Αυτά που δεν μπορούν ποτέ να μας πληγώσουν...

Η Cookie πίσω απ' τα κάγκελα... του εξοχικού!

Όσοι δεν έτυχε ποτέ να έχουν ζώο στο σπίτι (αληθινό, όχι απ' αυτά που συχνάζουν στο ιστορικό κτίριο της Πλατείας Συντάγματος!) δεν θα γνωρίζουν πως ο πόνος της απώλειάς του είναι απόλυτα συγκρίσιμος με τον πόνο για το χαμό αγαπημένου προσώπου... Ήταν πριν λίγες μέρες που είχα χάσει ξαφνικά το σκύλο μου. Σε μια ξένη χώρα, σε μια δύσκολη στιγμή εν όψει κρίσιμων εξετάσεων στο μεταπτυχιακό πρόγραμμά μου, για μέρες αξύριστος και χωρίς την παραμικρή διάθεση για φαγητό, έψαχνα τρόπους να ξαναρχίσω να ζω...

Στην αρχή το έριξα στη φιλοσοφία, προσπαθώντας να κατανοήσω (έτσι ώστε να αποδεχθώ, και τελικά να ξεπεράσω) αυτό τον μεγάλο πόνο: πώς μπορεί να τον προκαλεί "μόνο και μόνο" η απώλεια ενός ζώου; Μια φίλη, που έσπευσε να βοηθήσει, έδωσε την εξήγηση: "Μας πονάει ο χαμός τους γιατί αυτά δεν μπορούν ποτέ να μας πληγώσουν. Το μόνο που κάνουν είναι να μας αγαπούν!"

Καλή η φιλοσοφία, αλλά η ανακούφιση που προσφέρει είναι προσωρινή... Τότε, ένας καθηγητής μου μού πέταξε την ιδέα: "Όταν χάσουμε κάτι που αγαπάμε, βρίσκουμε κάτι άλλο ν' αγαπήσουμε!" Ένας άλλος σκύλος επειγόντως, λοιπόν! Μετά από σειρά ανεπιτυχών αναζητήσεων σε σπίτια της πόλης, επόμενος σταθμός το "Animal Shelter" της περιοχής. Ένα τεράστιο, καταθλιπτικό κτίριο που πρόσφερε προσωρινή φιλοξενία σε ζώα που στη χώρα μας απλά θα κυκλοφορούσαν αδέσποτα. Αν κάποιο ζώο αποδείχνονταν άρρωστο, ή αν δεν βρισκόταν κανείς να το πάρει, θα έπρεπε να αδειάσει το κελί του ώστε να δοκιμάσει την τύχη του κάποιο άλλο. Και η "τύχη" του ζώου αυτού ήταν στη συνέχεια απόλυτα προδιαγεγραμμένη ("put to sleep" είναι η κομψή έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Αμερικάνοι...).

Αν δεν έτυχε να βρεθείτε ποτέ σε animal shelter, δεν γνωρίζετε μια πολύ διαπεραστική έκφανση της έννοιας της τραγικότητας. Η ξαφνική παρουσία σου στο διάδρομο ανάβει στα ζώα μια σπίθα ελπίδας για τη σωτηρία τους. Κρεμιούνται στα κάγκελα και, με έκφραση έκδηλης αγωνίας, κυριολεκτικά σε εκλιπαρούν να τα ελευθερώσεις απ' το κελί τους, γλιτώνοντάς τα απ' το σκοτεινό πεπρωμένο τους το οποίο προαισθάνονται... Τραγική ειρωνεία η απαλή, ευχάριστη μουσική που ακούγεται απ' τα μεγάφωνα. "Για να ηρεμούν τα ζώα", μου εξήγησε ο φύλακας...

Σε ένα κελί, μια μεγαλόσωμη σκυλίτσα με τα νεογέννητα κουτάβια της. Το βλέμμα της ξεψυχισμένο, μίζερο, σαν ήδη να δήλωνε παραίτηση και συνθηκολόγηση με τη μοίρα... Σε ένα άλλο κελί, ένα μαλλιαρό άσπρο θηλυκό κανίς. "Μάλλον άρρωστη", είπε μελαγχολικά ο φύλακας καθώς άνοιγε το κελί να βάλει νερό. Και σε μια στιγμή, σαν τους απελπισμένους του Άουσβιτς που καβαλούσαν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα για να "γλιτώσουν" απ' τους θαλάμους αερίων, μαζεύοντας όση δύναμη της είχε απομείνει, η σκυλίτσα πετάχτηκε έξω απ' το κελί της τρέχοντας άναρχα στους υποφωτισμένους διαδρόμους του άσυλου. Χρειάστηκαν οι συντονισμένες προσπάθειες δύο-τριών φυλάκων για να επαναφέρουν στο κελί της μια μελλοθάνατη που το μόνο γνωστό "έγκλημά" της ήταν ότι υπήρξε...

ΥΓ: Τελικά πήρα ένα κουταβάκι Cocker Spaniel (Αμερικανικού τύπου) από ένα καλό σπίτι της πόλης. Δεν το μετάνιωσα ποτέ!

Άσυλο

(Σ’ αυτούς που τ’ αγαπούν...)

Σε θυμάμαι πίσω απ’ τα κάγκελα
μικρούλα μου,
μέσ’ στο μοναχικό κελί σου.
Με μάτια λυπημένα
μαζί μου να σε πάρω με ικέτευες,
μα δίχως να μιλάς.
Ήσουν αφρόντιστη, ίσως και άρρωστη.
Μα πιο πολύ, ήσουνα φοβισμένη
λες και τη μοίρα σου προαισθανόσουνα...
Τριγύρω σου μια μουσική απαλή,
χαρούμενη ακουγότανε
σαν ειρωνεία θανάτου,
σαν πένθιμο εμβατήριο...

Κι ήτανε γκρίζο, σκοτεινό
το άσυλο των ζώων,
σαν την ψυχή του ανθρώπου...

(Ντίνος Πυργιώτης, ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ )