Αντίο Κύριε Δήμαρχε!

Αξιότιμε Κύριε Δήμαρχε,

Έχω κάθε δικαίωμα, νομίζω, να σου απευθύνομαι, μια και είμαι ένας απ' αυτούς που σε ψήφισαν πριν τέσσερα μίζερα, για την πόλη μας, χρόνια. Και θα πρέπει να σου δηλώσω εξαρχής πως το χαρτάκι που έριξα τότε στην κάλπη ΔΕΝ το διάλεξα με πολιτικά κριτήρια: σιχαίνομαι τον κομματισμό στην τοπική αυτοδιοίκηση, και θεωρώ πως είναι βλακώδες να διαλέγουμε ανθρώπους που εν πολλοίς θα καθορίσουν την ποιότητα ζωής στη γειτονιά μας για τα επόμενα χρόνια, με κριτήριο το πολιτικό κόμμα που συμπαθούν ή τους συμπαθεί! Και, θα το πω δημόσια: μια τέτοια βλακώδη συμπεριφορά επέδειξαν οι δημότες της αγαπημένης μου Ηλιούπολης, αποκαθηλώνοντας έναν κατά γενική ομολογία επιτυχημένο δήμαρχο (συμπτωματικά, στηριζόμενο από το ίδιο κόμμα που στήριξε κι εσένα), υποκύπτοντας τελικά σε πολιτικά "μαγειρέματα" που τους σέρβιραν επιδέξια οι τοπικές "προοδευτικές" δυνάμεις!

Γιατί σε ψήφισα; Γιατί μου φάνηκες ντόμπρος άνθρωπος, απ' αυτούς που δεν χρειάζονται γελοία προσχήματα για να "φτιασιδώνουν" τη δημόσια εικόνα τους. "Αυτός είμαι, και σ' όποιον αρέσω!", δηλαδή. Επί πλέον, αν και προερχόσουν από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, έδειχνες να σκέφτεσαι υπερκομματικά (εξ άλλου, το ήπιο προφίλ σου κατά τη θητεία σου ως μέλος μιας κυβέρνησης χαρακτήριζε, εν πολλοίς, η αποφυγή της γνωστής "οξύτητας" του στείρου κομματικού λόγου με τον οποίο μας βομβαρδίζουν καθημερινά οι προσκεκλημένοι των δελτίων ειδήσεων στην τηλεόραση). Δυστυχώς, όμως, η "υπερκομματική" σου εικόνα κατεδαφίστηκε από σένα τον ίδιο στο τέλος της θητείας σου, κάνοντας το τραγικό λάθος να ποντάρεις στα ανακλαστικά του οπαδού-ψηφοφόρου και όχι σ' αυτά του δημότη-ψηφοφόρου. Το μνημόνιο δεν λειτουργεί πάντα ως πολιτικό πασπαρτού, φίλτατε Νικήτα!

Δεν θα 'λεγα ότι έπαψες να μου φαίνεσαι ντόμπρος άνθρωπος: κάθε άλλο. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν αρκεί για να είσαι ο πρώτος δημότης στην ιστορικότερη πόλη του κόσμου. Μια πόλη που σου παραδόθηκε όμορφη, καθαρή, με νωπή ακόμα την αίγλη των Ολυμπιακών Αγώνων. Και, μια πόλη που, υπό τη δημαρχία σου, εκφυλίστηκε σιγά-σιγά στο ελεεινό έκτρωμα για το οποίο ντρεπόμαστε! Μια πόλη-σκουπιδότοπος, κυριολεκτικά και μεταφορικά (το πρώτο επίρρημα είναι προφανές, ως προς το δεύτερο δεν θα επεκταθώ γιατί γνωρίζω πως κολλάς με μεγάλη ευκολία την ετικέτα του ρατσισμού...).

Δεν θέλω να πιστέψω αυτά που ισχυρίζονται οι γνωρίζοντες ως προς τα αίτια του τραγικού προβλήματος με τα σκουπίδια που μας έπνιξαν μετά τις δημοτικές εκλογές. Θα σου χρεώσω μόνο αμέλεια, κακό προγραμματισμό των προσλήψεων στον τομέα της καθαριότητας, μα όχι δόλο. Δεν θέλω με τίποτα να πιστέψω πως μας "τιμώρησες" που δεν σε ξαναψηφίσαμε, υποκινώντας (ή τουλάχιστον ενθαρρύνοντας) "λευκές" απεργίες μερίδας εργαζομένων τους οποίους (υποτίθεται πως) επηρεάζεις. Θέλω τώρα που φεύγεις να ξαναβρώ την εικόνα σου που θυμάμαι και με την οποία σε είχα κάποτε συμπαθήσει: ο "κάζουαλ", άνετος τύπος που συναντούσα στις καφετέριες του Κολωνακίου τις Κυριακές που πήγαινα με τη Λίλα να πιω τον καφέ μου και να δω στη Nova τα ματς της ΑΕΚ...

Φιλικά,
Κώστας Παπαχρήστου (ένας Αθηναίος).

Μια "Φουρκέτα" που διασκεδάζει, συγκινεί και προβληματίζει!

Απολαύσαμε χθες μια εκπληκτική θεατρική δημιουργία στο "ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ", στου Ψυρρή. Η "Φουρκέτα" μας διασκέδασε αλλά και μας συγκίνησε, αφού το έργο ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, τόσο που τελικά ξεχνάς τις ετικέτες και μένεις απλά να θαυμάζεις το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, τόσο ερμηνευτικά όσο και σκηνοθετικά. Το τραγούδι της Βικτώριας Ταγκούλη μας μάγεψε. Τόσο απλά!

Ανάλυση - Πληροφορίες από ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:

Τρίτη χρονιά για τη Φουρκέτα, το επιτυχημένο έργο της Ελένης Γκασούκα, που μετά τους Ήρωες, σε αυτό της το έργο της μεταφέρει την ατμόσφαιρα του καμπαρέ μέσα στην ελληνική οικογένεια.
Μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με πρωταγωνιστές τη σάτιρα, το λυρισμό, την ποίηση και την αλληγορία που εναλλάσσονται σε ένα θεατρικό παιχνίδι.
Πρωταγωνίστρια η Αλίκη, μια γυναίκα που ζει στη δίνη των ερωτήσεων και των προβλημάτων μιας σύγχρονης οικογένειας.
Γιατί η Αλίκη πρέπει να ξέρει τα πάντα για τα ναρκωτικά αφού ποτέ της δεν έχει δοκιμάσει;
Γιατί να πρέπει η Αλίκη να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την επιτροπή απαλλαγών του στρατού αφού είναι γυναίκα;
Γιατί η Αλίκη να νοιώθει ενοχή απέναντι σ΄έναν άντρα που ποτέ δεν απάτησε;
Γιατί να πρέπει η Αλίκη να παρηγορήσει τους άλλους, ενώ η ίδια χάνεται;
Η Αλίκη είναι λογίστρια. Ή μάλλον ήταν. Η οικονομική κρίση της χτύπησε την πόρτα πρώτη και καλύτερη.
Πίσω από την πόρτα αυτή, βλέπει με καινούριο μάτι την οικογένεια της.
Άλλοι άνθρωποι......... οι δικοί της........ είναι άλλοι.
Υπολογίζει τις λίγες μέρες που απομείναν και πρέπει να «χορέψει». Θα χορέψει και θα πει κι ένα τραγούδι.

Πρωταγωνιστούν: Μαρία Καβογιάννη, Κώστας Κόκλας, Θανάσης Αλευράς, Μπάμπης Γιωτόπουλος Ματίνα Νικολάου, Λευτέρης Βασιλάκης.
Τραγουδάει η Βικτώρια Ταγκούλη

Σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική Επιμέλεια: Πάνος Σουρούνης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σπύρος Κωτσόπουλος

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη: 18:45
Πέμπτη: 21:30 (λαϊκή)
Σάββατο: 21:30
Κυριακή: 18.45

ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ
Σαρρή 11, Ψυρρή
210 3211750
Ημέρες και ώρες λειτουργίας ταμείων
Τρίτη έως Σάββατο 10.00 – 13.00 και 17.00 - 21.30
Κυριακή 12.00 - 21.30

Vertigo: Ένα αθάνατο κινηματογραφικό ποίημα!

Σχετικά παραγνωρισμένο την εποχή που γυρίστηκε, το Vertigo θεωρείται σήμερα ως μία από τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών. Σκηνοθετημένο από τον μαιτρ των θρίλερς μυστηρίου, Alfred Hitchcock, και επενδυμένο με την εκπληκτικής ωραιότητας μουσική του Bernard Herrmann, μοιάζει κάθε φορά που το (ξανα)βλέπουμε το ίδιο μαγικό με την πρώτη! Το ερώτημα που θέτει με τρόπο δραματικό η ταινία, είναι: αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία, έστω και με τίμημα τις ίδιες τις αρχές που υπηρετήσαμε μια ζωή; Ο ήρωας της ταινίας, που αναζήτησε τη χαμένη αγάπη μέσα απ' τη "νεκροφιλία", έκανε την επιλογή του. Και η ζωή εξάντλησε τις ευκαιρίες...


Vertigo: Let the Music Speak! by costaspap

Μοναξιές παράλληλες...

Δύο μοναχικές βάρκες. Στέκουν παροπλισμένες σαν μουσειακά εκθέματα ένδοξων αλλοτινών καιρών! Η κάθε μια σέρνει πίσω της μνήμες από ταξίδια και ανθρώπινες ζωές. Όμως καμία δεν θα μάθει την ιστορία της άλλης: οι δύο βάρκες δεν θα συναντηθούν ποτέ...

Ας μέναμε εκεί!

Θέα στο πέλαγος μέσα απ' το τοπικό μπαράκι... Το λάθος μας ήταν πως διασχίσαμε ξανά αυτό το πέλαγος και πήγαμε πάλι απέναντι, σίγουροι πως θα βρίσκαμε τη ζωή όπως την ξέραμε. Μα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο...!

