Υπέρβαση του Εγώ

Αυτός ο στυλογράφος ο ακριβός 

ήταν δικός μου: 

κοίτα στο πλάι το μονόγραμμα! 

Αυτό το σπίτι το ψηλό 

σε μένα ανήκε: 

μες στο συρτάρι είναι τα συμβόλαια! 

Αυτό το ποίημα το εξαίσιο 

εγώ το έγραψα: 

πρόσεξε τ’ όνομά μου στο εξώφυλλο! 

Αυτό το πλήθος το τεράστιο 

για μένα ζητωκραύγαζε: 

σώπα και άκουσε στο δίσκο τα συνθήματα! 

Αυτή τη δωρεά τη γενναιόδωρη 

εγώ την είχα κάνει: 

για δες στην πινακίδα τα χρυσά τα γράμματα! 

Αυτοί που κλαιν με σπαραγμό 

για μένα κλαίνε: 

διάβασε τ’ όνομά μου χαραγμένο στο σταυρό! 

... Όμως «εγώ» δεν είμαι πια Εγώ: 

Είμαι «εσύ», είμαι «εμείς», 

είμ’ ό,τι πέρασε και ό,τι θάρθει, 

το χθες μαζί και τ’ αύριο, 

το εδώ και το εκεί αγκαλιασμένα στο παντού, 

ψυχή του Σύμπαντος και όλων των Συμπάντων! 

Τώρα πια λεύτερος, 

καμία αιτιότητα κρυφή να μη με σκιάζει... 

(ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ)

Σχόλιο:

Ο Δ. Λιαντίνης, που αφιέρωσε μία ολόκληρη ζωή στη φιλοσοφική μελέτη του θανάτου, επισήμανε ότι ο θάνατος είναι μία έννοια πολύ δύσκολο να οριστεί. Θα πρόσθετα ότι είναι μία έννοια που δεν μπορεί να γίνει κατανοητή μέσα στα ανθρώπινα μέτρα, αφού είναι αδύνατο να τον τοποθετήσουμε στο πλαίσιο των οικείων χωροχρονικών συμβάσεων. Ίσως υπερβαίνει και αυτόν τούτον τον "ιερό" νόμο της αιτιότητας...

Αν η φιλοσοφία (ορθώς) δεν επιχειρεί να ορίσει τον θάνατο, η ηθική το τολμά: Είναι η απόλυτη υπέρβαση του "Εγώ"!