Το παράθυρο βλέπει πάντα στο λιμάνι. Κι η απέναντι στεριά μοιάζει απατηλά κοντά. Ίσα που μπορεί να διασχίσει την απόσταση ένα περιστέρι που μόλις έβγαλε φτερά. Μα σαν βγάλει φτερά δεν μπορείς πια να το κρατήσεις. Πρέπει να το αφήσεις να πετάξει απέναντι, γιατί αυτή είναι η ζωή κι η τάξη των πραγμάτων. Κι ας βλέπεις αδειανή τη θέση που έπιανε ίσαμε τώρα, κι ας ξέρεις πως απ' τ' αντίκρυ δεν φαίνονται τα φτερά που χαιρετούν...
Αποστάσεις
(Σ’ εκείνους που με αξιοπρέπεια χάνουν...)Ήτανε φανερό
πως κάπου ήθελες να πας
καθώς κοιτούσες τις απέναντι στεριές,
όμως σα να δυσκολευόσουνα
ν’ αποφασίσεις...
«Ποια να διαλέξω;»
κάποια στιγμή με ρώτησες.
«Εκείνη» σου αποκρίθηκα
«που είν’ στα μάτια σου πιο μακρινή
κι ο πόνος της απόστασης
αβάσταχτος σου μοιάζει».
Κι ως σε κοιτούσα
τόσο μακριά φαινόσουν,
τόσο μακριά...!
(Ντίνος Πυργιώτης, ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ )
Υπάρχουν άνθρωποι που συναντιούνται στιγμιαία, σαν δυό μπάλες του μπιλιάρδου... Κάποια θα δώδει λίγη απ'την κινητική της ενέργεια στην άλλη κ μετά η κάθε μιά ακουλουθεί το δικό της δρόμο,σα να μη συναντήθηκαν ποτέ... Υπάρχουν και άλλοι όμως που συναντιούνται αληθινά και δε χάνονται ποτέ... Ακόμη κ αν δεν επικοινωνούν με τηλεφωνήματα, ούτε συναντιούνται ο δεσμός που δημιούργησαν τους τραβάει πότε πότε φέρνοντας μνήμες κ νοσταλγία... Ακόμα και αν τα περιστέρια πετούν μακριά,σε άλλους ουρανούς, σε άλλλα μέρη δεν ξεχνούν. Κι αν δε φαίνονται τα φτερά που χαιρετούν, σημασία έχει πως ξέρεις οτι το κάνουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ! Αλλά η νοσταλγία δεν παύει να είναι μια μορφή οδύνης, και οι μνήμες ένα κοιμητήρι χαμένων ευκαιριών...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ μου άρεσε το ποίημα αυτό!Πολλές φορές σκέπτομαι μερικά πρόσωπα από το παρελθόν και τα νοσταλγώ πραγματικά.Βλέπεις, όμως οι συνθήκες της ΚΥΡΙΑΣ ΖΩΗΣ είναι τέτοιες που χάνεις μερικούς από τους ανθρώπους, που είχες κάποτε στην καρδιά σου.Δυστυχώς, όταν με πιάνει νοσταλγία και τα συναισθήματά μου τείνουν να καταντούν έντονα σκεπτόμενη κάποια πρόσωπα,αρχίζω να θυμάμαι άλα αυτά και πιστέψτε με οτι ο άνθρωπος το έχει ανάγκη τρομερά κάποιες φορές.Όταν όμως η νοσταλγία γίνεται ένα με το είναι του ανθρώπου,αυτό καταντά ασθένεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή