Κουβαδάκι

Εντάξει, ό,τι πεις εσύ! 

Είμαι ο Πήτερ Παν ποτέ που δε μεγάλωσε... 

Δεν είμαι αρκούντως τολμηρός 

σαν είναι ν’ αναλάβω ευθύνες... 

Άφησα την πρωτοβουλία στο συνάδελφο 

και πήρε την προαγωγή... 

Φοβήθηκα να πάρω δάνειο για διακοπές 

ενώ, για δες ο γείτονας... 

Δεν υπερθεματίζω σε μαγκιές σαν οδηγώ 

ακόμα κι αν χυδαία προκαλούμαι... 

Το μόνο γιατρικό που μου χρειάζεται 

είναι να πάω να κλαψουρίσω στη μαμά μου... 

Κι άμα τολμήσω να αρθρώσω άποψη που διαφωνεί 

η λύση πάντα απλή: 

το κουβαδάκι μου και σ’ άλλη παραλία! 

Γι’ αυτή σου την πολύτιμη την τελευταία συμβουλή 

σκληρή μου φεμινίστρια, σ’ ευχαριστώ! 

Μια άλλη παραλία ανακάλυψα 

που εκεί πια δε φοβάμαι να φοβάμαι... 

Για σένα μόνο ανησυχώ: 

Άνθρωποι ψεύτες, φθονεροί 

λένε τα βράδια πως γυρνάς τις γειτονιές 

με κλάματα κι ολοφυρμούς γυρεύοντας συμπόνια 

για κάποιον άκαρδο που αναίτια δήθεν σ’ άφησε. 

Κι αναρωτιέμαι εσύ, τόσο περήφανη 

τέτοιες χυδαίες συκοφαντίες πώς ανέχεσαι! 

Όμως, ξέρω καλά: απαξιώνεις... 

(ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ)