Πατησίων και Ηπείρου Γωνία...

Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης τείνει να εξελιχθεί σε έναν από τους χειρότερους εφιάλτες της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας και σε Γόρδιο δεσμό της Ελληνικής πολιτικής. Επί πλέον, έχει διχοτομήσει την Ελληνική σκέψη σε αντίπαλα ιδεολογικά στρατόπεδα. Για κάποιους (μεταξύ αυτών και ο γράφων), η ξενοφοβία είναι ένα φυσικό, θεμιτό και απόλυτα δικαιολογημένο ανακλαστικό που σχετίζεται με το προαιώνιο ένστικτο της αυτοσυντήρησης των ανθρώπων και των λαών. Για άλλους, η ξενοφοβία είναι απλά το ευγενικό προσωπείο του ρατσισμού, και αποκαλύπτει μια υφέρπουσα φασιστική νοοτροπία! Αυτό που θέτει τους πρώτους στο στόχαστρο των δεύτερων, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην υπάρχουσα πολιτική και ιδεολογική σύγχυση, είναι το "καπέλλωμα" των ανθρώπων που ζουν με τον τρόμο μέσα στις Αθηναϊκές γειτονιές, από εσω- και εξω-κοινοβουλευτικούς φορείς της άκρας δεξιάς, οι οποίοι, σαν το λύκο που χαίρεται στην αναμπουμπούλα, σπεύδουν να παράσχουν "κατανόηση" στον πολύπαθο Αθηναϊκό λαό, προσβέποντας ασφαλώς στα προσδοκώμενα πολιτικά ή ιδεολογικά κέρδη. Την ίδια στιγμή, πολιτικά καλοβολεμένοι επαγγελματίες της "αριστερής" διανόησης, αυτόκλητοι προστάτες των κατατρεγμένων της οικουμένης, προκαλούν την Ελληνική κοινωνία (της οποίας τα "υπαρκτά" προβλήματα ουδέποτε καταδέχτηκαν, ή έστω είχαν την "τύχη", να βιώσουν από κοντά...) με ιδεολογικές μεγαλοστομίες που προσπερνούν αλαζονικά και ανάλγητα τις αγωνίες επιβίωσης του ανθρώπου της καθημερινότητας, αυτού που δεν έχει την πολυτέλεια να συνοδεύεται από στρατούς σωματοφυλάκων όταν βγαίνει από το σπίτι του για να πάρει ένα γάλα σαν πέσει το σκοτάδι, σε κάποια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας...

Αισθάνομαι, εν τούτοις, μεγάλο σεβασμό για τους αληθινούς ιδεολόγους, σε όποιο στρατόπεδο κι αν ανήκουν! Αυτοί είναι απλοί άνθρωποι, σαν όλους εμάς, που δεν θα καταδεχθούν ποτέ να εξαργυρώσουν την ιδεολογία τους με οποιαδήποτε πολιτικά, κοινωνικά ή και οικονομικά ανταλλάγματα. Απλά πιστεύουν σε κάτι με πάθος, και νιώθουν έντονη την ανάγκη να κοινωνήσουν την πίστη και να ανταλλάξουν τη σκέψη τους με όλους τους σκεπτόμενους συνανθρώπους τους, είτε ανήκουν είτε όχι στο δικό τους ιδεολογικό "μετερίζι"! Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο φίλος μου ο Αντώνης από την Ψέρημο (υιοθετώ την δική του, αυθεντική ορθογραφία). Από ένα blog φίλων της ΑΕΚ "αλίευσα" ένα εκπληκτικό άρθρο του, σχετικό με το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και την πρόσφατη κορύφωσή του με το "θρίλερ" της Νομικής Σχολής. Άσχετα αν συμφωνώ απόλυτα ή όχι με το σύνολο των ιδεολογικών του θέσεων, θεωρώ ότι το άρθρο αυτό δεν ανήκει στις σελίδες ενός ταπεινού blog αλλά σε συλλεκτικό τόμο της σκέψης έγκριτων ακαδημαϊκών! Το αναδημοσιεύω (ελπίζω με την ανοχή του συγγραφέα...) στο blog των "εραστών" της Αθήνας, αφού το πρόβλημα αγγίζει εμάς περισσότερο απ' όλους τους άλλους συνέλληνες. Απολαύστε το!

Πατησίων και Ηπείρου Γωνία...

Του ΑΝΤΩΝΗΣ-ΨΕΡΗΜΟΣ
Πηγή: Aekphile

Τις τελευταίες ημέρες γίναμε όλοι μάρτυρες μιας, καλά στημένης υπερπαραγωγής στο κέντρο της Αθήνας: φτωχοδιάβολοι στο ρόλο του διακυβεύματος, αστυνομικοί, αλληλέγγυοι, πολιτικοί που τρέχουν άλλοι προς άγραν ψήφων και άλλοι να σώσουν τις πολιτικές τους καριέρες, πρυτάνεις να ξεκατινιάζονται για την «ουσία του ασύλου» και εκπομπές, πολλές εκπομπές, απ’όπου παρήλασαν κάθε είδους ειδήμονες: δημοκράτες, «δημοκράτες», φασίστες και άσχετοι, να καταθέσουν το απαύγασμα της γνώσης τους και να μας κάνουν πιο έξυπνους. Α, και ένας ολόκληρος λαός να παρακολουθεί αποχαυνωμένος, βυθισμένος στην ηδονική και επίπλαστη ευμάρεια του καναπέ του, ευτυχής που υπάρχουν και άνθρωποι σε χειρότερη μοίρα από εκείνον και αηδιασμένος με όλους: πολιτικούς, μετανάστες, δημοσιογράφους. Ξέρετε, με εκείνη την αηδία που δεν οδηγεί σε δράση αλλά σε παραίτηση. Η υπερπαραγωγή βέβαια, όπως κάθε υπερπαραγωγή, είχε και gran finale: οι καλοί παρενέβησαν και οδήγησαν τους κακούς στην φυλακή, χρυσή εν προκειμένω. Τι ειρωνία…οι τελευταίοι της γης να φιλοξενούνται στο «Μέγαρο της Υπατίας». Ούτε το πιο διεστραμμένο μυαλό δεν θα μπορούσε να φανταστεί τέτοια «παθημάτων κάθαρση», τέτοιοι συμβολισμοί θα έκαναν τον Stanley Cubrick να νιώθει σαν σκηνοθέτης διαφημίσεων.

Θεωρώ δεδομένο, μετά από τόσες συζητήσεις, ότι στους μεγαλύτερους από εμάς υπάρχει πλέον παγιωμένη αντίληψη και στάση ζωής απέναντι στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Είναι περιττό να προσπαθείς να πείσεις υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης και θεωρώ ότι, είναι τουλάχιστον αφελείς οι προπαγανδιστικές καμπάνιες κατά του ρατσισμού και υπέρ των μεταναστών. Αλήθεια, πόσο πειστική μπορεί να είναι η επιχειρηματολογία ότι «αφού η πίτσα σου είναι Ιταλική, ο καφές σου Βραζιλιάνικος, το αυτοκίνητό σου Ιαπωνικό, τότε γιατί ο διπλανός σου είναι ξένος;». Ελάχιστα αν κρίνω από τον εαυτό μου που, ούτως ή άλλως θεωρώ ότι διάκειμαι ευνοϊκά απέναντι στο ζήτημα. Οι καμπάνιες αυτές περισσότερο λειτουργούν ως άλλοθι μιας κοινωνίας που πρέπει να δείξει στα Κοινοτικά όργανα ότι προσπαθεί παρά ως ειλικρινής και στοχευμένη προσπάθεια να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της ξενοφοβίας. Ας είμαστε ειλικρινείς: Όλοι θέλουμε την ασφάλεια και την ησυχία μας. Ενστικτωδώς αντιδράμε σε ο,τιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ως ξένο προς το οικείο μας περιβάλλον και γινόμαστε επιφυλακτικοί. Μετά την πρώτη αυτή αντίδραση όμως, το φυσιολογικό και λογικώς αναμενόμενο είναι να εξετάσει κανείς την περίπτωση και αναλόγως να αντιδράσει. Στο μεταναστευτικό ζήτημα, κατά την κρίση μου το πρόβλημα ξεκινάει από την άρνηση να δεχτούμε την μετανάστευση ως γεγονός. Είναι αδιανόητο να αποστρέφουμε το βλέμμα μας από ένα πρόβλημα και να κάνουμε σαν να μην υπάρχει. Η ουσία της μετανάστευσης είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει καλύτερα ή, σε πολλές περιπτώσεις, απλά να ζήσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό από την αγωνία της μάνας να μην πεθάνει το παιδί της. Αυτή η αγωνία δεν μπορεί να μπει κάτω από νόμους παρά μόνο αν θίγει την ζωή κάποιου άλλου. Η πάλη του απόκληρου, του πεινασμένου, του ετοιμοθάνατου, του κατατρεγμένου είναι αυτή που τον σπρώχνει να φύγει, να ψάξει, να επιβιώσει. Όσο λοιπόν θα υπάρχει στον κόσμο πείνα, όσο θα πεθαίνουν παιδιά, όσο θα εκτελούνται διά λιθοβολισμού άνθρωποι, όσο η ζωή σε κάποιες γωνιές του κόσμου δεν θα αξίζει παραπάνω από μια σφαίρα ή ένα μέτρο σχοινί, τόσο οι άνθρωποι νομιμοποιούνται να προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι για το οποίο δεν ευθύνονται: ότι γεννήθηκαν σε λάθος σημείο του κόσμου. Και όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και κόπτονται για τη γνησιότητα και τα σεπτά της φυλής μας, ας σταματήσουν να είναι υποκριτές και ας ανοίξουν να διαβάσουν και κανένα βιβλίο ιστορίας, πέρα από αυτά που πολυδιαφημίζουν σε τιμές ευκαιρίας στα κανάλια, μπας και μάθουν τον ρόλο πχ που διαδραμάτισαν οι Αρβανίτες στην επανάσταση του 1821, ή την εθνικότητα του Καραϊσκάκη, ή τον βρώμικο ρόλο της εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄που αφόρισε του επαναστάτες, τον Ρήγα Φερραίο, τον Αδαμάντιο Κοραή τον Παπαφλέσα. Ίσως έτσι καταλάβουν ότι απόλυτος είναι μόνο ο θάνατος, ο πόνος, η απόγνωση. Όλοι αυτοί οι μεγαλόσταυροι, που σπεύδουν σε κάθε δοξολογία γνωστού και μη αγίου, ας εντρυφήσουν λίγο παραπάνω λοιπόν στις διδαχές της χριστιανικής πίστης, το σύμβολο της οποίας τολμούν να οικειοποιούνται ως θυρεό του μισαλλόδοξου κομματικού σχηματισμού τους και ας ανοίξουν τα αυτιά τους να ακούσουν τι ακριβώς δίδαξε ο Κύριος. Τι να περιμένεις βέβαια από ηγήτορες που έχουν για εμπνευστές τους θρησκευτικούς ταγούς που από άμβωνες διδάσκουν την καθαρότητα της φυλής και το μίσος για ο,τιδήποτε μη Ελληνικό, μη Χριστιανικό…Σε τι διαφέρουν από τους Ταλιμπάν άραγε; Μάλλον μόνο στην δυνατότητα να εφαρμόσουν μια χριστιανική Σαρία.

Για όλους τους υπόλοιπους, τούτο έχω να σημειώσω: η στιγμή που ο καθένας μας αρχίζει και αναγνωρίζει κάποια ψήγματα αλήθειας στις κραυγές των «Περίανδρων», είναι εκείνες οι στιγμές που έχουμε ανοίξει τα παράθυρα του νου μας σε πνευματική αλλοίωση. Είναι οι στιγμές εκείνες που κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι την θελκτικότητα του λόγου τους που αγγίζει και ευαισθητοποιεί τις πιο ευαίσθητες χορδές του καθένα μας (ασφάλεια, ευημερία, μέλλον των παιδιών μας), επιχειρούν να προσαρτήσουν τμήμα της ιδεολογίας μας στα δικά τους μετόχια και να μπολιάσουν με φόβο τις ζωές μας, φόβο για τον διπλανό μας, φόβο για το διαφορετικό. Είναι εκείνες οι στιγμές που ο καθένας μας πρέπει να ανατρέχει στις αρχές που έχει από το σπίτι του, την αγάπη ή έστω την ανοχή για τον άλλο, την κατανόηση και την συνδρομή και να κλείνει τα αυτιά του. Το πρόβλημα υπάρχει και είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ότι κάποιοι φαιδροί πολιτικοί μπορούν να αντιληφθούν. Υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια εν δυνάμει μετανάστες που επιθυμούν να διέλθουν από την Ελλάδα ή να ζήσουν σε αυτή. Πόσους φράχτες άραγε πρέπει να ορθώσουμε; Και μετά τον Έβρο που; Κατά μήκος όλων των ακτογραμμών μας; Να περιτριγυρίσουμε όλα τα νησιά μας με φράχτες; Μήπως να τους βάλουμε και ρεύμα για να μένουν στον τόπο όσοι δύστυχοι τους ακουμπούν; Και όσους καταφέρουν να περάσουν τι να τους κάνουμε; Να τους στείλουμε πίσω; Αφού δεν έχουν κανένα στοιχείο ταυτότητας συνήθως, που να τους στείλουμε; Αφού πολλοί από αυτούς είναι απάτριδες σε ποια πατρίδα θα τους χωρέσουμε; Να τους βάλουμε σε πλωτούς ξενώνες; Μήπως να βάλουμε και καρχαρίες γύρω-γύρω για να μην μπορούν να δραπετεύσουν; Πως δεν σκέφτηκε κανένα από τα μεγάλα μυαλά της Εκκλησίας ή της πολιτικής να τους «φιλοξενήσουμε» σε καμία Μακρόνησο ή Γυάρο που ερημώνουν από την εγκατάλειψη;

Είναι γεγονός ότι η χώρα μας είναι πολύ μικρή και πολύ φτωχή για να αποτελεί τον κυματοθραύστη της Ευρωπαϊκής ένωσης σε ένα πρόβλημα που αφορά όλους τους κοινοτικούς πολίτες. Στη χώρα μας, αν δεν έχει ήδη επέλθει, επίκειται κορεσμός από παράνομους λαθρομετανάστες, φαινόμενο που υποσκάπτει τόσο την κοινωνική συνοχή όσο και την οικονομική ζωή του τόπου αφού το παραεμπόριο και η παραοικονομία ανθούν και το μαύρο χρήμα διακινείται χωρίς το Κράτος να επωφελείται σε κάτι. Είναι δεδομένο ότι η πολιτική μας πρέπει να κατευθυνθεί σε δύο άξονες: πρώτον, άμεση απορρόφηση και πλήρη ενσωμάτωση στην Ελληνική Κοινωνία όσων έχουν νόμιμο δικαίωμα να ζουν και να εργάζονται στη χώρα μας. Να δοθούν κίνητρα στους ανθρώπους αυτούς να ζουν και να εργάζονται ανθρώπινα και νόμιμα. Η νόμιμη εργασία μπορεί να δώσει σημαντική ανάσα σε ένα ασφαλιστικό σύστημα που καταρρέει ενώ σταδιακά θα οδηγήσει σε άρση του απομονωτισμού των αλλοδαπών, αποδοχή αυτών και εμπέδοση αισθήματος ασφάλειας στους Έλληνες πολίτες. Δεύτερον, να ασκηθούν πιέσεις προς τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή ένωση ούτως ώστε να επιτευχθεί και αποτελεσματική φύλαξη των κοινοτικών συνόρων και καθολική χρηματοδότηση της δαπάνης φιλοξενίας (και όχι αποθήκευσης) και επαναπροώθησης των λαθρομεταναστών και αναλογική απορρόφηση όσων εξ αυτών δεν δύνανται να επαναπροωθηθούν, από τις χώρες της κοινότητας, ανάλογα με τον βαθμό οικονομικής ανάπτυξης και τον πληθυσμό της κάθε χώρας। Προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον των αλληλέγγυων πολιτών και των υπερεθνικιστών και μη πολιτικών και όχι στην σημασιολογία και στη λεζάντα που απλόχερα προσφέρει η υπερπαραγωγή που παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ημέρες। Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι, απέναντί μας δεν έχουμε τους λαθρομετανάστες αλλά την απροθυμία των ισχυρών της Ευρώπης να επωμισθούν οικονομικά και πολιτικά το κόστος। Δουλειά μας είναι να τους αφυπνίσουμε και να μην τους επιτρέψουμε να απολαμβάνουν, σαν σύγχρονοι Νέρωνες, την Ευρώπη να καίγεται। Είναι καιρός να αντιληφθούν όλοι ότι, το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε λάθος σημείο της Ευρώπης δεν σημαίνει ότι είναι και λαθρομετανάστης σε αυτή.