Από τον άγνωστο σ' εμένα ποιητή (ή, τουλάχιστον, οιονεί ποιητή) κ. Ντίνο Πυργιώτη, έλαβα μια ποιητική συλλογή με τίτλο ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ. Ανεξάρτητα από τις όποιες προσωπικές μου εκτιμήσεις για την λογοτεχνική αξία του έργου, θα δημοσιεύσω αποσπάσματα από τη συλλογή στο blog αυτό, προς αξιολόγηση από τους αναγνώστες μας.
Ο τίτλος της συλλογής αιτιολογείται στα δύο ακραία ποιήματά της, το πρώτο (εισαγωγικό) και το τελευταίο (επίλογος). Στο τελικό ποίημα, ο ποιητής παρομοιάζει τον εαυτό του με ναυαγό που κλείνει μηνύματα σε μπουκάλια και τα πετάει στη θάλασσα, ελπίζοντας πως κάποιος ίσως τα βρει. Στο εισαγωγικό, μας παρουσιάζει μια νεαρή ποιήτρια-ναυαγό (αληθινή ή επινοημένη μορφή;) που, ως φαίνεται, αντιπροσωπεύει τη μούσα που κινητοποιεί την έμπνευσή του και οδηγεί στα ποιήματα που έπονται.
Χωρίς άλλη ανάλυση, παραθέτω τα δύο αυτά ποιήματα:
Θάλασσα
(Απ' το ημερολόγιο μιας μικρής ποιήτριας. Αντί προλόγου...)
Καθώς ξαγνάντευα το πέλαγο
γλυκά το κύμα απόθεσε στα πόδια μου
ένα μπουκάλι.
Ήταν προσεχτικά κλεισμένο
να προστατεύει απ’ το νερό
ένα μικρό σημείωμα.
Έμοιαζε από ναυαγό σε κάποιο ερημονήσι.
Μ’ αυτή τους τη δροσιά την ακατέργαστη
σα λόγια νεαρής ποιήτριας μου φάνηκαν:
«Τώρα, εσύ που το κρατάς
τι σκέφτομαι θ’ αναρωτιέσαι
μόνη εδώ στην έρημη ακρογιαλιά
καθώς κοιτώ το πέλαγο.
Όμως, σκέψεις κι αν κάνω
αυτές σκορπίζονται και φεύγουνε μακριά
ίσα μ’ εκεί που φτάνει η θάλασσα...
Και την απέναντι στεριά σα βλέπω
μη με ρωτάς στ’ αλήθεια να σου πω
αν κείνη την ακτή ή αυτήν εδώ
πιότερο νοσταλγώ!»
Έβαλα μέσα πάλι το σημείωμα,
το σφράγισα προσεχτικά
και το ‘ριξα ξανά στη θάλασσα.
«Με πήρε η ώρα και ξεχάστηκα
να στείλω τα δικά μου...»
σκεφτόμουν καθώς έψαχνα να βρω
ένα μπουκάλι...
---------------------------------------
Ναυαγός
(Αντί επιλόγου...)
Σα ναυαγός σ' ερημονήσι
μπουκάλια με μηνύματα
στη θάλασσα πετάει.
Ίσως τα βρούνε κάποιοι,
ή κι ίσως να χαθούν.
Μα την ψυχή του, μια φορά,
ο ποιητής την άδειασε
μέσα σ' αυτούς τους στίχους...
(Ντίνος Πυργιώτης, ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου