Αθήνα: Ενας χρόνος απεργιακών κινητοποιήσεων

Μέσα στο 2010 το κέντρο της Αθήνας, σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., έκλεισε 496 φορές από τις πορείες και τις στάσεις των εργαζομένων

Της Μαργαριτας Πουρναρα

Από τις 3 Μαρτίου του 2010, την ημέρα που η κυβέρνηση εξήγγειλε την πρώτη -αλλά οπωσδήποτε όχι τελευταία- δέσμη μέτρων για οικονομικές περικοπές, έχουν απεργήσει οι επαγγελματίες σε όλους σχεδόν τους κλάδους: από τους φαρμακοποιούς και τους γιατρούς ώς τους κατόχους βυτιοφόρων, τους εργαζομένους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τους λιμενεργάτες, τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας, τους περιπτερούχους, τους δειγματολήπτες του Εθνικού Συμβουλίου Καταπολέμησης του Ντόπινγκ και τους πωλητές στις λαϊκές αγορές. Τι κέρδισαν;

Σίγουρα όχι όλα αυτά που κατάφερναν να πάρουν οι αγρότες πριν από μερικά χρόνια, μόνο και μόνο με την απειλή ότι θα κόψουν την Ελλάδα στα δύο. Η εποχή που οι κινητοποιήσεις για το μισθολογικό, το ασφαλιστικό, την απόδοση των δεδουλευμένων και τις συμβάσεις έφερναν ικανοποιητικά αποτελέσματα φαίνεται να έχει παρέλθει, παρότι η απεργία παραμένει το μόνο ειρηνικό μέσο που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι για να διαμαρτυρηθούν, ιδιαίτερα σε μια εποχή περικοπών και υποβάθμισης του βιοτικού επίπέδου. Ποιο όμως ήταν το αποτέλεσμα από τις δεκάδες ημέρες που η Ελλάδα βρέθηκε σε απεργιακό κλοιό;

Γολγοθάς

Απίστευτη ταλαιπωρία για τους πολίτες, που ανησυχούσαν για το αν θα έχουν βενζίνη να πάνε στη δουλειά τους, αν θα έχαναν τις διακοπές τους με τα πλοία δεμένα στα λιμάνια, αν θα αντιμετώπιζαν ως γονείς το ενδεχόμενο μιας κινητοποίησης των καθηγητών μέσα στην περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων των παιδιών τους, αν θα έβλεπαν για μέρες τόνους σκουπιδιών να πνίγουν τη γειτονιά τους. Εκατομμύρια εργατοώρες έχουν χαθεί στο μποτιλιαρισμένο κέντρο της Αθήνας που σύμφωνα με στοιχεία της αστυνομίας έκλεισε 496 φορές μέσα στο 2010! Χιλιάδες κοντέινερ με τρόφιμα που σάπισαν, κολλημένα για ημέρες στα σύνορα, τουριστικοί πράκτορες ακύρωσαν συμφωνίες και κρουαζιερόπλοια κατευθύνθηκαν στη Μάλτα αντί για τον Πειραιά. Η ζωή στην Ελλάδα μετατράπηκε σε γολγοθά, με καθημερινές σπαζοκεφαλιές για το πώς θα μεταβούμε από το σημείο Α στο σημείο Β και πώς θα πάρουμε ένα συνταγογραφημένο φάρμακο. Και το καλύτερο; Χωρίς τελικά οι απεργίες αυτές να έχουν ανατρέψει νομοσχέδια και μέτρα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμα και η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία δεν καταμετρά τις απεργίες, τις πορείες και τις στάσεις που σημειώνονται σχεδόν καθημερινά σε όλη την χώρα. «Τούτο συνεπάγεται ότι είναι σχεδόν αδύνατο να υπολογισθεί το κόστος τους», μας ενημερώνει ο Γιάννης Στουρνάρας, επικεφαλής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Μελετών. «Το μόνο που γνωρίζουμε αυτήν τη στιγμή με βεβαιότητα είναι πόσες φορές έχει γίνει γενική απεργία. Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις θα χρειαζόταν μια πολύμηνη μελέτη για να καθορίσουμε τις οικονομικές απώλειες, δεδομένου ότι επηρεάζονται όλοι οι τομείς της οικονομικής ζωής. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι σε μια χώρα που βουλιάζει από το βάρος των χρεών όχι μόνο δεν γίνεται να ικανοποιηθούν τα οικονομικά αιτήματα των απεργών, αλλά η καθημαγμένη οικονομία δέχεται ακόμα ένα ισχυρό πλήγμα σε επίπεδο πραγματικών αριθμών, αλλά και εικόνας της χώρας στο εξωτερικό. Στις 23 Φεβρουαρίου που πραγματοποιήθηκε γενική απεργία, όλα τα ξένα δίκτυα είχαν πλάνα από την Αθήνα ως δεύτερη είδηση, μετά τη Λιβύη».

Το κόστος

Ας πάρουμε ένα μεμονωμένο παράδειγμα υπολογισμού του κόστους: Κάθε μέρα γίνονται 2,84 εκατομμύρια μετακινήσεις επιβατών. Το μετρό έχει 680.000 επικυρωμένα εισιτήρια (χωρίς τους «Δεν πληρώνω»), οι μετακινήσεις στον ΗΣΑΠ φτάνουν τις 475.000 ημερησίως, τα τρόλεϊ χρησιμοποιούν 250.000 άνθρωποι και τα λεωφορεία της ΕΘΕΛ περίπου ένα εκατομμύριο πολίτες. Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει στην πόλη, καθώς οι απεργίες των ΜΜΕ διαδέχονται η μία την άλλη. Σε αυτό το κοκτέιλ, προσθέστε και τις πορείες. Εξίσου μετρήσιμες είναι και οι ακυρώσεις κρατήσεων σε ξενοδοχεία, όπως και το μεγάλο τίμημα που πλήρωσαν οι ελληνικές επιχειρήσεις από τις απεργίες των τελωνειακών τον Φεβρουάριο του 2010, των λιμενεργατών, των βυτιοφορέων και των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας.

Είναι εμφανές ότι το κόστος των απεργιών μετακυλίεται σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους, όπως οι έμποροι και οι καταστηματάρχες, οι εξαγωγείς και οι ξενοδόχοι.

«Κακοποιήθηκε» η εικόνα της χώρας

Αν σε επίπεδο αριθμών μπορεί κανείς να λογαριάσει τις απώλειες, δεν γίνεται το ίδιο και με την κακοποίηση της εικόνας της Ελλάδας διεθνώς. Μέσα στο 2010 τουρίστες «γνωρίστηκαν» από κοντά με συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στα λιμάνια, αλλά και σε αποκλεισμούς κεντρικών ξενοδοχείων.

Η χώρα επλήγη με την -δις- κατάληψη της Ακρόπολης, πάλι από μέλη του ΠΑΜΕ και αργότερα από συμβασιούχους του ΥΥΠΟΤ που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους. Η οδός Πανεπιστημίου έμεινε κλειστή, καθώς είχε γίνει κατάληψη από πρώην εργαζομένους της Ολυμπιακής στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για οκτώ μερόνυχτα.

Η Νομική κατελήφθη από 300 μετανάστες που δεν ήθελαν να αποχωρήσουν. Διότι πέρα από το ιερό δικαίωμα στην απεργία που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα και ουδείς αμφισβητεί ως μέσο διαμαρτυρίας, παρακολουθήσαμε μέσα στον τελευταίο χρόνο απίστευτα φαινόμενα παρακώλυσης συγκοινωνιών, βεβήλωσης πολιτιστικών χώρων, τραμπουκισμού εναντίον πολιτικών, ποδοσφαιριστών και απλών πολιτών, με μια λέξη απουσίας της τάξης και εφαρμογής των νόμων.

Η κυβέρνηση άντεξε την πίεση των συντεχνιών, καταφεύγοντας στη λύση της επιστράτευσης δύο φορές στην περίπτωση των φορτηγατζήδων και των ναυτεργατών. Λογικά, έπειτα από τόσες απεργίες και πορείες θα έπρεπε να έχει αναπτύξει τουλάχιστον έναν μηχανισμό διαχείρισης του κυκλοφοριακού χάους. Ούτε και αυτό έχει συμβεί. Προφανώς, οι αρμόδιες αρχές για να μάθουν δεν φτάνει μόνο να πάθουν. Αλλωστε, από την τσέπη τους πληρώνουν τις ζημιές;

(Πηγή: kathimerini.gr)