Οι αποστάσεις που φέρνουν κοντά μες στο χειμώνα...

Περασμένα μεσάνυχτα, όπως και χθες. Ακούγεται πάλι τη γνώριμη ώρα ο ήχος του τηλεφώνου: "Θα έρθεις κι απόψε;" "Ετοιμάζομαι και φεύγω αμέσως. Άσε μισάνοιχτη την πόρτα." Και αρχίζει ένα καινούργιο ταξίδι... στο όνειρο. Αφού οι αποστάσεις, σε όρους γεωγραφίας, είναι μεγάλες, πολύ μεγάλες...

Η παραπάνω ιστορία είναι, ίσως, προϊόν διδακτικής επινόησης. Αυτό που της προσδίδει ένα κάποιο ενδιαφέρον είναι το τέλος της, τη στιγμή που η γεωγραφία προσφέρεται γενναιόδωρα να μηδενίσει, τελικά, το κοντέρ των αποστάσεων. Για να σβηστούν μονομιάς μες στην αμηχανία των αναστολών όλα αυτά που ειπώθηκαν. Αλλά, όπως γράψαμε κι αλλού, τα μεγαλύτερα πάθη είναι εκείνα που δεν βρήκαν ποτέ διέξοδο...

Χειμώνας

(Σ’ αυτούς που μάταια ονειρεύτηκαν...)

Γρήγορα ο ήχος σβήστηκε 

των τραγουδιών που μου ‘στελνες 

από τα κύματα, 

μικρά, φθαρμένα σημειώματα 

που πια δεν τα ‘χω... 

Γρήγορα γύρισ’ ο καιρός... 

Οι ανέμοι κόπασαν, και ο χειμώνας 

- κείνα τα εμπνευσμένα λόγια 

που σε μάγευε να πεις - 

δεν είναι πια εδώ... 

Οι λέξεις χάθηκαν στης πόλης τη βουή, 

γίναν κουβέντες καθημερινές 

με δίχως νόημα, δεν τις ακούω... 

Τους δρόμους τους παλιούς της θάλασσας 

άσκοπα ψάχνω 

να στέλνω αγκαλιές στο προσκεφάλι σου, 

δε βρίσκει γέφυρες με τα νησιά 

τα βράδια ο ίσκιος μου 

για να σε συναντήσει. 

Τις νύχτες μάταια 

κάποιο κουδούνισμα γνωστό 

να με ξυπνήσει περιμένω... 

Ίσως και να ‘ταν λάθος 

που ξαναβρεθήκαμε! 

Μου έλειψ’ η απόσταση 

που κάποτε κοντά μάς έφερνε, 

μου έλειψαν οι μέρες 

που τη μορφή σου τόσο ωραία και μακρινή 

ζωγράφιζε ο άνεμος, 

μου έλειψ’ η φωνή σου 

τη νύχτα να ζητάει να μείνω 

κι ας μην είμ’ εκεί... 

Μου έλειψ’ ο χειμώνας που 

για λίγο κάποτε μας ζέστανε...

(Ντίνος Πυργιώτης, ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ )