Σκέψεις που δε σκορπά μακριά η θάλασσα...

Photo: Polytimi

Από την Πολυτίμη

Προς τον άγνωστο που θα βρει το μήνυμα στο μπουκάλι:

Από τις 8 προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό μου σε τούτο εδώ το μέρος. Και, μάντεψε! Είναι η πρώτη φορά που η θάλασσα δε μπορεί να πάρει τις σκέψεις μου, να τις σκορπίσει μακριά και να φέρει ηρεμία... Ίσως γιατί φοβάμαι μη μου φέρει άλλες. Σαν αυτές που ξέβρασε πριν λίγες μέρες στην Κω ή πέρσι στη Χίο - και ποιος ξέρει πού αλλού...

Βλέπεις, η ζωή εδώ, ανατολικά, έχει αλλάξει τελευταία... Να σκεφτείς ότι δεν έχω το κουράγιο να την κοιτάξω, αρκούμαι στο να κλείνω τα μάτια και να την ακούω να έρχεται. Λυπάμαι... Λυπάμαι για τα άψυχα κορμιά που καταλήγουν στις αμμουδιές και τα βράχια. Λυπάμαι και για όσα φτάνουν σώα, μη γνωρίζοντας τη συνέχεια που μπορεί να 'ναι και χειρότερη. Λυπάμαι και για μας που αποδειχθήκαμε πολύ μικροί για να τους αγκαλιάσουμε...

Όποια πέτρα και να προσπαθήσω να ρίξω στη θάλασσα, κάποιο άλλο πρόβλημα μου ξυπνά. Χθες ένιωσα κούραση και απελπισία στο δρόμο για τις κάλπες. Κυρίως, όμως, ένιωσα πως βιάζεται η προσωπικότητα και το μυαλό μου. Και αυτό είναι κάτι που δε νομίζω ότι αντέχω...

Πολυτίμη