Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι με φρίκη το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2015, τότε που μία χαρούμενα ανέμελη παρέα ερασιτεχνών τυχοδιωκτών με - ελέω αφελούς λαού - θεσμικές εξουσίες είχε επιχειρήσει να βγάλει τη χώρα από τον κόσμο στον οποίο ανήκε και να την εντάξει στο... πουθενά!
Και, αν πολλά θα μπορούσαν, ίσως, να συγχωρηθούν και να λησμονηθούν, δύο πράγματα θα μείνουν αλησμόνητα και ασυγχώρητα: η απόπειρα διχασμού της κοινωνίας, που την οδήγησε στα όρια ενός οιονεί εμφυλίου, και ο δόλιος και πολιτικά καιροσκοπικός δηλητηριασμός της νεολαίας με αισθήματα μίσους ενάντια σε όσους της υποδείχθηκαν ως "εχθροί"...
Το κείμενο στο οποίο παραπέμπω στο τέλος γράφτηκε με κάποια χρονική απόσταση από τα γεγονότα του 2015, πράγμα που επέτρεψε μία πιο ψύχραιμη θεώρηση των πραγμάτων (τούτο θα ήταν αδύνατο το καλοκαίρι του '15, όταν ο γράφων - και μη διαθέτων, τότε, τραπεζικές κάρτες ή μετρητά στο σπίτι - βίωσε για ένα διάστημα το αίσθημα της πείνας - κυριολεκτικά! - και την αγωνία της άμεσης ανάγκης αμοιβής γιατρών για επείγοντα περιστατικά υγείας...).
Η φωτογραφία του κειμένου τραβήχτηκε από εμένα σε κάποια συγκέντρωση, στο Σύνταγμα, εκείνων που χλευάστηκαν, γελοιοποιήθηκαν, διασύρθηκαν, καθυβρίστηκαν ως "ξεπουλημένοι" και "Μενουμευρώπη" από τους αντι-μνημονιακούς "επαναστάτες" τού ΟΧΙ. Το οποίο εντός μίας εβδομάδας έγινε ΝΑΙ χωρίς να ανοίξει μύτη!
Μία συγνώμη δεν ακούστηκε ποτέ. Όσο για τους πρώην επαναστάτες του αντι-μνημονιακού αγώνα, καταπιάνονται τώρα με άλλο, ακόμα πιο κρίσιμο εθνικό ζήτημα: την αμφισβήτηση της σοβαρότητας της πανδημίας και την αντίσταση σε κάθε μέτρο - και άρνηση σε κάθε μέσο - αντιμετώπισής της. Τελικά, κάθε κρίση - οικονομική ή υγειονομική - είναι μία ευκαιρία γι' αυτόν τον λαό να επιδείξει την ευρηματικότητά του στις απόπειρες αυτοκτονίας του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου