Η Αλήθεια της Μάνας: Δύο ποιήματα της Ελένης Αθανασούλη

Ψάχνοντας στα άδυτα των ηλεκτρονικών μου αρχείων, κατάφερα ν' ανακαλύψω δύο ανέκδοτα ποιήματα της Ελένης Αθανασούλη. Πέρα από την αναμφισβήτητη ποιητική τους αξία, ο συνδυασμός τους παρουσιάζει ιδιαίτερο ψυχολογικό ενδιαφέρον, αφού περιγράφει τη γυναίκα διαλεκτικά, ως σύνθεση δύο συνειδητοτήτων: της μάνας και -ταυτόχρονα- της κόρης...

Αλήθεια...

Αυτονόητα περνάει η μέρα μου
σαν να πρόκειται
να σ' ανταμώσω στο σπίτι
κάθε φορά που επιστρέφω.

Μάταιη κάθε επιστροφή,
η κάμαρά σου πάντα είν' αδειανή
γεμάτη από την απουσία σου.
Μπαίνω και στέκομαι για λίγο...
Με κοιτάζεις μες από τις φωτογραφίες σου
χαμογελώντας αδιάψευστα
στη συγκεκριμένη στιγμή...

Παιδί μου,
όπου και να 'σαι,
κλείνω τα μάτια και σε φαντάζομαι
χαμογελαστόν, δυνατόν και ωραίον,
μέσα στην αλήθεια των επιθυμιών σου,
μέσα στην αλήθεια των αδιεξόδων σου,
στην αλήθεια των επιλογών σου
και των τραυμάτων σου...

Πονάς;
Αίμα η καρδιά μου να δώσει
να σου κλείσει τα τραύματα,
η αγκαλιά μου να γειάνει
την ψυχή σου με θαύματα!

Αλήθεια,
πόσο λίγο καιρό
είναι γονιός κανείς...

.......................................................


Μάνα...


Είσαι η πηγή της ζωής,

Μάνα,

Η αγκαλιά σου όλους τους χωρεί,

Παιδιά και γέροντες,

Τους μόνους και τους λυπημένους...


Μα σαν μονάχη

Πονεμένη, τσακισμένη

Θα βρεθείς

Ένα μονάχα να θυμάσαι,

Μάνα για σένα,

Μόνη εσύ θε να ’σαι...


Ελένη Αθανασούλη