Προλογίζει και πρωταγωνιστεί ο σπουδαίος Μηνάς Χατζησάββας. Δίχως το παραμικρό σύμπλεγμα στέκεται αντάξια δίπλα του η ταλαντούχος Ιωάννα Παππά. Αξιοπρόσεκτη η σκηνοθεσία του Χρήστου Δήμα και η μουσική επένδυση του Χρήστου Μπιλιούλη.
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015
IMDb - Review for "Dheepan"
"Dheepan": Cinematic beauty without political didacticism
Author: Costas Papachristou from Athens, Greece
24 November 2015
In our review for Robert Guédiguian's wonderful film "The Snows of Kilimanjaro" (http://www.imdb.com/title/tt1852006/reviews-6) we raised the question whether Art should be an imitation of life or whether it should be the other way around. The advocates of realism will make the first choice since, in their opinion, life is full of ugliness that Art must faithfully portray. As is often the case, the artist does not even distinguish between realism and pessimism. In the case of cinema, in particular, the audience must leave the theater full of dark thoughts and feelings of vanity; happy ending is a taboo and a positive message should be hard to find. Idealism, on the other hand, reserves a more noble and ambitious role for Art by creating high standards of human character, thus offering psychological, ideological and aesthetic motivation for man to overcome the inherent weaknesses of his nature and morally elevate himself by striving to reach these standards.
Guédiguian's film masterfully balances between these two opposite philosophical trends. One could hardly say anything less about Jacques Audiard's "Dheepan" (Palme d'Or at the 2015 Cannes Film Festival). In the first place, the subject – immigration to Europe from war-torn places of the Third World – is so timely that the film almost acquires the character of a documentary. The audience, however, progressively witnesses a marvelous transformation from the harsh reality of human survival to the final triumph of human moral exaltation!
Here is the beginning of the story:
"Dheepan" is a freedom fighter of the "Tamil Tigers" in the Sri Lankan Civil War. The war approaches its end and defeat of the revolutionaries is imminent. Dheepan, whose entire family was lost in the war, decides to flee the country together with a woman and a little girl – two persons previously unknown to him as well as to each other – in the hope that, by pretending that they are a family, it would be easier for them to claim asylum somewhere in Europe. Arriving in Paris, the "family" seeks temporary housing while Dheepan tries to earn some money by selling little things under the nose of the Police. Finally, he finds a permanent job as a caretaker in a building block somewhere in the suburbs. Although the place is miserable and, moreover, is a den of unlawful activities, Dheepan works hard to build a new life for him and his new family...
The craftsmanship of the narrative lies in the wonderful balance between the hard realism of the subject and the cinematic poetry that permeates the film from beginning to end. This narrative carefully and skillfully avoids the traps of over-sentimentalism and political didacticism, as well as the temptation of sanctification or demonization of the various characters, as such oversimplifications would undoubtedly undermine the artistic result. The main heroes, in particular, are not a priori "good". They discover the good parts of their own nature as the story progresses, thus developing as human beings in the process.
It is precisely this miracle of character revelation and moral elevation in front of the viewer's eyes that makes cinema such a wonderful art, after all. And, even if it seems too idealistic to be true, this miracle is far from representing a utopia!
Source: IMDb
Author: Costas Papachristou from Athens, Greece
24 November 2015
In our review for Robert Guédiguian's wonderful film "The Snows of Kilimanjaro" (http://www.imdb.com/title/tt1852006/reviews-6) we raised the question whether Art should be an imitation of life or whether it should be the other way around. The advocates of realism will make the first choice since, in their opinion, life is full of ugliness that Art must faithfully portray. As is often the case, the artist does not even distinguish between realism and pessimism. In the case of cinema, in particular, the audience must leave the theater full of dark thoughts and feelings of vanity; happy ending is a taboo and a positive message should be hard to find. Idealism, on the other hand, reserves a more noble and ambitious role for Art by creating high standards of human character, thus offering psychological, ideological and aesthetic motivation for man to overcome the inherent weaknesses of his nature and morally elevate himself by striving to reach these standards.
Guédiguian's film masterfully balances between these two opposite philosophical trends. One could hardly say anything less about Jacques Audiard's "Dheepan" (Palme d'Or at the 2015 Cannes Film Festival). In the first place, the subject – immigration to Europe from war-torn places of the Third World – is so timely that the film almost acquires the character of a documentary. The audience, however, progressively witnesses a marvelous transformation from the harsh reality of human survival to the final triumph of human moral exaltation!
Here is the beginning of the story:
"Dheepan" is a freedom fighter of the "Tamil Tigers" in the Sri Lankan Civil War. The war approaches its end and defeat of the revolutionaries is imminent. Dheepan, whose entire family was lost in the war, decides to flee the country together with a woman and a little girl – two persons previously unknown to him as well as to each other – in the hope that, by pretending that they are a family, it would be easier for them to claim asylum somewhere in Europe. Arriving in Paris, the "family" seeks temporary housing while Dheepan tries to earn some money by selling little things under the nose of the Police. Finally, he finds a permanent job as a caretaker in a building block somewhere in the suburbs. Although the place is miserable and, moreover, is a den of unlawful activities, Dheepan works hard to build a new life for him and his new family...
The craftsmanship of the narrative lies in the wonderful balance between the hard realism of the subject and the cinematic poetry that permeates the film from beginning to end. This narrative carefully and skillfully avoids the traps of over-sentimentalism and political didacticism, as well as the temptation of sanctification or demonization of the various characters, as such oversimplifications would undoubtedly undermine the artistic result. The main heroes, in particular, are not a priori "good". They discover the good parts of their own nature as the story progresses, thus developing as human beings in the process.
It is precisely this miracle of character revelation and moral elevation in front of the viewer's eyes that makes cinema such a wonderful art, after all. And, even if it seems too idealistic to be true, this miracle is far from representing a utopia!
Source: IMDb
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015
“Dheepan”: Μετανάστευση και κινηματογραφική ποίηση
Νέα ταινία - Κριτική
Ξεκινώντας την κριτική μας για την υπέροχη ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο», είχαμε γράψει πριν χρόνια στο «Βήμα»:
Το ερώτημα είναι απλό και απέχει πολύ απ’ το να είναι ρητορικό: Η Τέχνη μιμείται τη ζωή, ή η ζωή την Τέχνη; Οι οπαδοί του ρεαλισμού θα επιλέξουν ανεπιφύλακτα την πρώτη εκδοχή: η ζωή είναι γεμάτη ασχήμιες, τις οποίες οφείλει να αποτυπώνει χωρίς τεχνητές ωραιοποιήσεις η Τέχνη (είναι μάλιστα θεμιτό ακόμα και να υπερθεματίζει μέχρις υπερβολής στην καταγραφή τους, αν αυτό υπηρετεί καλύτερα τους στόχους της).
Συχνά, τα όρια ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον πεσιμισμό είναι δυσδιάκριτα για τον δημιουργό του έργου Τέχνης. Ειδικά στον κινηματογράφο, ο θεατής πρέπει να φύγει από την αίθουσα με σκοτεινές σκέψεις και αισθήματα ματαιότητας και αρνητικής ψυχικής φόρτισης. Το “happy ending” είναι ταμπού, και το θετικό μήνυμα δυσεύρετο (αφού η ίδια η ζωή δεν το εμπεριέχει). Από το σύμπλεγμα αυτό δεν ξέφυγε ούτε μια κατά τα άλλα αξιόλογη Ελληνική ταινία, που όμως δύσκολα θα την κατέτασσε κανείς καταρχήν στη σχολή του ρεαλισμού: η «Πολίτικη Κουζίνα»!
Στον αντίποδα του ρεαλισμού ορθώνεται ο ιδεαλισμός, μια φιλοσοφική αντίληψη που επιφυλάσσει στην Τέχνη έναν ευγενέστερο και πιο φιλόδοξο ρόλο: να δημιουργεί υψηλά πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς, προσφέροντας παράλληλα και τα ψυχολογικά, ιδεολογικά κι αισθητικά κίνητρα στον άνθρωπο ώστε να υπερβεί τις εγγενείς αδυναμίες της φύσης του και να προσεγγίσει τα πρότυπα αυτά.
Η εξαιρετική ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στις δύο αυτές, αντίθετες φιλοσοφικές τάσεις...
Δύσκολα θα μπορούσαμε να πούμε κάτι λιγότερο για την ταινία του Ζακ Οντιάρ, «Dheepan – Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα» (Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών, 2015). Το θέμα – η μετανάστευση από εμπόλεμες περιοχές του Τρίτου Κόσμου προς την Ευρώπη – είναι τόσο «ζεστό» ώστε το έργο σχεδόν αποκτά το χαρακτήρα επίκαιρου ντοκιμαντέρ. Ας δούμε σε συντομία την υπόθεση:
Ο Ντιπάν είναι μαχητής των «Τίγρεων του Ταμίλ» στον εμφύλιο πόλεμο της Σρι Λάνκα. Ο πόλεμος πλησιάζει στο τέλος του και η ήττα των επαναστατών είναι προδιαγεγραμμένη. Ο Ντιπάν, που έχασε ολόκληρη την οικογένειά του στον πόλεμο, αποφασίζει να εγκαταλείψει τη χώρα παίρνοντας μαζί του δύο άγνωστα πρόσωπα – μια γυναίκα κι ένα μικρό κορίτσι, επίσης άγνωστες μεταξύ τους – με την ελπίδα ότι, παριστάνοντας πως είναι οικογένεια, θα είναι πιο εύκολο γι’ αυτούς να ζητήσουν άσυλο κάπου στην Ευρώπη. Φτάνοντας στο Παρίσι, η «οικογένεια» αναζητεί προσωρινή κατοικία ενώ ο Ντιπάν, για λόγους επιβίωσης, πουλά μικροαντικείμενα κάτω από τη μύτη της αστυνομίας, ώσπου τελικά βρίσκει μόνιμη δουλειά σαν επιστάτης σε ένα κτιριακό συγκρότημα κάπου στα προάστια της πόλης. Αν και το μέρος είναι άθλιο και, επιπλέον, είναι άντρο παράνομων δραστηριοτήτων, ο Ντιπάν εργάζεται σκληρά για να φτιάξει μια νέα ζωή γι’ αυτόν και την «οικογένειά» του. Όμως, η βία που συναντά καθημερινά ανοίγει ξανά τα ψυχικά τραύματα του πολέμου, φέρνοντας στην επιφάνεια τα άγρια ένστικτα του πολεμιστή όταν ο ήρωας αναγκαστεί να προστατέψει αυτούς που αγαπά και που ελπίζει να γίνουν αληθινή του οικογένεια...
Η δεξιοτεχνία της αφήγησης έγκειται στη θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στο σκληρό ρεαλισμό του θέματος και στην κινηματογραφική ποίηση που διαπερνά το έργο απ’ την αρχή ως το τέλος του, αναδεικνύοντας τις πιο όμορφες πτυχές που (μπορεί να) κρύβει η ανθρώπινη φύση ακόμα και μέσα στις πλέον απάνθρωπες συνθήκες επιβίωσης. Και η αφήγηση αυτή αποφεύγει επιδέξια την παγίδα του γλυκερού και τον πειρασμό της αγιογράφησης ή της δαιμονοποίησης των χαρακτήρων, πράγμα που θα μπορούσε να υπονομεύσει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Οι ήρωες δεν είναι a priori «καλοί»: ανακαλύπτουν κι οι ίδιοι, μπροστά στα μάτια του θεατή, το καλό που κρύβουν μέσα τους και εξελίσσονται, έτσι, ως άνθρωποι. Κι αυτή η διαδικασία ηθικής ανύψωσης είναι που κάνει τον κινηματογράφο να φαίνεται τόσο, μα τόσο ωραίος ως τέχνη!
Κλείνουμε με τον επίλογο του άρθρου μας για το «Κιλιμάντζαρο», που βρίσκουμε πως ταιριάζει κι εδώ απόλυτα:
Φύγαμε από τον κινηματογράφο γεμάτοι από αισθήματα που αναπλάθουν την ψυχή, και σκέψεις που θέτουν σε εγρήγορση τη συνειδητότητα. Αφήνοντας οριστικά πίσω μας τις οδυνηρές μνήμες νοσηρών ταινιών του Χάνεκε, ή ακόμα νοσηρότερων δημιουργιών των αδελφών Κοέν...
Aixmi.gr
Ξεκινώντας την κριτική μας για την υπέροχη ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, «Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο», είχαμε γράψει πριν χρόνια στο «Βήμα»:
Το ερώτημα είναι απλό και απέχει πολύ απ’ το να είναι ρητορικό: Η Τέχνη μιμείται τη ζωή, ή η ζωή την Τέχνη; Οι οπαδοί του ρεαλισμού θα επιλέξουν ανεπιφύλακτα την πρώτη εκδοχή: η ζωή είναι γεμάτη ασχήμιες, τις οποίες οφείλει να αποτυπώνει χωρίς τεχνητές ωραιοποιήσεις η Τέχνη (είναι μάλιστα θεμιτό ακόμα και να υπερθεματίζει μέχρις υπερβολής στην καταγραφή τους, αν αυτό υπηρετεί καλύτερα τους στόχους της).
Συχνά, τα όρια ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον πεσιμισμό είναι δυσδιάκριτα για τον δημιουργό του έργου Τέχνης. Ειδικά στον κινηματογράφο, ο θεατής πρέπει να φύγει από την αίθουσα με σκοτεινές σκέψεις και αισθήματα ματαιότητας και αρνητικής ψυχικής φόρτισης. Το “happy ending” είναι ταμπού, και το θετικό μήνυμα δυσεύρετο (αφού η ίδια η ζωή δεν το εμπεριέχει). Από το σύμπλεγμα αυτό δεν ξέφυγε ούτε μια κατά τα άλλα αξιόλογη Ελληνική ταινία, που όμως δύσκολα θα την κατέτασσε κανείς καταρχήν στη σχολή του ρεαλισμού: η «Πολίτικη Κουζίνα»!
Στον αντίποδα του ρεαλισμού ορθώνεται ο ιδεαλισμός, μια φιλοσοφική αντίληψη που επιφυλάσσει στην Τέχνη έναν ευγενέστερο και πιο φιλόδοξο ρόλο: να δημιουργεί υψηλά πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς, προσφέροντας παράλληλα και τα ψυχολογικά, ιδεολογικά κι αισθητικά κίνητρα στον άνθρωπο ώστε να υπερβεί τις εγγενείς αδυναμίες της φύσης του και να προσεγγίσει τα πρότυπα αυτά.
Η εξαιρετική ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στις δύο αυτές, αντίθετες φιλοσοφικές τάσεις...
Δύσκολα θα μπορούσαμε να πούμε κάτι λιγότερο για την ταινία του Ζακ Οντιάρ, «Dheepan – Ο Άνθρωπος Χωρίς Πατρίδα» (Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών, 2015). Το θέμα – η μετανάστευση από εμπόλεμες περιοχές του Τρίτου Κόσμου προς την Ευρώπη – είναι τόσο «ζεστό» ώστε το έργο σχεδόν αποκτά το χαρακτήρα επίκαιρου ντοκιμαντέρ. Ας δούμε σε συντομία την υπόθεση:
Ο Ντιπάν είναι μαχητής των «Τίγρεων του Ταμίλ» στον εμφύλιο πόλεμο της Σρι Λάνκα. Ο πόλεμος πλησιάζει στο τέλος του και η ήττα των επαναστατών είναι προδιαγεγραμμένη. Ο Ντιπάν, που έχασε ολόκληρη την οικογένειά του στον πόλεμο, αποφασίζει να εγκαταλείψει τη χώρα παίρνοντας μαζί του δύο άγνωστα πρόσωπα – μια γυναίκα κι ένα μικρό κορίτσι, επίσης άγνωστες μεταξύ τους – με την ελπίδα ότι, παριστάνοντας πως είναι οικογένεια, θα είναι πιο εύκολο γι’ αυτούς να ζητήσουν άσυλο κάπου στην Ευρώπη. Φτάνοντας στο Παρίσι, η «οικογένεια» αναζητεί προσωρινή κατοικία ενώ ο Ντιπάν, για λόγους επιβίωσης, πουλά μικροαντικείμενα κάτω από τη μύτη της αστυνομίας, ώσπου τελικά βρίσκει μόνιμη δουλειά σαν επιστάτης σε ένα κτιριακό συγκρότημα κάπου στα προάστια της πόλης. Αν και το μέρος είναι άθλιο και, επιπλέον, είναι άντρο παράνομων δραστηριοτήτων, ο Ντιπάν εργάζεται σκληρά για να φτιάξει μια νέα ζωή γι’ αυτόν και την «οικογένειά» του. Όμως, η βία που συναντά καθημερινά ανοίγει ξανά τα ψυχικά τραύματα του πολέμου, φέρνοντας στην επιφάνεια τα άγρια ένστικτα του πολεμιστή όταν ο ήρωας αναγκαστεί να προστατέψει αυτούς που αγαπά και που ελπίζει να γίνουν αληθινή του οικογένεια...
Η δεξιοτεχνία της αφήγησης έγκειται στη θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στο σκληρό ρεαλισμό του θέματος και στην κινηματογραφική ποίηση που διαπερνά το έργο απ’ την αρχή ως το τέλος του, αναδεικνύοντας τις πιο όμορφες πτυχές που (μπορεί να) κρύβει η ανθρώπινη φύση ακόμα και μέσα στις πλέον απάνθρωπες συνθήκες επιβίωσης. Και η αφήγηση αυτή αποφεύγει επιδέξια την παγίδα του γλυκερού και τον πειρασμό της αγιογράφησης ή της δαιμονοποίησης των χαρακτήρων, πράγμα που θα μπορούσε να υπονομεύσει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Οι ήρωες δεν είναι a priori «καλοί»: ανακαλύπτουν κι οι ίδιοι, μπροστά στα μάτια του θεατή, το καλό που κρύβουν μέσα τους και εξελίσσονται, έτσι, ως άνθρωποι. Κι αυτή η διαδικασία ηθικής ανύψωσης είναι που κάνει τον κινηματογράφο να φαίνεται τόσο, μα τόσο ωραίος ως τέχνη!
Κλείνουμε με τον επίλογο του άρθρου μας για το «Κιλιμάντζαρο», που βρίσκουμε πως ταιριάζει κι εδώ απόλυτα:
Φύγαμε από τον κινηματογράφο γεμάτοι από αισθήματα που αναπλάθουν την ψυχή, και σκέψεις που θέτουν σε εγρήγορση τη συνειδητότητα. Αφήνοντας οριστικά πίσω μας τις οδυνηρές μνήμες νοσηρών ταινιών του Χάνεκε, ή ακόμα νοσηρότερων δημιουργιών των αδελφών Κοέν...
Aixmi.gr
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015
ΤΟ ΒΗΜΑ - Το YouTube και η υποκρισία των πνευματικών δικαιωμάτων
Ο Merrill Bradshaw (1929-2000), επί χρόνια πρόεδρος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Brigham Young, υπήρξε ένας από τους πλέον σημαντικούς Αμερικανούς συνθέτες και δασκάλους της εποχής του. Αν και δεν είχα την τύχη να είμαι, τυπικά, μαθητής του, εν τούτοις τον συμβουλευόμουν συχνά για θέματα που αφορούσαν τη μουσική σύνθεση.
Κάποια φορά τον ρώτησα με ποιους τρόπους θα μπορούσα να διασφαλίσω το copyright των έργων μου. Αφού μου πρότεινε μια έξυπνη και σχετικά απλή μέθοδο, έκλεισε το θέμα με μια ενδιαφέρουσα δευτερολογία: «Προσωπικά, Costas, ελάχιστα με απασχολεί το θέμα. Στο κάτω-κάτω, αν κάποιος μπει στον κόπο να με αντιγράψει, θα το θεωρήσω ιδιαίτερη τιμή για μένα!»
Βέβαια, θα ήταν μάλλον αφύσικο να ανέμενε κανείς μια ανάλογη γενναιοδωρία και υπερβατικότητα από μια κινηματογραφική εταιρεία ή μια εταιρεία παραγωγής μουσικών CD, επιχειρήσεις με τεράστια οικονομικά ανοίγματα και αμέτρητες οικονομικές υποχρεώσεις. Εν τούτοις, η επίδειξη υπερβάλλουσας τυπολατρίας στο θέμα του copyright, εκ μέρους κάποιων εταιρειών, καθιστά συχνά δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο ηθικό και το γελοίο!
Όμως, δεν είναι η συμπεριφορά των εταιρειών το θέμα αυτού του σημειώματος. Στο κάτω-κάτω, ο κάθε επιχειρηματίας δικαιούται να περιφρουρεί τα συμφέροντά του με όποιο νόμιμο τρόπο επιλέγει, όσο λογικός ή παράλογος κι αν φαίνεται αυτός σε εμάς. Αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ είναι η «περίεργη» (το λέω κομψά) στάση ενός γνωστού ιστότοπου φιλοξενίας οπτικοακουστικού υλικού, στο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων...
Αναφέρομαι, ασφαλώς, στο YouTube. Θεωρητικά, πρόκειται για site που φιλοξενεί απολύτως πρωτότυπα videos, των οποίων όλα τα πνευματικά δικαιώματα (οπτικά και ακουστικά) ανήκουν σ’ εκείνους που τα αναρτούν. Αν υποθέταμε, τώρα, πως, με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, αποσύρονταν από το site όλα τα videos που δεν ικανοποιούν το παραπάνω αυστηρό κριτήριο, το YouTube θα κατέρρεε και θα έκλεινε μέσα σε λίγες εβδομάδες! Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές του. Έτσι, σκαρφίστηκαν ένα τέχνασμα για να κρατήσουν όρθιο και ακμάζον το site και, παρεμπιπτόντως, να βγάλουν και κάποια χρήματα. Περιγράφω προσωπική εμπειρία:
Στον ελεύθερο χρόνο μου φτιάχνω συχνά ερασιτεχνικά videos με δικές μου φωτογραφίες και προσθήκη μουσικής επένδυσης. Το site στο οποίο τα δημοσιεύω είναι ιδιαίτερα σχολαστικό σε ό,τι αφορά τα πνευματικά δικαιώματα, προκειμένου να δεχθεί να χαρακτηρίσει επισήμως ένα video ως πρωτότυπο έργο. Γι’ αυτό το λόγο, προσπαθώ η μουσική που επιλέγω να είναι από «προϊστορικές» ηχογραφήσεις που διατίθενται ελεύθερα στο Διαδίκτυο (αυτό εξηγεί την κάκιστη ποιότητα ήχου στα videos μου!).
Κάποια φορά αποφάσισα, για λόγους ευρύτερης διακίνησης των έργων μου, να στείλω μερικά από αυτά και στο YouTube. Τα δημοσίευσαν ευχαρίστως, στέλνοντάς μου όμως, προς έκπληξή μου, μια «ήπια» προειδοποίηση πως «ενδέχεται» να υπάρχει θέμα πνευματικών δικαιωμάτων για τη μουσική.
Λεπτομέρεια: Σύμφωνα με την πολιτική του YouTube, σε τέτοιες περιπτώσεις το site δικαιούται να προβάλλει διαφημίσεις στη σελίδα του video (και πάνω στην οθόνη προβολής!) με το σκεπτικό, όπως υποθέτω, να ικανοποιηθούν οικονομικά οι υποτιθέμενα «προσβαλλόμενοι» κάτοχοι πνευματικών δικαιωμάτων, ή και να καλυφθούν τυχόν νομικά έξοδα του site σε περίπτωση πιθανών μελλοντικών μηνύσεων.
Ως πρώτη αντίδραση, απέσυρα άμεσα όλα τα προσωπικά μου videos από το YouTube. Στη συνέχεια, το είδα πιο ψύχραιμα και τα επανατοποθέτησα. Η επόμενη, όμως, εμπειρία μου από τον εξεζητημένο φονταμενταλισμό αυτού του site ξεφεύγει από τα όρια της έκπληξης και εισέρχεται σε αυτά του εξευτελισμού της προσωπικότητας. Φέρει, μάλιστα, έντονα τα χαρακτηριστικά της υποκρισίας, που το τεράστιο μέγεθός της ίσως σκεπάζει (ή μήπως, αντίθετα, αναδεικνύει;) κάποια υποκρυπτόμενη ιδιοτέλεια...
Εδώ και χρόνια (δεν θυμάμαι καν πόσα) είχα αναρτήσει δυο-τρία μικρής διάρκειας αποσπάσματα από το «Λυκόφως των Θεών» του Βάγκνερ, προκειμένου να τα μεταφορτώσω τόσο στο blog μου, όσο και στο site της σχολής όπου διδάσκω, προς μουσική επιμόρφωση των φοιτητών μου (διαδικασίες απόλυτα σύννομες, με βάση την πολιτική του ίδιου του YouTube). Στα σχόλια που τα συνόδευαν, μάλιστα, εκθείαζα με απόλυτη ειλικρίνεια την παράσταση της Metropolitan Opera και συνιστούσα στους επισκέπτες του YouTube να αναζητήσουν το DVD και να το αγοράσουν αμέσως! Το YouTube μού έστειλε συγχαρητήριο mail αμέσως μετά τη δημοσίευση, και με παρότρυνε να κάνω τις αναρτήσεις αυτές όσο το δυνατόν ευρύτερα γνωστές.
Δεν μου έκανε εντύπωση η προβολή διαφημίσεων πάνω στα videos, αφού αυτό ήταν όντως συμβατό με την πολιτική του site αυτού. Το σημαντικό ήταν ότι, όπως με διαβεβαίωσε η διαχείριση του YouTube, τα videos θα μπορούσαν να προβάλλονται κανονικά σε παγκόσμια κλίμακα. Φυσικά, αφού το ίδιο το YouTube ενέκρινε τις αναρτήσεις, θεώρησα πως λόγος ανησυχίας δεν υφίστατο απ’ τη μεριά μου. Εξ άλλου, δεν ήταν τα μοναδικά clips από βαγκνερικές όπερες σε αυτό το site (αν ψάξει κάποιος, θα βρει ολόκληρο το Götterdämmerung εκεί!).
Και, ξαφνικά, πριν λίγες μέρες λαμβάνω μια ελάχιστα ευγενική ειδοποίηση από το YouTube, σύμφωνα με την οποία ο λογαριασμός μου βρίσκεται υπό προθεσμία διότι η Metropolitan Opera (προφανώς, κάποιος ηλίθιος γραφειοκράτης που δεν πρόσεξε καν ότι τους διαφήμιζα δωρεάν!) ζήτησε την απόσυρση των αποσπασμάτων από το site. Μάλιστα, για να έχω ακόμα και απλή πρόσβαση στο λογαριασμό μου, με ανάγκασαν να περάσω από την εξευτελιστική διαδικασία ενός ταπεινωτικού “tutorial” για μικρά παιδιά, που περιλάμβανε παρακολούθηση ενός video κινουμένων σχεδίων και, ακολούθως, υποχρεωτικές απαντήσεις σε ένα τεστ πολλαπλών επιλογών!
Απορία αφελούς: Αν επί τόσα χρόνια το – άρτια εξοπλισμένο με κολοσσιαίες βάσεις δεδομένων – YouTube δεν κατόρθωσε να προβλέψει τον κυκλοθυμισμό των γραφειοκρατών της Metropolitan Opera, πώς θα μπορούσε να επιτύχει κάτι ανάλογο ένας απλός χρήστης που υποβάλλει προς δημοσίευση ολιγόλεπτα videos, της ανάρτησης των οποίων, μάλιστα, υποχρεωτικά προηγείται αυστηρή εξέταση και έγκριση από τους ίδιους τους διαχειριστές του site;
Μένω, λοιπόν, με το ερώτημα αν έχουμε εδώ να κάνουμε απλά και μόνο με ένα φαινόμενο κακής (ερασιτεχνικής, θα έλεγα) διαχείρισης, οι ατέλειες της οποίας σκεπάζονται με παράλογη – όσο και άδικη – μετακύλιση ευθυνών στους χρήστες του YouTube, ή αν πρόκειται για μια υπόθεση σκοτεινότερων προθέσεων. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, βέβαια, θα μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να διανοηθώ να αποδώσω στην τρομερή Google τον χαρακτηρισμό του «ερασιτεχνισμού»...
Τούτων λεχθέντων, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η Metropolitan Opera και ο σπουδαίος αρχιμουσικός James Levine έχουν παρουσιάσει τις κορυφαίες σύγχρονες ερμηνείες των έργων του Βάγκνερ. Την αξία της καλλιτεχνίας ουδόλως μειώνει η απύθμενη βλακεία της γραφειοκρατίας!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Κάποια φορά τον ρώτησα με ποιους τρόπους θα μπορούσα να διασφαλίσω το copyright των έργων μου. Αφού μου πρότεινε μια έξυπνη και σχετικά απλή μέθοδο, έκλεισε το θέμα με μια ενδιαφέρουσα δευτερολογία: «Προσωπικά, Costas, ελάχιστα με απασχολεί το θέμα. Στο κάτω-κάτω, αν κάποιος μπει στον κόπο να με αντιγράψει, θα το θεωρήσω ιδιαίτερη τιμή για μένα!»
Βέβαια, θα ήταν μάλλον αφύσικο να ανέμενε κανείς μια ανάλογη γενναιοδωρία και υπερβατικότητα από μια κινηματογραφική εταιρεία ή μια εταιρεία παραγωγής μουσικών CD, επιχειρήσεις με τεράστια οικονομικά ανοίγματα και αμέτρητες οικονομικές υποχρεώσεις. Εν τούτοις, η επίδειξη υπερβάλλουσας τυπολατρίας στο θέμα του copyright, εκ μέρους κάποιων εταιρειών, καθιστά συχνά δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο ηθικό και το γελοίο!
Όμως, δεν είναι η συμπεριφορά των εταιρειών το θέμα αυτού του σημειώματος. Στο κάτω-κάτω, ο κάθε επιχειρηματίας δικαιούται να περιφρουρεί τα συμφέροντά του με όποιο νόμιμο τρόπο επιλέγει, όσο λογικός ή παράλογος κι αν φαίνεται αυτός σε εμάς. Αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ είναι η «περίεργη» (το λέω κομψά) στάση ενός γνωστού ιστότοπου φιλοξενίας οπτικοακουστικού υλικού, στο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων...
Αναφέρομαι, ασφαλώς, στο YouTube. Θεωρητικά, πρόκειται για site που φιλοξενεί απολύτως πρωτότυπα videos, των οποίων όλα τα πνευματικά δικαιώματα (οπτικά και ακουστικά) ανήκουν σ’ εκείνους που τα αναρτούν. Αν υποθέταμε, τώρα, πως, με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, αποσύρονταν από το site όλα τα videos που δεν ικανοποιούν το παραπάνω αυστηρό κριτήριο, το YouTube θα κατέρρεε και θα έκλεινε μέσα σε λίγες εβδομάδες! Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές του. Έτσι, σκαρφίστηκαν ένα τέχνασμα για να κρατήσουν όρθιο και ακμάζον το site και, παρεμπιπτόντως, να βγάλουν και κάποια χρήματα. Περιγράφω προσωπική εμπειρία:
Στον ελεύθερο χρόνο μου φτιάχνω συχνά ερασιτεχνικά videos με δικές μου φωτογραφίες και προσθήκη μουσικής επένδυσης. Το site στο οποίο τα δημοσιεύω είναι ιδιαίτερα σχολαστικό σε ό,τι αφορά τα πνευματικά δικαιώματα, προκειμένου να δεχθεί να χαρακτηρίσει επισήμως ένα video ως πρωτότυπο έργο. Γι’ αυτό το λόγο, προσπαθώ η μουσική που επιλέγω να είναι από «προϊστορικές» ηχογραφήσεις που διατίθενται ελεύθερα στο Διαδίκτυο (αυτό εξηγεί την κάκιστη ποιότητα ήχου στα videos μου!).
Κάποια φορά αποφάσισα, για λόγους ευρύτερης διακίνησης των έργων μου, να στείλω μερικά από αυτά και στο YouTube. Τα δημοσίευσαν ευχαρίστως, στέλνοντάς μου όμως, προς έκπληξή μου, μια «ήπια» προειδοποίηση πως «ενδέχεται» να υπάρχει θέμα πνευματικών δικαιωμάτων για τη μουσική.
Λεπτομέρεια: Σύμφωνα με την πολιτική του YouTube, σε τέτοιες περιπτώσεις το site δικαιούται να προβάλλει διαφημίσεις στη σελίδα του video (και πάνω στην οθόνη προβολής!) με το σκεπτικό, όπως υποθέτω, να ικανοποιηθούν οικονομικά οι υποτιθέμενα «προσβαλλόμενοι» κάτοχοι πνευματικών δικαιωμάτων, ή και να καλυφθούν τυχόν νομικά έξοδα του site σε περίπτωση πιθανών μελλοντικών μηνύσεων.
Ως πρώτη αντίδραση, απέσυρα άμεσα όλα τα προσωπικά μου videos από το YouTube. Στη συνέχεια, το είδα πιο ψύχραιμα και τα επανατοποθέτησα. Η επόμενη, όμως, εμπειρία μου από τον εξεζητημένο φονταμενταλισμό αυτού του site ξεφεύγει από τα όρια της έκπληξης και εισέρχεται σε αυτά του εξευτελισμού της προσωπικότητας. Φέρει, μάλιστα, έντονα τα χαρακτηριστικά της υποκρισίας, που το τεράστιο μέγεθός της ίσως σκεπάζει (ή μήπως, αντίθετα, αναδεικνύει;) κάποια υποκρυπτόμενη ιδιοτέλεια...
Εδώ και χρόνια (δεν θυμάμαι καν πόσα) είχα αναρτήσει δυο-τρία μικρής διάρκειας αποσπάσματα από το «Λυκόφως των Θεών» του Βάγκνερ, προκειμένου να τα μεταφορτώσω τόσο στο blog μου, όσο και στο site της σχολής όπου διδάσκω, προς μουσική επιμόρφωση των φοιτητών μου (διαδικασίες απόλυτα σύννομες, με βάση την πολιτική του ίδιου του YouTube). Στα σχόλια που τα συνόδευαν, μάλιστα, εκθείαζα με απόλυτη ειλικρίνεια την παράσταση της Metropolitan Opera και συνιστούσα στους επισκέπτες του YouTube να αναζητήσουν το DVD και να το αγοράσουν αμέσως! Το YouTube μού έστειλε συγχαρητήριο mail αμέσως μετά τη δημοσίευση, και με παρότρυνε να κάνω τις αναρτήσεις αυτές όσο το δυνατόν ευρύτερα γνωστές.
Δεν μου έκανε εντύπωση η προβολή διαφημίσεων πάνω στα videos, αφού αυτό ήταν όντως συμβατό με την πολιτική του site αυτού. Το σημαντικό ήταν ότι, όπως με διαβεβαίωσε η διαχείριση του YouTube, τα videos θα μπορούσαν να προβάλλονται κανονικά σε παγκόσμια κλίμακα. Φυσικά, αφού το ίδιο το YouTube ενέκρινε τις αναρτήσεις, θεώρησα πως λόγος ανησυχίας δεν υφίστατο απ’ τη μεριά μου. Εξ άλλου, δεν ήταν τα μοναδικά clips από βαγκνερικές όπερες σε αυτό το site (αν ψάξει κάποιος, θα βρει ολόκληρο το Götterdämmerung εκεί!).
Και, ξαφνικά, πριν λίγες μέρες λαμβάνω μια ελάχιστα ευγενική ειδοποίηση από το YouTube, σύμφωνα με την οποία ο λογαριασμός μου βρίσκεται υπό προθεσμία διότι η Metropolitan Opera (προφανώς, κάποιος ηλίθιος γραφειοκράτης που δεν πρόσεξε καν ότι τους διαφήμιζα δωρεάν!) ζήτησε την απόσυρση των αποσπασμάτων από το site. Μάλιστα, για να έχω ακόμα και απλή πρόσβαση στο λογαριασμό μου, με ανάγκασαν να περάσω από την εξευτελιστική διαδικασία ενός ταπεινωτικού “tutorial” για μικρά παιδιά, που περιλάμβανε παρακολούθηση ενός video κινουμένων σχεδίων και, ακολούθως, υποχρεωτικές απαντήσεις σε ένα τεστ πολλαπλών επιλογών!
Απορία αφελούς: Αν επί τόσα χρόνια το – άρτια εξοπλισμένο με κολοσσιαίες βάσεις δεδομένων – YouTube δεν κατόρθωσε να προβλέψει τον κυκλοθυμισμό των γραφειοκρατών της Metropolitan Opera, πώς θα μπορούσε να επιτύχει κάτι ανάλογο ένας απλός χρήστης που υποβάλλει προς δημοσίευση ολιγόλεπτα videos, της ανάρτησης των οποίων, μάλιστα, υποχρεωτικά προηγείται αυστηρή εξέταση και έγκριση από τους ίδιους τους διαχειριστές του site;
Μένω, λοιπόν, με το ερώτημα αν έχουμε εδώ να κάνουμε απλά και μόνο με ένα φαινόμενο κακής (ερασιτεχνικής, θα έλεγα) διαχείρισης, οι ατέλειες της οποίας σκεπάζονται με παράλογη – όσο και άδικη – μετακύλιση ευθυνών στους χρήστες του YouTube, ή αν πρόκειται για μια υπόθεση σκοτεινότερων προθέσεων. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, βέβαια, θα μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να διανοηθώ να αποδώσω στην τρομερή Google τον χαρακτηρισμό του «ερασιτεχνισμού»...
Τούτων λεχθέντων, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η Metropolitan Opera και ο σπουδαίος αρχιμουσικός James Levine έχουν παρουσιάσει τις κορυφαίες σύγχρονες ερμηνείες των έργων του Βάγκνερ. Την αξία της καλλιτεχνίας ουδόλως μειώνει η απύθμενη βλακεία της γραφειοκρατίας!
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015
Σκέψεις που δε σκορπά μακριά η θάλασσα...
 |
| Photo: Polytimi |
Από την Πολυτίμη
Προς τον άγνωστο που θα βρει το μήνυμα στο μπουκάλι:
Από τις 8 προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό μου σε τούτο εδώ το μέρος. Και, μάντεψε! Είναι η πρώτη φορά που η θάλασσα δε μπορεί να πάρει τις σκέψεις μου, να τις σκορπίσει μακριά και να φέρει ηρεμία... Ίσως γιατί φοβάμαι μη μου φέρει άλλες. Σαν αυτές που ξέβρασε πριν λίγες μέρες στην Κω ή πέρσι στη Χίο - και ποιος ξέρει πού αλλού...
Βλέπεις, η ζωή εδώ, ανατολικά, έχει αλλάξει τελευταία... Να σκεφτείς ότι δεν έχω το κουράγιο να την κοιτάξω, αρκούμαι στο να κλείνω τα μάτια και να την ακούω να έρχεται. Λυπάμαι... Λυπάμαι για τα άψυχα κορμιά που καταλήγουν στις αμμουδιές και τα βράχια. Λυπάμαι και για όσα φτάνουν σώα, μη γνωρίζοντας τη συνέχεια που μπορεί να 'ναι και χειρότερη. Λυπάμαι και για μας που αποδειχθήκαμε πολύ μικροί για να τους αγκαλιάσουμε...
Όποια πέτρα και να προσπαθήσω να ρίξω στη θάλασσα, κάποιο άλλο πρόβλημα μου ξυπνά. Χθες ένιωσα κούραση και απελπισία στο δρόμο για τις κάλπες. Κυρίως, όμως, ένιωσα πως βιάζεται η προσωπικότητα και το μυαλό μου. Και αυτό είναι κάτι που δε νομίζω ότι αντέχω...
Πολυτίμη
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015
Έρωτας για ζωή και για θάνατο!
Της Ελένης Αθανασούλη (*)
Μια μονάχα φορά ερωτεύεσαι,
για ζωή και για θάνατο!
Μια και μόνο φορά!
Για να ζήσεις!
Αυτός είναι για μένα ο ρόλος του έρωτα στη ζωή του ανθρώπου: Ώθηση για δημιουργία.
Γι' αυτό ο άνθρωπος νιώθει τόσο «αθάνατος» όταν είναι ερωτευμένος και τόσο έτοιμος για θάνατο όταν νιώθει πως έχει ζήσει το απόλυτο του έρωτα.
Αυτό δεν το ζεις κάθε μέρα, και δεν αξίζει να το ζεις κάθε μέρα.
Απλώς Δεν Γίνεται!
Είναι σαν τη μαρμελάδα:
Είναι υπέροχη, αλλά η πολλή σε σκοτώνει.
Είναι σαν την ελευθερία:
Όταν την έχεις αποκτήσει με αγώνες
τη φυλάς σαν θησαυρό,
κι είναι λόγος να επαναστατείς στην κατάργησή της.
Αλλά όταν την έχεις δεδομένη και ανεξέλεγκτη
πεθαίνεις από πλήξη...
Αλλά...
Μήπως ο ποιητής μιλάει για τη διατήρηση του έρωτα;
Ο απόλυτος έρωτας ως βίωμα, αλλάζει τον άνθρωπο: του γίνεται modus vivendi,
και δεν έχεις πια γι' αντικείμενο του έρωτά σου, ένα μονάχα πρόσωπο.
Η αίσθηση μετουσιώνεται σε μνήμη και ικανότητα «πνευματικής και ψυχικής αθανασίας» και δημιουργικής πνοής.
Και όλα αυτά θέλεις να τα διατηρήσεις και να τα διαφυλάξεις
γιατί αξίζουν κάθε κόπο και κάθε θυσία του στιγμιαίου «θέλω σου»
και γιατί πια -από εκεί και μετά-
ερωτικά δρας, ζεις, αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο
και «περιποιείσαι» τη δημιουργική πνοή
χαρίζοντάς της τη δική σου βοήθεια/τρόπο
για να εξακολουθήσει να τρέφει τον κόσμο και σένα τον ίδιο.
Ο έρωτας σε αλλάζει και σε μαθαίνει να ζεις και να δημιουργείς,
αλλιώς δεν έζησες ποτέ κανένα έρωτα. Δεν ένιωσες δημιουργός.
Έρωτας είναι ο τρόπος να βλέπεις και να χαίρεσαι τη ζωή
γνωρίζοντας τα όριά της
(ετούτο είναι το πρώτο μας «μάθημα» στην ξενητεία του ανθρώπου, στην προσωρινότητα του ανθρώπου).
Έρωτας είναι η αγάπη του Χριστού.
Έρωτας είναι η προστασία του Δημιουργού για τα πλάσματά του:
«οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον,
ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν,
ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον».
Έρωτας είναι να δέχεσαι άνευ όρων τη δωρεά
και να ευχαριστείς για την τιμή να την απευθύνουν προς το πρόσωπό σου!
Αν αξιωθούμε όλοι να να γίνουμε ευγνώμονες και δωρητές χαράς,
τότε θα είμαστε πάντα, και αληθινά, ερωτευμένοι!
Ελένη Αθανασούλη
(*) Σχόλιο στο άρθρο "Ο Έρως που κουβαλά το βράχο…"
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015
Ο Έρως που κουβαλά το βράχο…
Τις Κυριακές συνηθίζουμε να γευματίζουμε σε ένα λαϊκό ταβερνάκι, σε κάποιο αθηναϊκό προάστιο. Μια από τις αγαπημένες μας ασχολίες είναι να παρατηρούμε και (ομολογώ) να σχολιάζουμε οικογενειακά γεύματα στα γύρω τραπέζια.
Το θέαμα είναι συχνά θλιβερό: Εκείνη ασχολείται αποκλειστικά με τα παιδιά. Σπανίως – και μόνο αν είναι αναγκαίο για πρακτικούς λόγους – του απευθύνει το λόγο... Εκείνος είναι ολοκληρωτικά συγκεντρωμένος στο πιάτο του, του οποίου το περιεχόμενο καταναλώνει με βουλιμία. Όταν σωθεί, βγάζει από την τσέπη το κινητό. Ζήτημα είναι αν ρίχνει ποτέ το βλέμμα του πάνω της...
Η τραγικότερη στιγμή είναι όταν η ανάγκη το φέρνει να πρέπει να συνεννοηθούν για κάποιο ζήτημα της στιγμής (επουσιώδες συνήθως), ιδιαίτερα αν οι απόψεις επ’ αυτού διίστανται. Λόγος απότομος, λέξεις κοφτές, σχεδόν θυμωμένες. Τόνος φωνής κι εκφράσεις προσώπου που μαρτυρούν συσσωρευμένη αγανάκτηση. Ίσως για μια συνθήκη ζωής που έχασε οριστικά το βασικό συστατικό που την κρατούσε ζωντανή: την ερωτική της διάσταση!
Οι αλληλοκατηγορίες γι’ αυτή την παρακμή αποτελούν σύνηθες φαινόμενο, όμως η απάντηση στο ερώτημα «ποιος φταίει;» δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Στο άρθρο «Πεθαίνει ή αυτοκτονεί ο έρωτας μέσα στο γάμο;» (http://www.aixmi.gr/index.php/pethaineiaftoktoneierwtasmesagamo/) είχαμε επιχειρήσει να περιγράψουμε μερικές από τις παθογενείς νοοτροπίες και συμπεριφορές που συχνά αναπτύσσονται στο πλαίσιο του θεσμού (ή, γενικότερα, μιας μακροχρόνιας σχέσης). Όπως είδαμε, δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στα αίτια που τραυματίζουν θανάσιμα το ερωτικό αίσθημα στο γάμο, κατέχει η σφαλερή βεβαιότητα πως ό,τι ωραίο κατακτούμε παραμένει δεδομένο, χωρίς να απαιτούνται περαιτέρω προσπάθειες για τη διατήρησή του. Ακόμα περισσότερο, χωρίς έναν αδιάκοπο αγώνα για συνεχή επανακατάκτησή του, σαν να πρόκειται για κάτι που δεν μας ανήκε ποτέ!
Γιατί, τίποτα δεν απειλεί περισσότερο την ερωτική χημεία στο γάμο (αν υποτεθεί ότι μιλάμε στ’ αλήθεια για γάμο από έρωτα) από τον τεχνητό εφησυχασμό που παρέχει η λανθασμένη αντίληψη πως κάποια προνόμια μέσα στο θεσμό είναι αυτονόητα, δεδομένα και μη-διαπραγματεύσιμα...
Οι παρακάτω στίχοι κωδικοποιούν συμβολικά και συνοψίζουν τα μηνύματα που εμπεριέχονται σ’ εκείνο το παλιό και λησμονημένο, πια, άρθρο που, απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δίχασε σχεδόν συμμετρικά το κοινό που το διάβασε:
Έρωτας – Σίσυφος!
Διελκυστίνδα εγωισμών
και πεδίο αλληλοκαταρρίψεων.
«Κεκτημένα» ιδιόχρησης
και άλλες «αυτονόητες» βεβαιότητες.
Μεταλλαγμένες βουλήσεις,
θανατερές προσαρμογές.
Υποκριτικές καταθέσεις
κι επίπλαστες μονοσημαντότητες.
Απελπισμένες αυταπάτες,
αναλώσιμες «διέξοδοι»...
Ζωή αληθινή όσο κι ο μύθος
της αδιαπραγμάτευτης
αθανασίας του έρωτα!
Εξαιρείται ο έρωτας
με καθημερινή επανέκδοση
πιστοποιητικού γεννήσεως
και ανανέωση δικαιώματος ζωής.
Που μάχεται ανησύχαστος
να κατακτήσει γη «κατακτημένη»
και να κερδίσει μάχες που «κερδήθηκαν».
Σα Σίσυφος που σ’ ατέλειωτη ανηφόρα
της γοητείας το βράχο κουβαλά!
Γιατί, ο έρως δε χωρά σε αυτονόητα.
Δεν υποτάσσεται σε κεκτημένα.
Και – γενικώς – δε χορηγεί εισιτήρια διαρκείας...
(Σεπτέμβριος 2015)
Aixmi.gr
Το θέαμα είναι συχνά θλιβερό: Εκείνη ασχολείται αποκλειστικά με τα παιδιά. Σπανίως – και μόνο αν είναι αναγκαίο για πρακτικούς λόγους – του απευθύνει το λόγο... Εκείνος είναι ολοκληρωτικά συγκεντρωμένος στο πιάτο του, του οποίου το περιεχόμενο καταναλώνει με βουλιμία. Όταν σωθεί, βγάζει από την τσέπη το κινητό. Ζήτημα είναι αν ρίχνει ποτέ το βλέμμα του πάνω της...
Η τραγικότερη στιγμή είναι όταν η ανάγκη το φέρνει να πρέπει να συνεννοηθούν για κάποιο ζήτημα της στιγμής (επουσιώδες συνήθως), ιδιαίτερα αν οι απόψεις επ’ αυτού διίστανται. Λόγος απότομος, λέξεις κοφτές, σχεδόν θυμωμένες. Τόνος φωνής κι εκφράσεις προσώπου που μαρτυρούν συσσωρευμένη αγανάκτηση. Ίσως για μια συνθήκη ζωής που έχασε οριστικά το βασικό συστατικό που την κρατούσε ζωντανή: την ερωτική της διάσταση!
Οι αλληλοκατηγορίες γι’ αυτή την παρακμή αποτελούν σύνηθες φαινόμενο, όμως η απάντηση στο ερώτημα «ποιος φταίει;» δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Στο άρθρο «Πεθαίνει ή αυτοκτονεί ο έρωτας μέσα στο γάμο;» (http://www.aixmi.gr/index.php/pethaineiaftoktoneierwtasmesagamo/) είχαμε επιχειρήσει να περιγράψουμε μερικές από τις παθογενείς νοοτροπίες και συμπεριφορές που συχνά αναπτύσσονται στο πλαίσιο του θεσμού (ή, γενικότερα, μιας μακροχρόνιας σχέσης). Όπως είδαμε, δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στα αίτια που τραυματίζουν θανάσιμα το ερωτικό αίσθημα στο γάμο, κατέχει η σφαλερή βεβαιότητα πως ό,τι ωραίο κατακτούμε παραμένει δεδομένο, χωρίς να απαιτούνται περαιτέρω προσπάθειες για τη διατήρησή του. Ακόμα περισσότερο, χωρίς έναν αδιάκοπο αγώνα για συνεχή επανακατάκτησή του, σαν να πρόκειται για κάτι που δεν μας ανήκε ποτέ!
Γιατί, τίποτα δεν απειλεί περισσότερο την ερωτική χημεία στο γάμο (αν υποτεθεί ότι μιλάμε στ’ αλήθεια για γάμο από έρωτα) από τον τεχνητό εφησυχασμό που παρέχει η λανθασμένη αντίληψη πως κάποια προνόμια μέσα στο θεσμό είναι αυτονόητα, δεδομένα και μη-διαπραγματεύσιμα...
Οι παρακάτω στίχοι κωδικοποιούν συμβολικά και συνοψίζουν τα μηνύματα που εμπεριέχονται σ’ εκείνο το παλιό και λησμονημένο, πια, άρθρο που, απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δίχασε σχεδόν συμμετρικά το κοινό που το διάβασε:
Έρωτας – Σίσυφος!
Διελκυστίνδα εγωισμών
και πεδίο αλληλοκαταρρίψεων.
«Κεκτημένα» ιδιόχρησης
και άλλες «αυτονόητες» βεβαιότητες.
Μεταλλαγμένες βουλήσεις,
θανατερές προσαρμογές.
Υποκριτικές καταθέσεις
κι επίπλαστες μονοσημαντότητες.
Απελπισμένες αυταπάτες,
αναλώσιμες «διέξοδοι»...
Ζωή αληθινή όσο κι ο μύθος
της αδιαπραγμάτευτης
αθανασίας του έρωτα!
Εξαιρείται ο έρωτας
με καθημερινή επανέκδοση
πιστοποιητικού γεννήσεως
και ανανέωση δικαιώματος ζωής.
Που μάχεται ανησύχαστος
να κατακτήσει γη «κατακτημένη»
και να κερδίσει μάχες που «κερδήθηκαν».
Σα Σίσυφος που σ’ ατέλειωτη ανηφόρα
της γοητείας το βράχο κουβαλά!
Γιατί, ο έρως δε χωρά σε αυτονόητα.
Δεν υποτάσσεται σε κεκτημένα.
Και – γενικώς – δε χορηγεί εισιτήρια διαρκείας...
(Σεπτέμβριος 2015)
Aixmi.gr
Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015
Ο "άνθρωπος με το κρασί" και η αντι-μνημονιακή χυδαιότητα!
Ποιος δεν θυμάται τον "κύριο με το κρασί" στη συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη» στο Σύνταγμα, η φωτογραφία του οποίου χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους διαδικτυακούς ταλιμπάν του (τότε) "αντι-μνημονιακού" Σύριζα για να κατασυκοφαντήσουν και να διασύρουν συλλήβδην όσους είχαμε κατεβεί στο Σύνταγμα για να εκφράσουμε την αγωνία μας για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας... Ένα απλό ποτήρι κρασί θεωρήθηκε σύμβολο "δωσιλογισμού της πλουτοκρατίας και των μεγάλων συμφερόντων" υπέρ των "αρπακτικών" και των "τοκογλύφων" εταίρων και δανειστών!
Κανείς από τους χυδαιολογούντες δεν μπήκε στον κόπο να διερευνήσει τόσο την ταυτότητα, όσο και τα κίνητρα του "ανθρώπου με το κρασί". Η εικόνα του έδωσε τροφή σε σχόλια και γελοιογραφήματα που κυμαίνονταν από το κακόγουστο ως το εμετικό! Στη δεύτερη οριακή κατηγορία κατατάσσω και εικόνα που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, στην οποία πλάι στον άγνωστο της πλατείας Συντάγματος εμφανίζεται ο... Χίτλερ να λέει, περίπου: "Να, τέτοιους πολίτες θέλουμε να έχουμε!"
Τελικά, ο άγνωστος αυτός αποδείχθηκε "άνθρωπος της διπλανής πόρτας" και, συμπτωματικά, γείτονας του γράφοντος - αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Απέδειξε, μάλιστα, πως διαθέτει ανοιχτό μυαλό και αίσθηση του χιούμορ, αφού -το ομολογώ- με πολύ διαφορετικό τρόπο θα αντιμετώπιζα εγώ μια τέτοια περίπτωση μαζικής αποδόμησης της προσωπικότητάς μου για λόγους που υπηρετούν πολιτικό καιροσκοπισμό! Δείτε λεπτομέρειες στο πιο κάτω άρθρο:
Ο "άγνωστος" της πλατείας Συντάγματος...
Κανείς από τους χυδαιολογούντες δεν μπήκε στον κόπο να διερευνήσει τόσο την ταυτότητα, όσο και τα κίνητρα του "ανθρώπου με το κρασί". Η εικόνα του έδωσε τροφή σε σχόλια και γελοιογραφήματα που κυμαίνονταν από το κακόγουστο ως το εμετικό! Στη δεύτερη οριακή κατηγορία κατατάσσω και εικόνα που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, στην οποία πλάι στον άγνωστο της πλατείας Συντάγματος εμφανίζεται ο... Χίτλερ να λέει, περίπου: "Να, τέτοιους πολίτες θέλουμε να έχουμε!"
Τελικά, ο άγνωστος αυτός αποδείχθηκε "άνθρωπος της διπλανής πόρτας" και, συμπτωματικά, γείτονας του γράφοντος - αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Απέδειξε, μάλιστα, πως διαθέτει ανοιχτό μυαλό και αίσθηση του χιούμορ, αφού -το ομολογώ- με πολύ διαφορετικό τρόπο θα αντιμετώπιζα εγώ μια τέτοια περίπτωση μαζικής αποδόμησης της προσωπικότητάς μου για λόγους που υπηρετούν πολιτικό καιροσκοπισμό! Δείτε λεπτομέρειες στο πιο κάτω άρθρο:
Ο "άγνωστος" της πλατείας Συντάγματος...
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015
Retro: Πεθαίνει ή αυτοκτονεί ο έρωτας μέσα στο γάμο;
Αν μου έλεγαν ότι επίκειται καταστροφικός κατακλυσμός 10 βαθμών της κλίμακας Varoufaki, και μου ζητούσαν να διαλέξω ένα -και μόνο- κείμενό μου για να διασωθεί σε ειδικά κατασκευασμένη κιβωτό, θα διάλεγα το παρακάτω. Όχι γιατί πρόκειται για σπουδαίο λογοτέχνημα ή περισπούδαστο ακαδημαϊκό πόνημα, αλλά γιατί λέει κάποιες απλές αλήθειες που αρνούμαστε να δούμε μέσα στην καθημερινότητα των συντροφικών σχέσεών μας. Και το παιχνίδι χάνεται, αθόρυβα και ύπουλα, σαν το νερό που ξεγλιστρά μέσα από τις χούφτες μας...
Πεθαίνει ή αυτοκτονεί ο έρωτας μέσα στο γάμο;
Ακούμε συχνά να λέγεται πως «ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα». Αν και δεν ανήκω στους φανατικούς υπερασπιστές παραδοσιακών θεσμών, βρίσκω τη φράση το ίδιο παράλογη μ’ εκείνη που λέει πως «το αλκοόλ σκοτώνει»! Το αλκοόλ δεν είναι αφ’ εαυτού του ένα κακό πράγμα: το χρησιμοποιούμε για απολύμανση στις πληγές, ενώ ένα-δύο ποτηράκια κρασί με το φαγητό λέγεται πως κάνουν καλό στην υγεία. Από την άλλη, η οδήγηση υπό την επήρεια της ουσίας μπορεί να αποβεί μοιραία. Το αν το οινόπνευμα είναι «καλό» ή «κακό» εξαρτάται από το πώς το χρησιμοποιούμε!
Με την ίδια ακριβώς λογική, πριν σπεύσουμε να δαιμονοποιήσουμε το γάμο ως μοναδικό κι αποκλειστικό «φονέα του έρωτα», θα πρέπει να εξετάσουμε τον τρόπο διαχείρισης του θεσμού από τα ίδια τα συμβαλλόμενα μέρη. Ίσως τότε διαπιστώσουμε πως η πραγματική παθογένεια του γάμου κρύβεται κάτω από μια θετική του πλευρά, της οποίας όμως γίνεται κακή χρήση: το αίσθημα της σιγουριάς!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός του έρωτα από την ψευδαίσθηση του δεδομένου ως αυτονόητου. Την αντίληψη, δηλαδή, πως μόλις η πρώτη σπίθα γίνει φωτιά, όλα παίρνουν νομοτελειακά το δρόμο τους και η σχέση, με κάποιο μαγικό τρόπο, αυτοσυντηρείται χωρίς να απαιτεί να «ρίχνουμε ξύλα στο τζάκι»! Ξεχνούν όμως οι κατ’ όνομα εραστές πως το αίσθημα της βεβαιότητας πρέπει να ανανεώνεται μέσα από διαρκή επανακατάκτηση του ερωτικού εταίρου. Η παράβλεψη αυτής της προϋπόθεσης ευθύνεται σημαντικά για την εξάτμιση του ερωτικού αισθήματος: Θεωρώντας καθένας εκ των δύο εραστών τον άλλον ως «αυτονόητα» δεδομένο, παύει να αποδύεται στον καθημερινό αγώνα να κατακτήσει εξαρχής τον ερωτικό του σύντροφο επιστρατεύοντας τον καλύτερο εαυτό του. Κι αυτή η από μέρα σε μέρα ανανέωση της αίσθησης του «ανήκειν» είναι που αναζωογονεί τη σχέση και την καθιστά βιώσιμη στο χρόνο!
Η μεγαλύτερη παγίδα στο γάμο, σε ό,τι αφορά την επιβίωση του ερωτικού συναισθήματος, είναι η σταδιακή (ενίοτε κι απότομη) μετάλλαξη του «θέλω» σε «πρέπει». Ακούμε συχνά τη φράση-δηλητήριο: «Ο γάμος έχει υποχρεώσεις!» Κι ο ίδιος ο έρωτας, μάλιστα, προβάλλει ως «υποχρέωση» (αναφέρομαι, φυσικά, στη γελοία αντίληψη περί «συζυγικών καθηκόντων»). Έτσι, το αίσθημα της ελεύθερης επιλογής καταπνίγεται προς όφελος του αισθήματος του χρέους. Κι ο έρωτας, ως γνωστόν, δεν ανθεί ποτέ αν του στερήσεις την πιο βασική τροφή του: την ελευθερία!
Ας δούμε, ενδεικτικά, μερικά από τα αντιερωτικά «πρέπει» που ασυλλόγιστα υιοθετούνται κι αρθρώνονται στο πλαίσιο του θεσμού:
– Οφείλεις να με ακολουθείς στις κοινωνικές μου υποχρεώσεις, έστω κι αν δεν αισθάνεσαι βολικά, γιατί δεν θέλω να εμφανίζομαι μόνος / μόνη μου!
– Πρέπει να ρίξεις τη μύτη σου και να πας να παρακαλέσεις. Καλή η αξιοπρέπεια, αλλά τώρα έχεις οικογένεια, έχουμε έξοδα!
– Δεν πρέπει να ξοδεύεις τόσο χρόνο με τους φίλους / τις φίλες σου. Σε χρειάζεται και το σπίτι!
– Καλά είναι τα χόμπι κι ο ελεύθερος χρόνος, όταν δεν έχεις υποχρεώσεις. Δεν σηκώνεσαι τώρα, λέω ‘γώ, να βοηθήσεις το παιδί σ’ αυτό που σου ζήτησε;
Ένα από τα πιο καταστροφικά «πρέπει», σε ό,τι αφορά τη βιωσιμότητα του ερωτικού αισθήματος, είναι η αντίληψη της αναγκαιότητας του «αυτοκόλλητου». Η άποψη, δηλαδή, ότι, σε έναν υγιή γάμο οι δύο εταίροι πρέπει να μοιράζονται την κάθε στιγμή. Θα σταθώ ιδιαίτερα σε ένα ζήτημα που θεωρώ σημαντικό, κι ας μην του έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία: Ακούμε συχνά πως μια ασφαλής ένδειξη δυσλειτουργικότητας σε ένα γάμο είναι οι χωριστές κρεβατοκάμαρες. Αν το δεχθούμε ως δόγμα, τότε παραβλέπουμε κάποιες πολύ βασικές παραμέτρους στον ερωτικό μηχανισμό!
Ας σκεφτούμε απλά: Γιατί μια ερωτική σχέση στις αρχικές φάσεις της είναι έντονη και κατορθώνει να κρατά τους εραστές σε εγρήγορση; Διότι η προσβασιμότητα του ενός από τον άλλο δεν είναι δεδομένη κι αυτονόητη, αλλά αποτελεί προνόμιο που πρέπει διαρκώς να ανανεώνεται και να επανακατακτάται. Αυτή η μαγεία της κατάκτησης εξανεμίζεται κάτω απ’ τα κλινοσκεπάσματα ενός μη-διαπραγματεύσιμα κοινού κρεβατιού. Όπως χαρακτηριστικά άκουσα κάπου να λέγεται, μετά από μερικά χρόνια αγγίζεις ένα παραπλεύρως κείμενο σώμα και δεν διαφέρει πολύ απ’ το ν’ αγγίζεις το δικό σου! Έτσι, η εξ ορισμού κοινή κρεβατοκάμαρα στερεί από τους εραστές τη συγκίνηση που προσφέρει η προοπτική του μηδενισμού των αποστάσεων, και τη γοητεία της προσπάθειας για τη συνεχή «κατάκτηση» του ερωτικού συντρόφου.
Μια από τις πλέον νοσηρές παρενέργειες του αισθήματος του δεδομένου στο γάμο είναι το «δικαίωμα» στον –συχνά δημόσια εκτιθέμενο– αλληλοεξευτελισμό. Δεν βλέπω πια τηλεόραση, αλλά μου μετέφεραν το περιστατικό: Σε “talk show” ιδιωτικού καναλιού, μια φιλοξενούμενη ακούστηκε να περιγράφει ως εξής –υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα ορνίθων που αποτελούσαν μέρος του ακροατηρίου– την «πληρωμένη» απάντηση στο σύζυγό της όταν εκείνος «τόλμησε» να διεκδικήσει ένα «αδιανόητο» προνόμιο:
– Ώπα, ρε μεγάλε, που θέλεις να έχεις και προσωπικό χρόνο!
Ομοίως ήρθε εις γνώση μου παλιότερα μια σκηνή σε εστιατόριο ξενοδοχείου, όταν ο σύζυγος παρακάλεσε ευγενικά τη σύντροφό του να του γεμίσει το πιάτο απ’ το μπουφέ:
– Πήγαινε φτιάξτο μόνος σου! Κουλός είσαι;
Δεν λείπουν, βέβαια, και οι συνήθεις χαρακτηρισμοί: «άχρηστε», «ανίκανε», «ανώριμε», κλπ., επικυρωμένοι συχνά μέσω συγκριτικών αναφορών σε άλλα, «αξιότερα» αρσενικά!
Οι άντρες, απ’ τη μεριά τους, επιλέγουν πιο «σοφιστικέ» τρόπους για να υποβαθμίσουν τις γυναίκες τους: Αφήνουν να υπονοηθεί (ενίοτε δημόσια!) πως είναι ερωτικά ψυχρές και «ανοργασμικές», ενώ δεν παραλείπουν να εκφράσουν ανοιχτά το θαυμασμό τους για άλλες γυναίκες που, υποτίθεται, πληρούν περισσότερο τα αισθητικά τους κριτήρια. Παράλληλα, αποδύονται σ’ έναν αγώνα διαρκούς επιβεβαίωσης ενός αενάως ανεπιβεβαίωτου ανδρισμού, ο οποίος αναζητά έξωθεν χορηγούμενα πιστοποιητικά… Τέλος, επιχειρούν να εξαγοράσουν τις γυναικείες συνειδήσεις και αποδοχές με υλικά αγαθά, ως αποζημίωση για την απουσία ουσιαστικής κατάθεσης, συμμετοχής κι ενδιαφέροντος!
Ατέρμων ο κατάλογος των λαθών που σκοτώνουν το ερωτικό συναίσθημα στο πλαίσιο του γάμου. Αφήνω όμως για το τέλος το κορυφαίο: Την αντίληψη πως, μέσα στο θεσμό, ο άλλος αυτοδίκαια γίνεται κτήμα μας! Έτσι, το θεωρούμε πολύ φυσικό να απαιτήσουμε να υποκαταστήσει τη βούλησή του με τη δική μας. Ξεχνούμε, εν τούτοις, πως ο έρωτας απαιτεί δύο ανεξάρτητες, ελεύθερες βουλήσεις για ν’ αναπτυχθεί, ενώ η ύπαρξη μιας μοναδικής δεν αντιστοιχεί σε ερωτική σχέση, αλλά μάλλον σε αυτοπάθεια…
Τελικά, λοιπόν, αληθεύει ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Η άποψή μου είναι πως αυτός τούτος ο θεσμός στερείται… δολοφονικών διαθέσεων και μεθοδεύσεων! Είναι η κακοδιαχείριση των ιδιαιτεροτήτων του θεσμού αυτού από τα συμβαλλόμενα μέρη που ευθύνεται για τη σταδιακή άμβλυνση, έως και την ολοκληρωτική εξανέμιση, των ερωτικών αισθημάτων. Εις επίρρωση των λεγομένων, θα επικαλεστώ προσωπικές μαρτυρίες: Έζησα για πολλά χρόνια στην Αμερική κοντά στους Μορμόνους, μια ιδιαίτερα συντηρητική κοινότητα. Οικογένειες με τέσσερα, πέντε ή έξι παιδιά δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Όσο κι αν φαντάζει απίστευτο για τα ελληνικά δεδομένα, είδα ζευγάρια σε τέτοιες οικογένειες να παραμένουν ερωτευμένα ως τα βαθιά γεράματα! Βασικά συστατικά της κοινής ζωής τους, ο αλληλοσεβασμός και η διαρκής ανανέωση της σχέσης με κάθε δημιουργικό τρόπο…
Ο γάμος, λοιπόν, δεν σκοτώνει τον έρωτα αλλά απλά ευνοεί συνθήκες αυτοχειρίας του, με αυτουργούς τους ίδιους τους εραστές. Και, θα το πω ωμά: ένας νεκρός από συναισθήματα γάμος δεν έχει λόγους ύπαρξης! Ένας έντιμος και αξιοπρεπής διαχωρισμός είναι σαφώς προτιμότερος και λιγότερο φθοροποιός από έναν διαρκή αλληλοεξευτελισμό και μια ατέρμονη ηθική αλληλοεξόντωση…
Aixmi.gr
Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015
Κυριακή 26 Ιουλίου 2015
Οδυσσέας Ελύτης - Το Μονόγραμμα
Διαβάζει ο Μίκης Θεοδωράκης και η Ιουλίτα Ηλιοπούλου σε μουσική Adagio
Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015
Τάσος Αθανασιάδης - Συνέντευξη
Συνέντευξη του συγγραφέα Τάσου Αθανασιάδη στην εκπομπή Νυχτερινός Επισκέπτης. Έγινε γνωστός από τα έργα του Οι Φρουροί της Αχαΐας (δίτομο μυθιστόρημα, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών Ιδρύματος Ουράνη), Οι Πανθέοι (μυθιστορηματική τριλογία σε 4 τόμους, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Αίθουσα του θρόνου (κρατικό βραβείο μυθιστορήματος) και Τα παιδιά της Νιόβης. Τα έργα αυτά μεταφέρθηκαν και στην ελληνική τηλεόραση.
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015
Κυριακή 7 Ιουνίου 2015
Απλά υπέροχο...
Δείτε το! Πήρε το πρώτο βραβείο στο παγκόσμιο φεστιβάλ τρίλεπτων ταινιών
Posted by Thanasis Komnis on Wednesday, February 29, 2012
Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015
ΤΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΠΙΑΝΟ...
Μια ιστορία της Φέφης Παπαλάμπρου
Όταν ήθελε να σκεφθεί, συνήθιζε να βγαίνει τα μεσάνυχτα, την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα.
Ήταν ένα παραμύθι για μάγισσες και φαντάσματα που της έλεγαν μικρή, λίγο πριν κοιμηθεί και η φαντασία της οργίαζε.
Όταν μεγάλωσε, συνέχισε να ψάχνει τα φαντάσματα, θέλοντας να ξεφύγει από την πραγματικότητα.
Εκείνο το βράδυ, μπήκε σε ένα μικρό μπαράκι, λες και την καλούσε ο ήχος του πιάνου, που χάιδεψε απαλά τα αυτιά της.
Πήρε ένα ποτό και χάθηκε στις σκέψεις της, δεν κοίταξε τον πιανίστα, η μεγάλη διαίσθησή της της έλεγε ότι αυτό το πιάνο έψαχνε το άγγιγμα κάποιου άλλου πιανίστα.
Εκείνου, του σχεδόν άγνωστου της, που κάποια μέρα της είπε ότι φεύγοντας για μια άλλη Ήπειρο, άφησε το πιάνο του, για να το επαναλάβει για δεύτερη φορά στην επιστροφή του.
Κατάλαβα ότι θα τον πόνεσε, αλλά δεν το είπε, κρατάει πολλά μέσα του, αλλά περισσότερο αισθάνθηκα το λυγμό του πιάνου, γιατί κάθε χέρι που το αγγίζει ζει και μια ξεχωριστή ηδονή.
Το καταλαβαίνεις, κάθε ήχος του είναι μοναδικός. Άλλοτε σε ταξιδεύει, άλλοτε παραδίνεσαι, άλλοτε κάνεις τα πιο τολμηρά όνειρα και κάποτε πνίγεσαι στο δάκρυ.
Άγνωστε πιανίστα, πόσα βράδια άραγε δραπέτευσες από τον εαυτό σου, πόσες φορές χάιδεψες τα πλήκτρα, όπως θα χάιδευες το πιο ποθητό κορμί μιας αγαπημένης, πόσες φορές θα βυθίστηκες στη θλίψη για χαμένα όνειρα, πόσες φορές θα χτύπησες τα πλήκτρα σε ένα ξέσπασμα για την αδικία αυτού του κόσμου.
Άφησες ένα κομμάτι του εαυτού σου στο πιάνο που εγκατέλειψες και αυτό θα σου λείπει πάντα.
Δεν σου κάνω κριτική, με ποιο δικαίωμα άλλωστε, με ποια προσόντα θα κρίνω εγώ εσένα.
Την ψυχή μου ανοίγω απλώς με ένα τυχαίο ερέθισμα που λέγεται ….40 !
Ξέρω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, διαφορετικά δεν θα βρισκόμουν απόψε εδώ, να κάνω συντροφιά στο πιάνο που άφησες και να του πω τα νέα σου.
Έφθασε ψηλά, ήταν η πρώτη λέξη που του είπα, αλλά δεν καταδέχεται να το αποδεχθεί.
Συνεχώς κάτι ψάχνει, σαν να μην τον ικανοποιεί τίποτα.
Προσφέρει γνώση με πολύ αγάπη και σεβασμό στα μεγάλα παιδιά.
Τον ενδιαφέρει η κοινωνία και παίρνει θέση σε όλα τα θέματα με θάρρος για τη γνώμη του. Δεν φοβάται να εκτεθεί γράφοντας από μία ιστορία – παραμύθι έως ένα σοβαρό επιστημονικό θέμα. Γράφει, γράφει συνεχώς και εκεί που νομίζεις ότι δεν εστιάζει κάπου την προσοχή του, τα έχει δει όλα και κάθε τι, είναι και ένα νέο ερέθισμα γι΄ αυτόν.
Γράφει πολύ ωραία ποιήματα αλλά τα κρατάει για τον εαυτό του, αγαπάει την Αθήνα και την μισεί ταυτόχρονα για την κατάντια της.
Φωτογραφίζει σαν επαγγελματίας, αλλά μόνο ό,τι έχει συναίσθημα και διηγείται μια ιστορία.
Αποφεύγει το ανθρώπινο στοιχείο στις φωτογραφίες του, μόνο τα πουλιά αγαπάει.
Σπάνια θα δεις φωτογραφία του με ανθρώπινο στοιχείο, ελάχιστες φορές η μόνη πινελιά, η γυναίκα της ζωής του.
Τον μαγεύουν τα ηλιοβασιλέματα και τα φουρτουνιασμένα κύματα που σμιλεύουν τα βράχια.
Ακούει κλασσική μουσική, όπως έχει δηλώσει, και μόνο μια φορά διάβασα ότι ενθουσιάστηκε με το πολιτικό τραγούδι.
Είναι ένας πολυγράμμων άνθρωπος πολύ σημαντικός.
Δηλώνει δεν είναι τίποτα σπουδαίο και σε φέρνει σε δύσκολη θέση γιατί νοιώθεις πόσο λίγος είσαι μπροστά του.
Είναι φιλικός και απόμακρος ταυτόχρονα, δεν ξέρω αν προφυλάσσεται από τους άλλους ή προφυλάττει τον ίδιο τον εαυτό του και τις ευαισθησίες του.
Δεν ξέρω αν μείνει ποτέ ικανοποιημένος με όσα έχει κάνει και θα κάνει.
Είναι δημιουργικός και αγαπάει με πάθος το κίτρινο χρώμα.
Έχω την τιμή να δηλώνω φίλη του με τη συμβολή της τεχνολογίας.
Δεν γνωρίζω περισσότερα να σου πω και αυτά από ό,τι είδα και διάβασα.
Είμαι σίγουρη ότι θα σε σκέπτεται και θα έχετε τη δική σας μυστική επικοινωνία.
Εγώ περαστική ήμουν απόψε από εδώ και σου είπα τα νέα του…
Ξημέρωσε... σηκώθηκα να φύγω… δεν μπορούσα… τα βήματα μου με γύρισαν πίσω και με ένα χάδι παρηγόρησα το πιάνο στη γωνία…
Φέφη Παπαλάμπρου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)