Έρωτας για ζωή και για θάνατο!

Της Ελένης Αθανασούλη (*)

Μια μονάχα φορά ερωτεύεσαι,
για ζωή και για θάνατο!
Μια και μόνο φορά!

Για να ζήσεις!

Αυτός είναι για μένα ο ρόλος του έρωτα στη ζωή του ανθρώπου: Ώθηση για δημιουργία.
Γι' αυτό ο άνθρωπος νιώθει τόσο «αθάνατος» όταν είναι ερωτευμένος και τόσο έτοιμος για θάνατο όταν νιώθει πως έχει ζήσει το απόλυτο του έρωτα.

Αυτό δεν το ζεις κάθε μέρα, και δεν αξίζει να το ζεις κάθε μέρα.
Απλώς Δεν Γίνεται!

Είναι σαν τη μαρμελάδα:
Είναι υπέροχη, αλλά η πολλή σε σκοτώνει.
Είναι σαν την ελευθερία:
Όταν την έχεις αποκτήσει με αγώνες
τη φυλάς σαν θησαυρό,
κι είναι λόγος να επαναστατείς στην κατάργησή της.
Αλλά όταν την έχεις δεδομένη και ανεξέλεγκτη
πεθαίνεις από πλήξη...

Αλλά...
Μήπως ο ποιητής μιλάει για τη διατήρηση του έρωτα;

Ο απόλυτος έρωτας ως βίωμα, αλλάζει τον άνθρωπο: του γίνεται modus vivendi,
και δεν έχεις πια γι' αντικείμενο του έρωτά σου, ένα μονάχα πρόσωπο.

Η αίσθηση μετουσιώνεται σε μνήμη και ικανότητα «πνευματικής και ψυχικής αθανασίας» και δημιουργικής πνοής.
Και όλα αυτά θέλεις να τα διατηρήσεις και να τα διαφυλάξεις
γιατί αξίζουν κάθε κόπο και κάθε θυσία του στιγμιαίου «θέλω σου»
και γιατί πια -από εκεί και μετά-
ερωτικά δρας, ζεις, αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο
και «περιποιείσαι» τη δημιουργική πνοή
χαρίζοντάς της τη δική σου βοήθεια/τρόπο
για να εξακολουθήσει να τρέφει τον κόσμο και σένα τον ίδιο.

Ο έρωτας σε αλλάζει και σε μαθαίνει να ζεις και να δημιουργείς,
αλλιώς δεν έζησες ποτέ κανένα έρωτα. Δεν ένιωσες δημιουργός.

Έρωτας είναι ο τρόπος να βλέπεις και να χαίρεσαι τη ζωή
γνωρίζοντας τα όριά της
(ετούτο είναι το πρώτο μας «μάθημα» στην ξενητεία του ανθρώπου, στην προσωρινότητα του ανθρώπου).

Έρωτας είναι η αγάπη του Χριστού.
Έρωτας είναι η προστασία του Δημιουργού για τα πλάσματά του:

«οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον,
ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν,
ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον».

Έρωτας είναι να δέχεσαι άνευ όρων τη δωρεά
και να ευχαριστείς για την τιμή να την απευθύνουν προς το πρόσωπό σου!

Αν αξιωθούμε όλοι να να γίνουμε ευγνώμονες και δωρητές χαράς,
τότε θα είμαστε πάντα, και αληθινά, ερωτευμένοι!

Ελένη Αθανασούλη


(*) Σχόλιο στο άρθρο "Ο Έρως που κουβαλά το βράχο…"