Στις Γειτονιές της Αθηνάς (2011)

Ένα φιλμ μικρού μήκους (περίπου 22 λεπτά) που συνδυάζει φωτογραφία και κινούμενη εικόνα. Η υπέροχη μουσική ανήκει στον Maurice Ravel, του οποίου τα έργα έχουν πάντα μία "αύρα" αρχαιοελληνική. Η μουσική είναι σκόπιμα υποτονισμένη ώστε να δίνεται η εντύπωση μιας αόρατης ορχήστρας που οι ήχοι της φτάνουν από μακριά...

Άγρια θηρία στην περιοχή της Ακρόπολης!

Άγρια σαρκοβόρα έκαναν πρόσφατα την εμφάνισή τους στην περιοχή της Ακρόπολης! Αψηφώντας τον κίνδυνο, η κάμερα του AthensLover βρέθηκε εκεί για να απαθανατίσει το τρομακτικό γεγονός! (Οι πρωταγωνιστές της ταινίας δηλώνουν πως, παρά τις όποιες επιφανειακές ομοιότητες, ουδεμία σχέση έχουν με... κομματόσκυλα!)

Monsters of the Acropolis! by costaspap

Γάμος αλά... Ελληνικά!

"Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή, στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας."

Φερνάντο Πεσσόα, "Το Βιβλίο της Ανησυχίας"

Είναι παντρεμένοι ένα χρόνο. Αυτός αγαπάει κρυφά μια άλλη... Αυτή αγαπάει κρυφά έναν άλλο... Τους είναι αδύνατο να υποπτευθούν πως ο "άλλος" και η "άλλη" δεν είναι παρά αυτοί οι ίδιοι! Μόνο που δυσκολεύονται να αναγνωριστούν τώρα που δεν φορούν τις μάσκες τους, αυτές που φορούσαν εκείνη τη "μαγική" νύχτα του καρναβαλιού που γνωρίστηκαν, και που έμελλε να είναι η μοναδική...

Ίσως η πιο φιλοσοφημένη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, ο "Γάμος αλά Ελληνικά" είναι μια ειρωνική σπουδή πάνω στην υποκειμενικότητα του έρωτα! Την σκηνοθέτησε ο Βασίλης Γεωργιάδης ("Τα Κόκκινα Φανάρια", "Η Έβδομη Μέρα της Δημιουργίας"). Στο αποθεωτικό φινάλε της, ακούγεται μια από τις κορυφαίες ατάκες του ελληνικού σινεμά:

"Κτήνος! Ένα χρόνο παντρεμένοι, και μου το 'κρυβες πως ήσουνα εκείνος που αγαπούσα!"



Σκηνές από ένα... "Γάμο αλά Ελληνικά"! από costaspap

Εκεί που θα θέλαμε να βρισκόμαστε...

Δεν χρειάζονται λόγια... Η υπέροχη μουσική ανήκει στον Frederick Delius (A Song Before Sunrise)!


Neos Pyrgos & Orei in Evia, Greece by costaspap

Όσα θα θέλαμε να βλέπουμε...

Η μεροληπτικά επιλεκτική εστίαση της προσοχής του φακού... Η μαγευτική μουσική του Maurice Ravel... Μια κάποτε σπουδαία πόλη που κατέρρευσε κάτω απ' το δυσβάσταχτο βάρος της κληρονομιάς της... Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα μερικά απομεινάρια παλιάς δόξας για να μας ξεγελούν! Και τυχερός εγώ που ζω ανάμεσά τους. Γιατί εδώ υπάρχει μόνο "χθες". Κι ούτε ο χρόνος, μήτε οι άνθρωποι, μπόρεσαν ακόμα να βρουν τις κερκόπορτες...


A Day in Athens by costaspap

Αποχαιρετισμός σε μια φίλη...

Κάθε φορά που μάθαινα νέα της ήταν σαν να έσκαγε μια μικρή βόμβα! Φοιτητής ήμουν ακόμα όταν, γυρνώντας ένα βράδυ από τη βόλτα μου, άκουσα τη μητέρα μου να λέει: «Τα ‘μαθες; Η Κάτια αρραβωνιάστηκε και παντρεύεται σύντομα!» Η Κάτια είχε τότε μόλις περάσει στο Πανεπιστήμιο. Μου φάνηκε αδιανόητο!

Ως καλομαθημένος καταναλωτικός Αθηναίος, τα καλοκαίρια στις διακοπές δυσκολευόμουν πολύ από την έλλειψη «βασικών» ειδών από τα μαγαζιά του χωριού. Εκείνο το καλοκαίρι, όμως, μπαίνοντας στο χωριό είδα να ορθώνεται ένα καινούργιο σούπερ-μάρκετ. «Μπράβο, επιτέλους!» είπα στους δικούς μου. «Της φίλης σου της Κάτιας είναι», με πληροφόρησαν. Και το αρχικά ταπεινό κατάστημα, κάτω από την σιδηρά διεύθυνση της δαιμόνιας Κάτιας, μεγάλωσε κι αναπτύχθηκε σιγά-σιγά για να γίνει ένα υπερσύγχρονο σούπερ-μάρκετ που –και το εννοώ απόλυτα- δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τα «και του πουλιού το γάλα» των Αθηνών! Και μάλιστα, με τα χρόνια άνοιξε παραρτήματα και σε γειτονικά χωριά, για να δημιουργηθεί η πρώτη εμπορική αλυσίδα στην περιοχή.

Εν τω μεταξύ, μια άλλη «βόμβα» είχε σκάσει στο χωριό: Αψηφώντας την κατακραυγή και τις προκαταλήψεις της συντηρητικής τοπικής κοινωνίας, η Κάτια (μητέρα ήδη δύο παιδιών) αποφάσισε να δώσει τέλος σε έναν δυσλειτουργικό γάμο που είχε τραυματιστεί ανεπανόρθωτα από ανυπέρβλητα αντικειμενικά και διαπροσωπικά προβλήματα. Και το έκανε όχι έτσι, τυχαία, δίχως κίνητρο, αλλά ακολουθώντας την καρδιά της όταν χτύπησε στ’ αλήθεια. Για κάποιον άνθρωπο που κι αυτός, αντίστοιχα, άφησε πίσω του έναν θεσμό που δεν τον πληρούσε...

Δεν της πήρε πολύ για να στρέψει πάνω της την συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια (με προεξάρχον συστατικό το φθόνο) ολόκληρου του χωριού. Επιτυχημένη επιχειρηματίας που «έκλεισε όλα τα μαγαζιά»! Ερωτευμένη γυναίκα που έχτισε την ευτυχία της πάνω στο «χάλασμα δύο σπιτιών»! Ίσως και η ίδια να υποτίμησε τη δύναμη της κακής ενέργειας και να μη φρόντισε να αποκτήσει άμυνες... Η επόμενη «βόμβα» ήταν χτύπημα της μοίρας: «Η Κάτια είναι άρρωστη!»

Δεν ήταν όμως απ’ αυτούς που το βάζουν εύκολα κάτω! Αντιμετώπισε την κατάσταση με γενναιότητα και ρεαλισμό, και δεν άφησε ποτέ κανέναν να νιώσει γι’ αυτήν αισθήματα λύπησης. Για πάνω από δέκα χρόνια έζησε μια απόλυτα φυσιολογική ζωή (με τις όποιες δυσκολίες, βέβαια, προέκυπταν κατά καιρούς από τις απαραίτητες θεραπείες), και μάλιστα μέσα σ’ αυτό το διάστημα είδε τις επιχειρήσεις της να αναπτύσσονται σημαντικά.

Ο χρόνος, όμως, έχει πάντα την τελευταία λέξη και είναι ο τελικός νικητής σε κάθε μάχη του πεπερασμένου ανθρώπου κόντρα στην αιωνιότητα... Η τελική «βόμβα» έσκασε πριν λίγες μέρες με ένα τηλεφώνημα απ’ το χωριό: «Η Κάτια δεν κατάφερε να αντέξει την τελευταία θεραπεία!» Ήταν μόλις 52...

Στιγμές...

Οι εικόνες περνούν από μπροστά σαν σκιές... Πόσο αυτονόητο φάνταζε κάποτε το "πάντα", πόσο κατακτημένο το άπειρο...! Πώς ξεχάσαμε να πούμε ένα "ευχαριστώ" τότε που έπρεπε; Και τώρα, τώρα που η οδυνηρή προσγείωση μας έκανε "σοφούς", τώρα τι προλαβαίνουμε πια να σώσουμε;

Ή μήπως τώρα αρχίζει στ' αλήθεια το ταξίδι;

Η υπέροχη μουσική (αν και με όχι πολύ καλή ποιότητα ήχου, αναγκαίο κακό για την αποφυγή προβλημάτων σχετικών με το γελοίο copyright!), ανήκει στον Claude Debussy (Le Martyre de Saint Sebastien).


Moments (2011) by costaspap