Θαλασσογραφία

Στου ορίζοντα τ’ απόκρυφα 

χάθηκ’ η μέρα του καλοκαιριού 

σε πέλαγα προγονικά. 

Κι η νύχτα απλώθηκε 

με φώτα αχνά και μουσικές απόμακρες 

σε αμμουδιές κρυφές, 

σε μονοπάτια σκοτεινά κι αγριεμένες θάλασσες, 

σε ξέμακρες πορείες κι αγκαλιές βουβές... 

Στο πέπλο της τυλίγοντας το αέρινο 

όσα δε θα ‘πρεπε να τά βρει το ξημέρωμα… 

(Δημοσιευμένο στο Aixmi.gr, Ιούλιος 2014) 

Πόσο ορθολογικό είναι το "μάσκα παντού";

 Η αφήγηση είναι απόλυτα αυθεντική:

Σάββατο απόγευμα... Μετά από ένα γεύμα σε εστιατόριο στην κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης, είπαμε να πάμε για καφέ στη Δάφνη. Και, καθώς ο καιρός ήταν καλός, αποφασίσαμε να περπατήσουμε ως εκεί. Βάλαμε, λοιπόν, τις μάσκες (πρώτη μέρα εφαρμογής του μέτρου "μάσκα μέσα-έξω" στην Αθήνα) και κινήσαμε.

Η διαδρομή Ηλιούπολη - Δάφνη είναι σχετικά κατηφορική, και το περπάτημα - αν και με μάσκα - ήταν ευχάριστο. Στο δρόμο διασταυρωθήκαμε με ελάχιστους ανθρώπους, κι αυτό από απόσταση. Έκανα τη σκέψη "προς τι η μάσκα σε μία τέτοια διαδρομή;" αλλά γρήγορα την προσπέρασα. Στο κάτω-κάτω, μια χαρά φτάσαμε ως τη Δάφνη!

Καφεδάκι, παγωτό και ευχάριστη συζήτηση, και στο τέλος μία μοιραία, όπως αποδείχθηκε, απόφαση: θα γυρίζαμε Ηλιούπολη και πάλι με τα πόδια. Εξ άλλου, είχαμε κάνει το ίδιο ταξίδι πολλές φορές πριν. Με μία μόνο "ασήμαντη" διαφορά: χωρίς να φοράμε μάσκες...

Είχε τώρα νυχτώσει και η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά. Η μάσκα έκανε τα γυαλιά να θαμπώνουν και φτάσαμε να περπατούμε χωρίς να βλέπουμε πού πατούσαμε και τι βρισκόταν μπροστά μας. Όμως, αυτό δεν ήταν το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί...

Τούτη τη φορά η διαδρομή ήταν ανηφορική και το βάδισμα άρχισε να γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Η μάσκα έκανε τον αέρα να φαίνεται λιγοστός και η αναπνοή δυσκόλευε ολοένα και περισσότερο. Ώσπου, προς το μέσο της διαδρομής αισθανθήκαμε να καταρρέουμε. Εκεί κοντά ήταν μία στάση του τοπικού λεωφορείου. Σωριαστήκαμε στο μεταλλικό παγκάκι σαν πεθαμένοι και περιμέναμε. Όταν άνοιξε η πόρτα του λεωφορείου, με δυσκολία βρήκαμε το κουράγιο να ανέβουμε...

Το ρητορικό ερώτημα που είχα θέσει νωρίτερα στον εαυτό μου με ένα αίσθημα χαλαρότητας, επανήλθε τώρα σαν βασανιστική απορία:

Προς τι η μάσκα σε εξωτερικό χώρο όταν δεν υπάρχουν συναπαντήματα με άλλους ανθρώπους; Από τι μας προστατεύει, και ποιους προστατεύουμε εμείς;

Σκέφτηκα τότε ότι υπάρχει ένα πολύ πιο ορθολογικό και πρακτικό μέτρο: Μάσκα απαραίτητα σε εξωτερικούς χώρους όταν υπάρχουν συναθροίσεις Χ ή περισσότερων ατόμων, σε αποστάσεις Ψ ή λιγότερων μέτρων μεταξύ τους (ας αποφασίσουν οι ειδικοί για τον ακριβή προσδιορισμό των Χ και Ψ).

Το υπερβολικό και ανορθολογικό μέτρο "μάσκα μέσα-έξω" θα δοκιμάσει επικίνδυνα τις αντοχές των πολιτών και στο τέλος θα κουράσει ακόμα και τους πιο συνεπείς και νομιμόφρονες από αυτούς. Και, παρεμπιπτόντως, ας μη βαυκαλίζονται οι αρμόδιοι πως "τα μέτρα τηρούνται απόλυτα στα μαζικά μέσα μεταφοράς", όπως άκουσα κάπου να λέγεται. Μία βόλτα με τα ΜΜΜ ίσως τους αλλάξει γνώμη. Προτείνω και διαδρομή: Σύνταγμα - Δάφνη με το μετρό, και μετά επιβίβαση στο λεωφορείο, π.χ., της Ηλιούπολης. Θα είναι μία πολύ διδακτική εμπειρία!

Αθέατα σύννεφα...

Τρελοί κι ανυποψίαστοι 

διαβήκαμε τους δρόμους του καιρού 

έφιπποι στης αθανασίας τ’ αλαζονικό μας 

το αυτονόητο, 

με έπαρση πολλή κατάματα 

τον ήλιο ατενίζοντας 

μες στο γαλάζιο, άνεφο ουρανό... 

Πώς δεν τα είδαμε που έρχονταν τα σύννεφα; 

Πώς δεν ακούσαμε τον κεραυνό από μακριά; 

Πώς δε μυρίσαμε στο χώμα τη βροχή; 

Τώρα μένω πια μάταια ν’ αναζητώ 

τ’ αυτάρεσκα χαμόγελα 

της σίγουρής μου αυθάδειας, 

τον κόσμο εκείνο το «μηδαμινό» 

που έλεγαν μου ανήκε, 

την πόρτα πάντα πρόθυμα 

χωρίς να με ρωτά 

ν’ ανοίγει σαν γυρνώ, 

τις μυρωδιές απ’ το φαΐ 

ποτέ που δεν ετοίμασα... 

Όμως, σα δείτε τα παιδιά 

μην τους χαλάτε τ’ όνειρο, 

της αυταπάτης το άλογο 

μην τ’ αγριεύετε 

τόσο ωραίο που μοιάζει το ταξίδι! 

Τρελά κι ανυποψίαστα 

αφήστε να διαβαίνουνε 

τους δρόμους του καιρού 

μες στα δικά τους τ’ αλαζονικά 

τα «αυτονόητα». 

Ώσπου να δουν τα σύννεφα, 

ν’ ακούσουν τη βροντή, 

την πρώτη να μυρίσουν τη βροχή 

κάποια στιγμή στο χώμα... 

(ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ)

Κατεβαίνοντας...

Μην κατεβείς τη σκάλα βιαστικά! 

Κάθε σκαλί δεν είναι ίδιο μ’ όλα τ’ άλλα, 

δεν είν’ η ίδια πέτρα, το ίδιο μάρμαρο 

ίσως ούτε βαλμένο απ’ τον ίδιο εργάτη. 

Μπορεί κι από αλλού να ‘ναι φερμένο... 

Κάθε σκαλί είναι μια ιστορία που δε σου ‘μαθαν. 

Στάσου για λίγο κι αφουγκράσου την 

μήπως υπάρχει κάτι και για σένα. 

Και το κατέβασμα μιας ταπεινής, 

μιας περιφρονημένης σκάλας 

δίχως περίσκεψη που την πατούν 

χιλιάδες πόδια ανυποψίαστα, 

που την κοιτούν αδιάφορα 

χιλιάδες μάτια νεκρωμένων συνειδήσεων 

- ποιος ξέρει; -  ίσως είν’ γι’ αυτούς 

που δίχως έπαρση κοιτάζουν τα σκαλιά 

ένα πολύτιμο ταξίδι αυτογνωσίας! 

(ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ)

Προσπαθώ να φυλαχτώ από τον Covid. Είμαι "ηλίθιος";

Την ελευθερία του λόγου δεν απειλούν, τελικά, οι μάσκες αλλά οι ανώνυμοι τσάμπα μάγκες του Διαδικτύου!

Χθες, ένας διαδικτυακός "φίλος" ενός φίλου με αποκάλεσε "ηλίθιο" γιατί εξέφρασα την άποψη ότι, το να τηρούμε μέτρα προστασίας κατά του COVID-19 δεν είναι δείγμα "ανανδρίας" (sic) αλλά ζήτημα σωφροσύνης. Παρεμπιπτόντως, ο "ανδρειωμένος" φίλος του φίλου διατηρεί ανώνυμο προφίλ στο FB, από το οποίο, φυσικά, απουσιάζει οποιαδήποτε προσδιοριστική εικόνα του...

Γιατί είμαι "ηλίθιος"; Επειδή δεν έχω αντιληφθεί ότι ο "μύθος" της πανδημίας είναι κατασκεύασμα σκοτεινών κέντρων και συνεργαζόμενων media. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία "γρίπη". Αφού δεν παίρνουμε περιοριστικά μέτρα για τη γρίπη, γιατί θα πρέπει να πάρουμε για τον covid;

Ανάλογες απόψεις άκουσα αργότερα από μαινόμενη πελάτισσα σε αρωματοπωλείο της γειτονιάς μου. Όχι, δεν αντιλήφθηκα να αποκαλεί κάποιον "ηλίθιο". Άκουσα όμως τη λέξη "φασίστα"...

Τώρα, το να θυμίσεις ότι και η ίδια η γρίπη επέβαλε κάποτε τη λήψη ανάλογων μέτρων, ώσπου αναπτύχθηκαν κατάλληλα φαρμακευτικά μέσα για την αντιμετώπισή της (κάτι που δεν ισχύει ακόμα για τον covid), είναι περιττό, αν όχι παράτολμο. Για κάποιους είναι ήδη αυτονόητο, ενώ κάποιους άλλους μπορεί να τους εξαγριώσεις επικίνδυνα, αφού θα αμφισβητήσεις το αγαπημένο τους συνωμοτικό αφήγημα. Είναι σαν να τολμούσες κάποτε να πεις ότι το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό!

Κατά σατανική σύμπτωση, τους ίδιους (περίπου) ανθρώπους θα εξαγρίωνες και τότε...