Μνήμες μέσα απ' τα σκουπίδια...

Άνοιξα μια μικρή χαραμάδα μέσα απ' τα σκουπίδια που μέρες τώρα μου κρύβουν τον ήλιο. Και, μέσα απ' αυτή, είδα μπροστά μου ν' απλώνεται η απέραντη, καθαρή θάλασσα του καλοκαιριού. Πόσο μακριά ήμασταν τότε απ' όλα αυτά... Και ταυτόχρονα, πόσο κοντά, μα δεν το ξέραμε... Τα σκουπίδια τώρα ήρθαν για να μείνουν (εκτός απ' αυτά που φεύγουν οσονούπω σαν αποτέλεσμα της πρόσφατα εκφρασμένης λαϊκής βούλησης, ίσως για να δοκιμάσουμε καινούργιες γεύσεις!). Συγνώμη αν μιλώ σκληρά. Η πόλη μου σε λίγο δεν θα 'ναι μέρος για να ζεις, εκτός αν είσαι ένας πολύ βολικός αρουραίος (για άλλες κατηγορίες δυναμένων να επιβιώσουν δεν θα μιλήσω, γιατί η ρετσινιά του "ρατσισμού" παραμονεύει σε κάθε μου λέξη!).

Δεν θα περιμένω το φορτηγό του δήμου να τα μαζέψει όπως παλιά. Δεν υπάρχει πια φορτηγό, δεν υπάρχει δήμος. Σε λίγο δεν θα υπάρχουμε κι εμείς στο κέντρο της πόλης που αγαπήσαμε. Σαν ιδανικοί προδότες, θα πηδήσουμε απ' το καράβι που βουλιάζει. Τα ποντίκια θα μείνουν...