(Σε όλ’ αυτά που αφήσαμε...)
Του σούρουπου τ’ αγέρι
γλυκά που χάιδεψε
της λίμνης τις κορφές!
Κι ο ήλιος που απόμεικε
εσβήστηκε κι αυτός
κάτω απ’ το πρώτο κύμα.
Πέρα μακριά, δειλά
τα φώτ’ ανάψανε
στην πολιτεία...
Ήταν σιωπή,
ως και του λόφου η πνοή εσίγασε.
Μόνο δυο νυχτοπούλια
απομείναν να θρηνούν
ανάμεσα στις φυλλωσιές,
κι αυτά βουβά θαρρείς...
Μια τέτοια νύχτα,
αποδιωγμένη από καιρό
εκεί ταξίδεψε ξανά η σκέψη.
Κι όλο το βράδυ
σε μονοπάτια γνώριμα
ενθύμια εγύρεψε παλιά.
Μα αυτά χαμένα τώρα βρίσκονταν
στης πολιτείας τα στοιχειωμένα
μέσα τα χαλάσματα...
Κι η νύχτα πέρασε γοργά
κι η μνήμη με τις πρέπουσες
δεν πρόκαμε τιμές
να θάψει τους νεκρούς της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου