Το Μουσείο της Ακρόπολης

Πέτρος Παπασαραντόπουλος: Το ημερολόγιο του εφιάλτη που ζήσαμε (26 Ιουνίου - 5 Ιουλίου 2015)

«Η εβδομάδα που μεσολάβησε ανάμεσα στην εξαγγελία του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 και την υλοποίησή του ήταν, μακράν, η πλέον εφιαλτική που έχω ζήσει έως σήμερα. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο θεώρησα σκόπιμο να προσπαθήσω να ανασυνθέσω βιωματικά τα όσα διαδραματίστηκαν, με την ελπίδα, αλλά όχι και με τη βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται να συμβούν ξανά.»

Μια μαρτυρία για το πιο κρίσιμο επταήμερο της πρόσφατης ιστορίας μας, που θυμίζει τον ζόφο μιας εποχής που φαινόταν ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί...

https://booksjournal.gr/gnomes/5484-to-imerologio-tou-efialti-pou-zisame-26-iouniou-5-iouliou-2015

Κτίριο στην Ακρόπολη

Ο Θάνος Αξαρλιάν και ο αξιοπρεπής πόνος της μάνας...

Μεταφέρω σημερινή ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα στο Facebook:

Σαν σήμερα 14 Ιουλίου 1992, ο 20χρονος φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν δολοφονήθηκε από την 17 Νοέμβρη στην συμβολή των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, σε απόπειρα κατά του τότε Υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Παλαιοκρασσά.

Ήταν λέει «παράπλευρη απώλεια». 

Όχι για τη μάνα του. 

Η υπέροχη κυρία Σταυρούλα Αξαρλιάν δίνει ακόμα και σήμερα τον δικό της αγώνα, όχι μόνο για το δικό της παιδί, αλλά και για όλα τα θύματα της τρομοκρατίας. 

Η αγωνία της είναι να μην ξεχαστεί ο Θάνος της. 

Δεν θα ξεχαστεί. 

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, με σεβασμό θα τιμούμε τη μνήμη του!

Αφού επιδοκίμασα σημειολογικά την ανάρτηση, πρόσθεσα το εξής σχόλιο:

Πολύ σωστά μας θυμίσατε και το όνομα της μητέρας του, το οποίο - αν και δεν θα 'πρεπε - συνήθως ξεχνούμε. Βλέπετε, ο αξιοπρεπής πόνος δεν φτάνει εύκολα ως τα αυτιά μας...

Κάποια κυρία απάντησε στο σχόλιό μου μέσω ρητορικού, προφανώς, και μάλλον αιχμηρού ερωτήματος:

Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σας, αξιοπρεπής και ποιος αναξιοπρεπής πόνος;

Και μου έδωσε την ευκαιρία να πω κάποια πράγματα που καιρό τα είχα μέσα μου:

Εκείνος που δεν τον ακούς μα τον "διαβάζεις" μόνο στα μάτια.... Εκείνος που δεν δίνεται βορά στην ευτέλεια του πλήθους... Που στο τέλος ίσως δεν θυμάσαι καν τ' όνομά του... Γι' αυτό είπα "εύγε" στην Έλενα Ακρίτα που μας θύμισε το όνομα της μητέρας. Ούτε κι εγώ το θυμόμουν...

Και, οι νοούντες νοήτωσαν...

Κ.Π.

Τάγματα Εφόδου στο Μοναστηράκι...

Τάγματα Εφόδου, πνευματικοί απόγονοι των Sturmabteilung (SA) και πιστοί στα κελεύσματα του Führer, βαδίζουν στην πόλη και παρατάσσονται συμβολικά στην Πλατεία Μοναστηρακίου απειλώντας τους επισκέπτες από το Ισραήλ να μην τολμήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους στους αγνούς και αμόλυντους αθηναϊκούς δρόμους! Η εν γένει εικόνα κάτι μας θυμίζει από ένα πρόσφατο παρελθόν που θα θέλαμε να ξεχάσουμε...

Βύρωνος 16

Βύρωνος 16, Μακρυγιάννη. Το σπίτι της οικογένειας Μάτσα. Ο πατέρας δολοφονήθηκε στο Νταχάου. Τα παιδιά γλίτωσαν και επέζησαν χάρις στην καλοσύνη ιερόδουλων στο κέντρο της Αθήνας, ενώ κατά καιρούς κρύφτηκαν και στα προσφυγικά στον Ασύρματο. 

Πολύ αργότερα, ο Αρτέμης είπε: 

"Έπρεπε να παίξω καλά τον ρόλο του καταδότη για να κάνω τους ανθρώπους να μισήσουν τους καταδότες!"

Ο άνθρωπος που έκλαιγε έξω από την τράπεζα...

Επειδή η Ιστορία (σε αντίθεση με την κοινωνία) δεν είναι δυνατό να πάσχει από άνοια, η πιο πάνω εικόνα από τα Capital Controls του καλοκαιριού του 2015 δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Θα αποτελεί πάντα το απόλυτο παράδειγμα πολιτικού αμοραλισμού και πολιτικού κυνισμού!

Μια ανάλογη, θλιβερή σκηνή απελπισίας ηλικιωμένου ατόμου, που την έζησα προσωπικά τον Ιούλιο του 2015 σε αθηναϊκή τράπεζα, περιέγραψα επιγραμματικά το 2016 σε άρθρο στο Aixmi.gr :

--------------------------------

...Με στοιχειώνει ακόμα η θύμηση από το βουβό κλάμα ενός ανθρώπου προχωρημένης ηλικίας, που μάταια εκλιπαρούσε στην τράπεζα για λίγα μετρητά. «Πώς θα ζήσουμε;», ρωτούσε μάλλον ρητορικά τον ατσαλάκωτο με τη γραβάτα...

Θυμάμαι επίσης τον ναρκισσευόμενο μπον βιβέρ υπουργό σε μια τηλεοπτική συνέντευξή του το απόγευμα της μέρας του δημοψηφίσματος, να απαντά σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τους ηλικιωμένους που, μες στη ζέστη του καλοκαιριού, ξεροστάλιαζαν με τις ώρες έξω απ’ τις τράπεζες. Με υπεροψία και κυνισμό που θα έκαναν οποιονδήποτε (πλην θαυμαστών) να ανατριχιάσει, τους περιέγραψε περίπου ως αναλώσιμο είδος, κάτι σαν αναγκαίες παράπλευρες απώλειες στον αγώνα για «εθνική ανεξαρτησία»! Έτσι όπως εκείνος, τουλάχιστον, αντιλαμβανόταν τις έννοιες...

--------------------------------

Ολόκληρο το κείμενο, με βιώματα μιας εποχής που θέλουμε να ξεχάσουμε (αλλά τόσο οι παραμένοντες όσο και οι επανακάμψαντες στην πολιτική σκηνή ηθικοί αυτουργοί δεν μας το επιτρέπουν) θα το βρείτε αναδημοσιευμένο εδώ:

https://costaspap.blogspot.com/2016/07/capital-controls.html

Και, ένα κείμενο του 2019 με αναφορά στα γεγονότα του '15:

https://www.tovima.gr/2019/05/28/opinions/anamniseis-apo-ena-eklogiko-kioski/

Ζάππειο: Η πρώτη Ελληνική Ραδιοφωνία

Το πίσω μέρος του Ζαππείου. Εκεί λειτουργούσε η πρώτη Ελληνική Ραδιοφωνία πριν κατασκευαστεί το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή. Δεξιά, η υπόγεια είσοδος των ραδιοφωνικών στούντιο.

Made for each other (1939)

Στην Κέρκυρα χάθηκε η ντροπή...

1. Ναζιστική Γερμανία, 1937. Η επιγραφή αναφέρει:

"Juden sind hier unerwuenscht" (Jews not wanted here)

2. Κέρκυρα, 2025. Η επιγραφή αναφέρει... ουσιαστικά το ίδιο. Αντικαταστήστε μόνο το (υπονοούμενο) "Germany" με το (εννοούμενο) "Corfu".

Η λέξη "ντροπή" είναι λίγη, πολύ λίγη...

Photo album 2008 - 2024

Κατεβαίνοντας

Μην κατεβείς τη σκάλα βιαστικά! 

Κάθε σκαλί δεν είναι ίδιο μ’ όλα τ’ άλλα, 

δεν είν’ η ίδια πέτρα, το ίδιο μάρμαρο 

ίσως ούτε βαλμένο απ’ τον ίδιο εργάτη. 

Μπορεί κι από αλλού να ‘ναι φερμένο... 

Κάθε σκαλί είναι μια ιστορία που δε σου ‘μαθαν. 

Στάσου για λίγο κι αφουγκράσου την, 

υπάρχει κάτι και για σένα. 

Και το κατέβασμα μιας ταπεινής, 

μιας περιφρονημένης σκάλας 

δίχως περίσκεψη που την πατούν 

χιλιάδες πόδια ανυποψίαστα, 

που την κοιτούν αδιάφορα 

χιλιάδες μάτια νεκρωμένων συνειδήσεων 

- ποιος ξέρει; -  ίσως είν’ γι’ αυτούς 

που δίχως έπαρση κοιτάζουν τα σκαλιά 

ένα πολύτιμο ταξίδι αυτογνωσίας! 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

Gustav Mahler: Συμφωνία Αρ. 2, "της Αναστάσεως"

Συμφωνία της Αναστάσεως

(Στον Gustav Mahler)

Δοκίμασες ποτέ σου να πετάξεις; 

Πίσω την άβυσσο που ζεις ν’ αφήσεις 

σα μια μικρή, ασήμαντη κουκκίδα 

στης απεραντοσύνης μπρος 

το άγριο μεγαλείο; 

Κοίτα, σε καρτερούν τ’ αγριοπούλια! 

Συνοδοιπόρους άλλους μην προσμένεις, 

είσαι μόνος. 

Και σα νυχτώσει 

φτερά στο νου και στην καρδιά σου βάλε 

και στο γραμμόφωνο να παίζει 

της φοβερής της συμφωνίας το φινάλε. 

Και μες στους ήχους απογειώσου! 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

Δόξης εγκώμιον

Για δες, κόσμος μαζεύτηκε έξω απ’ το παλάτι! 

Στρατιώτες με πολύχρωμες στολές 

και μουσικές πολλές 

κι ο βασιλιάς ντυμένος στο μετάξι 

και οι κυρίες της Αυλής 

μες στα φανταχτερά τους τα φορέματα… 

Άκου το πλήθος που επευφημεί 

το δοξασμένο άρχοντα 

που νικητής εγύρισε από τη μάχη! 

Μα ξάφνου σβήνουν τα κεριά. 

Σκοτάδι πέφτει στη σκηνή 

κι οι θεατές σιγά-σιγά την αίθουσα αδειάζουν. 

Χάρτινο ήτανε το σκηνικό 

ζωγραφισμένο το παλάτι 

κι ο βασιλιάς ένας φτωχός και μέτριος θεατρίνος. 

Ψεύτικα τα μετάξια του 

ψεύτικες κι οι πολύχρωμες στολές και τα φορέματα. 

Από ορχήστρα ταπεινή η μουσική 

μα και το πλήθος που πριν λίγο ζητωκραύγαζε 

ήταν κι αυτό μια χορωδία… 

Μάταιες οι εφήμερες οι δόξες κι οι τιμές! 

Κρατούνε λίγο σαν το φως απ’ τα κεριά 

και χάνονται στο φύσημα του αέρα. 

Σα μια καντέντσα ορχήστρας σ’ ένα έργο τραγικό 

και σαν απόηχος φωνών στο τέλος μελοδράματος, 

όταν θα φεύγουνε κι οι τελευταίοι θεατές 

και τα χειροκροτήματα θα έχουνε πια σβήσει… 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

A sea too far...

Charlie Chaplin: The Great Dictator (1940)

Τελεολογίες

Σε τελεολογίες μεταφυσικές 

αντίδοτο αναζητάς 

στη ματαιότητα της ύπαρξής σου. 

Βαδίζεις δίκαια σε κόσμο άδικο 

προσμένοντας ανταμοιβή 

μιας υπερκόσμιας δικαιοσύνης. 

Κι αυτό τον κόσμο τον κατώτερο 

με έργα υψηλά υπηρετείς, 

ν’ αφήσουν αποτύπωμα στην υστεροφημία. 

Μα έρχονται ώρες που 

της ματαιότητας το αντίδοτο 

φαντάζει μάταιο κι αυτό. 

 

Μ’ ένα χαμόγελο και δίχως δισταγμό 

τις αυταπάτες τότε χαιρετάς. 

Αυτές που δεν παντρεύτηκες για να σωθείς... 

Ντίνος Πυργιώτης, Μάρτιος 2025

Σχόλιο: 

Φιλοσοφικά μιλώντας, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μία αιτιοκρατική και μία τελεολογική ερμηνεία των φαινομένων.

Ως αιτιοκρατία χαρακτηρίζουμε την φιλοσοφική θεωρία σύμφωνα με την οποία το κάθε τι που συμβαίνει καθορίζεται απόλυτα από προηγούμενες αιτίες και δεν γίνεται κατά τρόπο τυχαίο. Αν ονομάσουμε Α το αίτιο και Β το αποτέλεσμα, τότε μπορούμε να πούμε ότι το Β συνέβη επειδή προηγήθηκε το Α. Δηλαδή, το αίτιο καθορίζει το αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με την τελεολογία, από την άλλη μεριά, τα πάντα στον κόσμο διέπονται από έναν σκοπό, προς εκπλήρωση του οποίου τείνουν. Δηλαδή, όλα τα φαινόμενα υπηρετούν μία προκαθορισμένη σκοπιμότητα. Έτσι, αν πάλι ονομάσουμε Α το αίτιο και Β το αποτέλεσμα, τότε λέμε ότι το Α συνέβη ώστε να επακολουθήσει το Β. Με άλλα λόγια, το αίτιο δικαιώνεται από το αποτέλεσμα.