Γράφει: Κώστας Παπαχρήστου
Πλάι στους τάφους με τα διαμελισμένα πτώματα των επιβατών του μοιραίου τραίνου, θα πρέπει να τοποθετηθεί ένας ακόμα. Για να θάψουμε οριστικά τα τελευταία ίχνη πίστης που επιμέναμε (όσοι επιμέναμε) να διατηρούμε στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Ένα σύστημα που, πέρα από την διαχρονική διαχειριστική του ανεπάρκεια, ανέδειξε για μία ακόμα φορά τον αμοραλιστικό κυνισμό που το διαπερνά από το ένα άκρο του ως το άλλο.
Πριν καλά - καλά συνειδητοποιήσουν οι τραγικοί γονείς ότι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η μοίρα είχε αποφασίσει πως δεν θα ξανάβλεπαν ζωντανά τα παιδιά τους, οι κομματικές αποφύσεις του συστήματος έσπευσαν να αποποιηθούν την ευθύνη για την εθνική τραγωδία, ρίχνοντάς την βολικά στους άλλους:
- Είστε κυβέρνηση δολοφόνων!
- Δεν κοιτάτε καλύτερα τι κάνατε εσείς όταν κυβερνήσατε;
- Όταν είχαμε εμείς κάποτε την εξουσία, όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια!
Κανείς τους δεν βρήκε το θάρρος να υπερβεί την κομματική του μυωπία ώστε να αντικρίσει κατάματα το αυταπόδεικτο: ότι, χρόνια τώρα το ελληνικό κράτος είναι σοβαρά άρρωστο (είναι μάλλον περιττό να το αναλύσω αυτό) και λειτουργεί περίπου στον "αυτόματο". Δηλαδή, χάρις και μόνο στο αίσθημα καθήκοντος και πατριωτισμού μερικών φιλότιμων ανθρώπων που τιμούν το λειτούργημα που τους ανατέθηκε.
Από την άλλη, νόμοι και κανονισμοί υπάρχουν στα χαρτιά αλλά εφαρμόζονται στην πράξη κατά το δοκούν (αφού ο κρατικός έλεγχος συχνά απουσιάζει), ενώ η αυθαιρεσία τείνει να γίνει συνώνυμη της "κανονικότητας" στη χώρα. Από απλά καθημερινά φαινόμενα όπως η "υποχρέωση" χρήσης μάσκας στα δημόσια μέσα μεταφοράς, που ουδείς ελέγχει αν τηρείται, ως πιο σοβαρά ζητήματα, όπως η απρόσκοπτη παραβίαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας στους δρόμους (τι απέγινε, άραγε, η Τροχαία; μας έχει λείψει τόσο!) και η ανομία στα πανεπιστήμια που, σε πείσμα των ψηφισμένων νόμων του κράτους, καλά κρατεί (αφού το "πανεπιστημιακό άσυλο" ουδέποτε καταργήθηκε στην πράξη).
Για να φτάσουμε, τελικά, στις εγκληματικές "αμέλειες" που οδήγησαν στο πρόσφατο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ένα τρομακτικό γεγονός που ταρακούνησε τις συνειδήσεις όλων, πλην των κομμάτων εξουσίας (πρώην και νυν). Τα οποία, με πολιτικό κυνισμό και κομματική φιλαυτία, μετρούν πιθανά πολιτικά κόστη και οφέλη...
Αυτό που απαιτείται τώρα είναι να καθίσουν κάτω όλες οι πολιτικές δυνάμεις που φέρουν, αντικειμενικά, την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου, να εξετάσουν τις χρόνιες δομικές παθογένειες του κράτους ως τις ρίζες τους, και να πάρουν δύσκολες αποφάσεις σε πνεύμα συνεργασίας κι αφήνοντας πίσω τις ανούσιες κομματικές αντιπαραθέσεις. Αν δεν το πράξουν, το αποτέλεσμα θα είναι να απαξιωθεί το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, από τον ίδιο τον λαό που το ανέδειξε. Προς όφελος "αντισυστημικών" κύκλων της ανωμαλίας, που πάντα καραδοκούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου