Χαμένες όλες οι πατρίδες σου, παππού...Αυτή με βιάση που άφησεςκυνηγημένος σαν τ’ αγρίμιμες από άβατα βουνά διαβαίνοντας,μέρες συντηρημένοςμ’ αυτά που έλεγες με τίποταδεν τρώγονται ωμά, όποια η πείνα,με τη φρικτή ανάμνηση νωπήπατέρα κι αδελφής σφαγμένωναπ’ τα χέρια πρώην αδελφών,με μόνη ελπίδα σωτηρίαςτην Ελλάδα που σε πρόδωσε(κι ας λες οι ξένοι που μας έβαλανκαι μόνους μας αφήκανπως ήταν οι εχθροί).Χαμένη είν’ κι αυτήεδώ που ήρθες κάποτεγυρεύοντας μια νέα ζωή,απ’ το πηγάδι πίνονταςτο πρώτο σου γλυφό νερόπου σου ‘δειξαν με περιφρόνηση,αποξηραίνοντας βάλτους ατέλειωτουςνα κάνεις λίγη γη να μείνεις,να καλλιεργήσεις...Κι ως άρχισ’ η ζωή τριγύρω σουδειλά ν’ ανθίζει πάλι,τα χώματά σου πάτησανκαινούργιοι εχθροί,πήραν το βιος που μόχθησεςνα θρέψουν άσπλαχνους ξένους στρατούςκαι σ’ άβατα βουνά ξανά σε στείλαν.Και σαν κι αυτοί νικήθηκανκαταμεσής στο δρόμο βρέθηκεςσε διασταυρούμενα πυράαδελφοκτόνας μάχης,ενός πολέμου ίσαμε σήμεραπου ωραία και καλά κρατείκαι τρώει τα παιδιά μας.Αφού η Ελλάδα γι’ άλλη μια φοράπαππού σε πρόδωσε(κι από τον τάφο ας λες εσύοι ξένοι που ζητούν τα δανεικάπάντα οι εχθροί πως είναι).
Κι εκεί που λέγαμ' η ζωή μας στέρεψε,κι εκεί που ο ήλιος στέγνωσετις δύο τελευταίες μας σταγόνες,ανάμεσα στις φυλλωσιέςμες στο στενό δρομάκιμοναχική ξεπρόβαλε μια κρήνη.Κι ως ξεδιψάσαμεγια μια στιγμή μονάχα κοιταχτήκαμε.Κι απρόθυμα πάλι κινήσαμεψελλίζοντας, «ε και;»...
Σχόλιο:
Στην κλίμακα των ανθρώπινων ελαττωμάτων, τις δύο κορυφαίες θέσεις θεωρώ πως κατέχουν η αλαζονεία και η αγνωμοσύνη. Αν και η πρώτη φαντάζει πιο αποκρουστική, στην πραγματικότητα φέρει μία εγγενή τραγικότητα που, τελικά, την καθιστά ως και συμπαθητική! Ο αλαζόνας βιώνει πρόσκαιρα την πλανερή ευδαιμονία που χαρίζει η άγνοια της ειρωνείας του ανθρώπινου πεπρωμένου. Ως τη στιγμή της μοιραίας αποδόμησης του "Εγώ", όταν θα συνειδητοποιήσει με τρόπο οδυνηρό την ασημαντότητα της ύπαρξής του...
Η αγνωμοσύνη, από την άλλη, είναι μία ασυγχώρητη μικρότητα του ανθρώπου που από πεποίθηση (και όχι απλή αμηχανία) δεν αρθρώνει ποτέ τη λέξη "ευχαριστώ". Ακόμα και για την μεγαλύτερη ευεργεσία που του προσφέρεται...
 |
Μετά από Ρωσική "ανθρωπιστική" παρέμβαση σε μαιευτήριο της Μαριούπολης... |
«Στη θάλασσα το πέταξε το παιδάκι της η μετανάστρια, δεν μου φαίνεται εμένα και τόσο τερατώδες. Στη θάλασσα απ’ όπου ίσως έφτασε κι αυτή με χίλιους κόπους. Στη θάλασσα με τα άλλα τα παιδάκια, ή θα μου πείτε ότι δεν ξέρουμε πως έχει η θάλασσα παιδάκια στον βυθό της, από τα ναυάγια με τους μετανάστες, από την Πύλο, όπου τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, από τις προσπάθειες να περάσουν στα νησιά. Στη θάλασσα που λέγαμε ότι ενώνει, τι ρομαντικά πράγματα έχουμε πει… Γιατί όχι στη θάλασσα δηλαδή; Γιατί να το δώσει στη γη που δεν τη θέλει; Η θάλασσα δεν ρωτά, αγκαλιάζει χωρίς κόπο, σε παίρνει, σε νανουρίζει. Μπορεί και να σε χρησιμοποιεί, αν καταφέρεις να απομακρυνθείς από τις ακτές, όπου θα σε βρουν, θα σε συλλάβουν, θα σε ανακρίνουν, θα σε φυλακίσουν, θα καταλήξεις σε κελί και θα ψάχνεις μετά τα παιδιά σου, που μπορεί να σε κρίνουν ανάξια να ξαναδείς, αυτοί που δεν σε βοήθησαν, δεν σε καθοδήγησαν (...). Αυτοί είναι οι κριτές σου.»
Σαν σήμερα 14 Ιουλίου 1992, ο 20χρονος φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν δολοφονήθηκε από την 17 Νοέμβρη στην συμβολή των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, σε απόπειρα κατά του τότε Υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Παλαιοκρασσά.Ήταν λέει «παράπλευρη απώλεια».Όχι για τη μάνα του.Η υπέροχη κυρία Σταυρούλα Αξαρλιάν δίνει ακόμα και σήμερα τον δικό της αγώνα, όχι μόνο για το δικό της παιδί, αλλά και για όλα τα θύματα της τρομοκρατίας.Η αγωνία της είναι να μην ξεχαστεί ο Θάνος της.Δεν θα ξεχαστεί.Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, με σεβασμό θα τιμούμε τη μνήμη του!
Πολύ σωστά μας θυμίσατε και το όνομα της μητέρας του, το οποίο - αν και δεν θα 'πρεπε - συνήθως ξεχνούμε. Βλέπετε, ο αξιοπρεπής πόνος δεν φτάνει εύκολα ως τα αυτιά μας...
Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σας, αξιοπρεπής και ποιος αναξιοπρεπής πόνος;
Εκείνος που δεν τον ακούς μα τον "διαβάζεις" μόνο στα μάτια.... Εκείνος που δεν δίνεται βορά στην ευτέλεια του πλήθους... Που στο τέλος ίσως δεν θυμάσαι καν τ' όνομά του... Γι' αυτό είπα "εύγε" στην Έλενα Ακρίτα που μας θύμισε το όνομα της μητέρας. Ούτε κι εγώ το θυμόμουν...
"Έπρεπε να παίξω καλά τον ρόλο του καταδότη για να κάνω τους ανθρώπους να μισήσουν τους καταδότες!"
Μην κατεβείς τη σκάλα βιαστικά!Κάθε σκαλί δεν είναι ίδιο μ’ όλα τ’ άλλα,δεν είν’ η ίδια πέτρα, το ίδιο μάρμαροίσως ούτε βαλμένο απ’ τον ίδιο εργάτη.Μπορεί κι από αλλού να ‘ναι φερμένο...Κάθε σκαλί είναι μια ιστορία που δε σου ‘μαθαν.Στάσου για λίγο κι αφουγκράσου την,υπάρχει κάτι και για σένα.Και το κατέβασμα μιας ταπεινής,μιας περιφρονημένης σκάλαςδίχως περίσκεψη που την πατούνχιλιάδες πόδια ανυποψίαστα,που την κοιτούν αδιάφοραχιλιάδες μάτια νεκρωμένων συνειδήσεων- ποιος ξέρει; - ίσως είν’ γι’ αυτούςπου δίχως έπαρση κοιτάζουν τα σκαλιάένα πολύτιμο ταξίδι αυτογνωσίας!
Για δες, κόσμος μαζεύτηκε έξω απ’ το παλάτι!Στρατιώτες με πολύχρωμες στολέςκαι μουσικές πολλέςκι ο βασιλιάς ντυμένος στο μετάξικαι οι κυρίες της Αυλήςμες στα φανταχτερά τους τα φορέματα…Άκου το πλήθος που επευφημείτο δοξασμένο άρχονταπου νικητής εγύρισε από τη μάχη!Μα ξάφνου σβήνουν τα κεριά.Σκοτάδι πέφτει στη σκηνήκι οι θεατές σιγά-σιγά την αίθουσα αδειάζουν.Χάρτινο ήτανε το σκηνικόζωγραφισμένο το παλάτικι ο βασιλιάς ένας φτωχός και μέτριος θεατρίνος.Ψεύτικα τα μετάξια τουψεύτικες κι οι πολύχρωμες στολές και τα φορέματα.Από ορχήστρα ταπεινή η μουσικήμα και το πλήθος που πριν λίγο ζητωκραύγαζεήταν κι αυτό μια χορωδία…Μάταιες οι εφήμερες οι δόξες κι οι τιμές!Κρατούνε λίγο σαν το φως απ’ τα κεριάκαι χάνονται στο φύσημα του αέρα.Σα μια καντέντσα ορχήστρας σ’ ένα έργο τραγικόκαι σαν απόηχος φωνών στο τέλος μελοδράματος,όταν θα φεύγουνε κι οι τελευταίοι θεατέςκαι τα χειροκροτήματα θα έχουνε πια σβήσει…
Σε τελεολογίες μεταφυσικέςαντίδοτο αναζητάςστη ματαιότητα της ύπαρξής σου.Βαδίζεις δίκαια σε κόσμο άδικοπροσμένοντας ανταμοιβήμιας υπερκόσμιας δικαιοσύνης.Κι αυτό τον κόσμο τον κατώτερομε έργα υψηλά υπηρετείς,ν’ αφήσουν αποτύπωμα στην υστεροφημία.Μα έρχονται ώρες πουτης ματαιότητας το αντίδοτοφαντάζει μάταιο κι αυτό.
Μ’ ένα χαμόγελο και δίχως δισταγμότις αυταπάτες τότε χαιρετάς.Αυτές που δεν παντρεύτηκες για να σωθείς...Ντίνος Πυργιώτης, Μάρτιος 2025
Σχόλιο:
Φιλοσοφικά μιλώντας, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μία αιτιοκρατική και μία τελεολογική ερμηνεία των φαινομένων.
Ως αιτιοκρατία χαρακτηρίζουμε την φιλοσοφική θεωρία σύμφωνα με την οποία το κάθε τι που συμβαίνει καθορίζεται απόλυτα από προηγούμενες αιτίες και δεν γίνεται κατά τρόπο τυχαίο. Αν ονομάσουμε Α το αίτιο και Β το αποτέλεσμα, τότε μπορούμε να πούμε ότι το Β συνέβη επειδή προηγήθηκε το Α. Δηλαδή, το αίτιο καθορίζει το αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με την τελεολογία, από την άλλη μεριά, τα πάντα στον κόσμο διέπονται από έναν σκοπό, προς εκπλήρωση του οποίου τείνουν. Δηλαδή, όλα τα φαινόμενα υπηρετούν μία προκαθορισμένη σκοπιμότητα. Έτσι, αν πάλι ονομάσουμε Α το αίτιο και Β το αποτέλεσμα, τότε λέμε ότι το Α συνέβη ώστε να επακολουθήσει το Β. Με άλλα λόγια, το αίτιο δικαιώνεται από το αποτέλεσμα.
