Αυτά που δεν εκφράστηκαν...

Μια φίλη - που για λόγους άγνωστους έγινε άσπονδη - μου είπε κάποτε μια φοβερή φράση: "τα μεγαλύτερα πάθη είν' εκείνα που δεν εκφράστηκαν ποτέ"! Κι αναρωτιέμαι, αν τελικά υποθέσουμε ότι είχε δίκιο, μήπως το μεγαλείο τους οφείλεται ακριβώς στο ότι δεν βρήκαν διέξοδο. Έτσι, δεν χρειάστηκε να μπουν σε επικίνδυνες αποδεικτικές διαδικασίες που έχουν σαν συνήθη κατάληξη την απομυθοποίηση. Το "εν δυνάμει" περιβάλλεται πάντα από μια ξεχωριστή αίγλη και διατηρεί μια έντονη προσωπική γοητεία. Κάτι σαν τους ήρωες ρομαντικών μυθιστορημάτων...

Συνάντηση

(Σ' αυτούς που δεν τόλμησαν...)

Βράδυ στο τέρμα της γραμμής,
στην είσοδο της πόλης.
Μια τυπική συνάντηση...
Αναμονή μέσ' στο χιονιά
κι ύστερ' αμήχανες ματιές
κι αθώα φιλοφρονήματα,
τηρώντας τα προσχήματα...

Στο τζάκι κοσμικής γωνιάς
ζητώντας θαλπωρή,
με περιποίηση φιλική
και συζητήσεις για πνευματικά
και συναφή ζητήματα,
τηρώντας τα προσχήματα...

Και ξάφνου η καταστροφή!
Ένα μικρό ξεθάρρεμα
μύριες ξυπνάει ενοχές,
φόβους γεννάει κι αναστολές...

Κι η ιστορία τέλειωσε
χωρίς καλά ν' αρχίσει.
Μα πίσω της θ' αφήσει
ακόρεστα αισθήματα,
θυσία στα προσχήματα...

(Ντίνος Πυργιώτης,  ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ )