Κάθε φορά που μάθαινα νέα της ήταν σαν να έσκαγε μια μικρή βόμβα! Φοιτητής ήμουν ακόμα όταν, γυρνώντας ένα βράδυ από τη βόλτα μου, άκουσα τη μητέρα μου να λέει: «Τα ‘μαθες; Η Κάτια αρραβωνιάστηκε και παντρεύεται σύντομα!» Η Κάτια είχε τότε μόλις περάσει στο Πανεπιστήμιο. Μου φάνηκε αδιανόητο!
Ως καλομαθημένος καταναλωτικός Αθηναίος, τα καλοκαίρια στις διακοπές δυσκολευόμουν πολύ από την έλλειψη «βασικών» ειδών από τα μαγαζιά του χωριού. Εκείνο το καλοκαίρι, όμως, μπαίνοντας στο χωριό είδα να ορθώνεται ένα καινούργιο σούπερ-μάρκετ. «Μπράβο, επιτέλους!» είπα στους δικούς μου. «Της φίλης σου της Κάτιας είναι», με πληροφόρησαν. Και το αρχικά ταπεινό κατάστημα, κάτω από την σιδηρά διεύθυνση της δαιμόνιας Κάτιας, μεγάλωσε κι αναπτύχθηκε σιγά-σιγά για να γίνει ένα υπερσύγχρονο σούπερ-μάρκετ που –και το εννοώ απόλυτα- δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τα «και του πουλιού το γάλα» των Αθηνών! Και μάλιστα, με τα χρόνια άνοιξε παραρτήματα και σε γειτονικά χωριά, για να δημιουργηθεί η πρώτη εμπορική αλυσίδα στην περιοχή.
Εν τω μεταξύ, μια άλλη «βόμβα» είχε σκάσει στο χωριό: Αψηφώντας την κατακραυγή και τις προκαταλήψεις της συντηρητικής τοπικής κοινωνίας, η Κάτια (μητέρα ήδη δύο παιδιών) αποφάσισε να δώσει τέλος σε έναν δυσλειτουργικό γάμο που είχε τραυματιστεί ανεπανόρθωτα από ανυπέρβλητα αντικειμενικά και διαπροσωπικά προβλήματα. Και το έκανε όχι έτσι, τυχαία, δίχως κίνητρο, αλλά ακολουθώντας την καρδιά της όταν χτύπησε στ’ αλήθεια. Για κάποιον άνθρωπο που κι αυτός, αντίστοιχα, άφησε πίσω του έναν θεσμό που δεν τον πληρούσε...
Δεν της πήρε πολύ για να στρέψει πάνω της την συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια (με προεξάρχον συστατικό το φθόνο) ολόκληρου του χωριού. Επιτυχημένη επιχειρηματίας που «έκλεισε όλα τα μαγαζιά»! Ερωτευμένη γυναίκα που έχτισε την ευτυχία της πάνω στο «χάλασμα δύο σπιτιών»! Ίσως και η ίδια να υποτίμησε τη δύναμη της κακής ενέργειας και να μη φρόντισε να αποκτήσει άμυνες... Η επόμενη «βόμβα» ήταν χτύπημα της μοίρας: «Η Κάτια είναι άρρωστη!»
Δεν ήταν όμως απ’ αυτούς που το βάζουν εύκολα κάτω! Αντιμετώπισε την κατάσταση με γενναιότητα και ρεαλισμό, και δεν άφησε ποτέ κανέναν να νιώσει γι’ αυτήν αισθήματα λύπησης. Για πάνω από δέκα χρόνια έζησε μια απόλυτα φυσιολογική ζωή (με τις όποιες δυσκολίες, βέβαια, προέκυπταν κατά καιρούς από τις απαραίτητες θεραπείες), και μάλιστα μέσα σ’ αυτό το διάστημα είδε τις επιχειρήσεις της να αναπτύσσονται σημαντικά.
Ο χρόνος, όμως, έχει πάντα την τελευταία λέξη και είναι ο τελικός νικητής σε κάθε μάχη του πεπερασμένου ανθρώπου κόντρα στην αιωνιότητα... Η τελική «βόμβα» έσκασε πριν λίγες μέρες με ένα τηλεφώνημα απ’ το χωριό: «Η Κάτια δεν κατάφερε να αντέξει την τελευταία θεραπεία!» Ήταν μόλις 52...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου