιεχόμενο:
1. Πιστεύει πως με τη στάση του προσέφερε καλές υπηρεσίες στο σκοπό της ηθικής (κυρίως) δικαίωσης των εργαζομένων της ΕΡΤ, ή μήπως αντίθετα αμαύρωσε, εν μέρει, τον αγώνα τους;
2. Πιστεύει πως θα ξανακούσουμε ποτέ τον «Άδωνι» όπως πριν, σαν προϊόν υψηλής καλλιτεχνίας, ή μήπως θα ηχεί για πάντα στ’ αυτιά μας προεξάρχουσα η γελοία παράφρασή του; Μήπως, δηλαδή, δολοφόνησε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του με τα ίδια του τα χέρια;
Δεν αναμένω, φυσικά, απαντήσεις από τον αλαζονικό καλλιτέχνη (δεν είμαι καν σίγουρος ότι θα μου ήταν επιθυμητές). Περιμένω μόνο να βγούμε απ’ αυτό το σκοτεινό και σαρκοβόρο τούνελ της κρίσης… Που άλλους από εμάς έχει (δικαιολογημένα) μετατρέψει σε θηρία, και σ’ άλλους έχει δώσει προσχήματα για να παίζουν εν ου παικτοίς με τις αγωνίες μας, σερβίροντάς μας δηλητήριο ως γιατρικό!
* Ο Κώστας Παπαχρήστου κάποτε εκτιμούσε τον Σταμάτη Κραουνάκη…
Aixmi.gr
Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω αποσπάσματα του άρθρου μου στο «Βήμα»:
Η αντίδραση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας μας μετά το περιστατικό βίας της 7-6-2012 στο τηλεοπτικό στούντιο του «Αντέννα», είναι ενδεικτική του επιπέδου αποκτήνωσης στο οποίο μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους μια μείζων εθνική κρίση. Οχετός ύβρεων κατά των δύο γυναικών βουλευτών – συχνά, μάλιστα, με απρεπή σεξουαλικά υπονοούμενα – κατέκλυσαν το Διαδίκτυο, συνοδευόμενες από χαιρέκακα σχόλια για το ανηλεές γρονθοκόπημα εναντίον της κ. Κανέλλη από εκπρόσωπο της «μάτσο» εθνικοφροσύνης: «Καλά της έκανε της (***)! Επιτέλους, κάποιος έπρεπε να της βουλώσει το στόμα!»
Αν οι γροθιές του συμπλεγματικού νεόκοπου «πολιτικού» συνιστούν, θα λέγαμε, μια πρωτογενή ενέργεια «βιασμού», τα κοινωνικά σχόλια που προαναφέρθηκαν αποτελούν ένα δεύτερο στάδιο της πράξης. Το τρίτο στάδιο – αυτό της αισχρής διακωμώδησης – παίχτηκε πριν λίγες μέρες, και πάλι στο χώρο κάποιου τηλεοπτικού στούντιο, στο διάλειμμα ζωντανού προγράμματος όπου η κ. Κανέλλη ήταν προσκεκλημένη. Φυσικοί, μαζί και ηθικοί, αυτουργοί ήταν οι συντελεστές «σατιρικής» (sic) εκπομπής του σταθμού, το όνομα της οποίας ας αναζητηθεί στον τίτλο του παρόντος άρθρου. Οι εν λόγω γελωτοποιοί, στο πλαίσιο της διαστροφικής αίσθησης του «χιούμορ» που, ως φαίνεται, διαθέτουν, σκηνοθέτησαν εικονικό ξυλοδαρμό της βουλευτού αιφνιδιάζοντάς την σε κάποιο διάδρομο του στούντιο, εις ανάμνησιν – ίσως ακόμα και προς δόξαν – του «ανδραγαθήματος» του σημαίνοντος εκπροσώπου του γνωστού ακραίου «πολιτικού» μορφώματος!
Λένε πως το χιούμορ ομορφαίνει και μακραίνει τη ζωή. Πιθανώς. Υπό μία όμως προϋπόθεση: ότι η σάτιρα του ενός δεν συνεπάγεται την ηθική καταρράκωση και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας του άλλου!
Τον μύθο ότι η «μάτσο εθνικοφροσύνη» έχει το μονοπώλιο του ευτελισμού της γυναίκας, σε αντίθεση με τον σεβασμό με τον οποίο την περιβάλλει η «αγνή Αριστερά», επιχείρησε να καταρρίψει στην πράξη ο – κατά δήλωσίν του – «αριστερός» καλλιτέχνης Σταμάτης Κραουνάκης σε πρόσφατη δημόσια συναυλία αλληλεγγύης προς τους απολυμένους της ΕΡΤ (16-6-2013). Ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια της Αριστοφάνειας πολιτικής σάτιρας, παραποίησε ένα δικό του αξιόλογο τραγούδι μετατρέποντάς το σε φθηνό και σεξιστικό χυδαιολόγημα με στόχο έναν πολιτικό της κυβερνώσας πλειοψηφίας και την σύζυγό του. Παραθέτω (με αναγκαίες περικοπές) τους στίχους της νέας εκδοχής του τραγουδιού, ζητώντας ταπεινά από τον κ. αρχισυντάκτη να μην τους λογοκρίνει περαιτέρω:
Όπου κι αν πας θα σαι πάντα εκεί,
με την ξανθιά την κουλή να σε λέει Μπουμπούκο.
Κι αναρωτιέμαι η καρ**λα τι χρώμα φοράει βρακί.
Έλα! Τα βούρλα φυτρώνουν στο βούρκο!
Πάμε στον Άδωνι για φραπέ,
που μας λέει κουμούνια, φρικιά,
τον σιχαίνονται και οι φοιτητές
κι εκείνος βγαίνει με μία ξινή, νευρικιά,
Ευγενία τη λένε που λες.
Και κυκλοφορεί ξετσίπωτα,
ένα σόι, ένα τίποτα.
Κι είμαστε η λαχτάρα του
και του γ***έται όλη η φάρα του.
Δείτε το video
Σημειώνω ότι, σε συνέντευξή του στις 17-4-2012 στο Aixmi.gr, αναφερόμενος στη στοχοποίηση του Γ. Νταλάρα εξαιτίας της πολιτικής καριέρας της συζύγου του, ο Σ. Κραουνάκης είχε τοποθετηθεί ως εξής:
«Δεν είναι αντικειμενικά σωστό ένας καλλιτέχνης, επειδή έχει παντρευτεί μια γυναίκα που είναι στο διοικούν κόμμα, να υφίσταται αυτήν την ταλαιπωρία.»
Προφανώς ο τραγουδοποιός εννοούσε την άδικη ταλαιπωρία που υφίστανται κατ’ αποκλειστικότητα οι άρρενες σύζυγοι γυναικών πολιτικών. Αυτό προκύπτει αβίαστα από την μη-τήρηση του ίδιου κανόνα κατά την εναλλαγή των φύλων…
Περιμέναμε εις μάτην από την Αριστερά – ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη, υποτίθεται, σε θέματα ισότητας και σεβασμού προς τη γυναίκα – να στηλιτεύσει τη συμπεριφορά αυτή ενός δημόσιου προσώπου που συχνά εμφανίζεται ως καλλιτεχνικός εκπρόσωπός της, και να διαχωρίσει τη θέση της από τέτοιας μορφής σεξιστικά χυδαιολογήματα (για να μην αναφερθώ και στη χυδαιότητα προς το πρόσωπο του ίδιου του πολιτικού, όπως αυτή εκφράζεται με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο στον τελευταίο στίχο του παραποιημένου τραγουδιού). Η σιωπή της θα μπορούσε να εκληφθεί από κάποιους (όχι αναγκαία κακοπροαίρετους) ως έμμεση επιδοκιμασία, και να αξιολογηθεί ως συνενοχή. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό, επίσης, είναι το γεγονός ότι η είδηση που αφορά το συμβάν, ενώ αρχικά εμφανίστηκε το πρωί σε μείζονες ειδησεογραφικούς ιστότοπους, ως το βράδυ είχε «εξαφανιστεί» από κάποιους απ’ αυτούς! Τι να υποθέσουμε άραγε;
Το μελαγχολικό της ιστορίας είναι πως, αν κρίνουμε από τα σχόλια που είδαμε δημοσιευμένα στο Διαδίκτυο, η απερίγραπτα ευτελής ενέργεια του τραγουδοποιού έτυχε ευρείας επιδοκιμασίας. Θα θέλαμε, εν τούτοις, να θέσουμε στον κ. Κραουνάκη δύο στοιχειώδη ερωτήματα, ένα με κοινωνικό και ένα με καλλιτεχνικό περιεχόμενο:
1. Πιστεύει πως με τη στάση του προσέφερε καλές υπηρεσίες στο σκοπό της ηθικής (κυρίως) δικαίωσης των εργαζομένων της ΕΡΤ, ή μήπως αντίθετα αμαύρωσε, εν μέρει, τον αγώνα τους;
2. Πιστεύει πως θα ξανακούσουμε ποτέ τον «Άδωνι» όπως πριν, σαν προϊόν υψηλής καλλιτεχνίας, ή μήπως θα ηχεί για πάντα στ’ αυτιά μας προεξάρχουσα η γελοία παράφρασή του; Μήπως, δηλαδή, δολοφόνησε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του με τα ίδια του τα χέρια;
Δεν αναμένω, φυσικά, απαντήσεις από τον αλαζονικό καλλιτέχνη (δεν είμαι καν σίγουρος ότι θα μου ήταν επιθυμητές). Περιμένω μόνο να βγούμε απ’ αυτό το σκοτεινό και σαρκοβόρο τούνελ της κρίσης… Που άλλους από εμάς έχει (δικαιολογημένα) μετατρέψει σε θηρία, και σ’ άλλους έχει δώσει προσχήματα για να παίζουν εν ου παικτοίς με τις αγωνίες μας, σερβίροντάς μας δηλητήριο ως γιατρικό!
* Ο Κώστας Παπαχρήστου κάποτε εκτιμούσε τον Σταμάτη Κραουνάκη…
Aixmi.gr