Το νόημα του δικομματισμού: Ένα παιδικό παραμύθι...

Το ότι ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς το θεωρούμε τόσο αυτονόητο ώστε σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να το επανεξετάσουμε. Νομίζουμε πως, ως λαός, κρατάμε τις τύχες μας στα χέρια μας επειδή κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τους διαχειριστές των δημοσίων θεμάτων. Πόσο επηρεάζει αυτή η επιλογή τη ζωή μας και την πορεία του έθνους; Και, το πιο σημαντικό, πρόκειται στ' αλήθεια για επιλογή, ή μήπως για επίφαση επιλογής; Τα ερωτήματα αυτά επιχειρεί να εξετάσει ένα "παιδικό" παραμύθι για "ψαγμένα" και ανήσυχα παιδιά...

 Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς σε μια αρχαία χώρα (δεν θυμάμαι τ' όνομά της). Ήταν σκληρός με τους υπηκόους του, με εξαίρεση τα μέλη μιας μικρής ομάδας προνομιούχων οι οποίοι τον στήριζαν δίνοντάς του τα μέσα για να ασκεί ανενόχλητος την εξουσία του. Όμως η δυσαρέσκεια του λαού όλο και γιγαντωνόταν, και μια εξέγερση σιγόβραζε ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους που μαστίζονταν από την πείνα και την ανισότητα.

Ο βασιλιάς τότε συγκάλεσε συμβούλιο με τους σοφούς της αυλής για να πάρει τη γνώμη τους γι' αυτή την επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφωνόταν στη χώρα. Ο αρχαιότερος των σοφών, τότε, πήρε το λόγο: "Άκου τι θα κάνεις, βασιλιά, για να αποτρέψεις την εξέγερση. Είσαι τυχερός που έχεις δύο γιους. Θα διαδώσεις λοιπόν σ' όλη τη χώρα πως δήθεν άλλαξαν στάση απέναντί σου και θέλουν να σε ανατρέψουν και να καταργήσουν τη βασιλεία σου. Αυτό και θα γίνει, τελικά, με την απόλυτη επίβλεψή σου, φυσικά, αφού οι προνομιούχοι σου θα έχουν πάντα τον έλεγχο της κατάστασης. Μετά από λίγο, οι δύο γιοι σου θα διαφωνήσουν μεταξύ τους για το είδος της διακυβέρνησης. Ο ένας θα κάνει πως είναι συντηρητικός και σταθερά προσηλωμένος στις παραδοσιακές αξίες του τόπου, ενώ ο άλλος θα φαίνεται προοδευτικός και ανατρεπτικός, με νέες ιδέες που θα στοχεύουν στο καλό του λαού. Ε, από 'κεί και πέρα, ας αποφασίσει ο ίδιος ο λαός ποιος από τους δύο θα τον κυβερνά. Ούτως ή άλλως, το πρόσταγμα θα το έχεις πάντα εσύ!"

Κι έτσι γεννήθηκε στη χώρα η Δημοκρατία. Για να μην πάει ο νους σας στο κακό, θα πρέπει να σας αναφέρω ότι η μία πολιτική παράταξη ονομάστηκε "Ρεπουμπλικάνοι", ενώ η άλλη "Δημοκρατικοί". Εδώ, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, και συγκεκριμένα στην όμορφη Μεσόγειο, η Δημοκρατία ακολουθεί διαφορετικά μονοπάτια, στα αγνά πρότυπα που μας δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί μας. Γι' αυτό και το ψέμα είναι σ' εμάς μια εντελώς άγνωστη πολιτική πρακτική, και όποιοι το μεταχειρίζονται εξοστρακίζονται μονομιάς!

Μνήμες μέσα απ' τα σκουπίδια...

Άνοιξα μια μικρή χαραμάδα μέσα απ' τα σκουπίδια που μέρες τώρα μου κρύβουν τον ήλιο. Και, μέσα απ' αυτή, είδα μπροστά μου ν' απλώνεται η απέραντη, καθαρή θάλασσα του καλοκαιριού. Πόσο μακριά ήμασταν τότε απ' όλα αυτά... Και ταυτόχρονα, πόσο κοντά, μα δεν το ξέραμε... Τα σκουπίδια τώρα ήρθαν για να μείνουν (εκτός απ' αυτά που φεύγουν οσονούπω σαν αποτέλεσμα της πρόσφατα εκφρασμένης λαϊκής βούλησης, ίσως για να δοκιμάσουμε καινούργιες γεύσεις!). Συγνώμη αν μιλώ σκληρά. Η πόλη μου σε λίγο δεν θα 'ναι μέρος για να ζεις, εκτός αν είσαι ένας πολύ βολικός αρουραίος (για άλλες κατηγορίες δυναμένων να επιβιώσουν δεν θα μιλήσω, γιατί η ρετσινιά του "ρατσισμού" παραμονεύει σε κάθε μου λέξη!).

Δεν θα περιμένω το φορτηγό του δήμου να τα μαζέψει όπως παλιά. Δεν υπάρχει πια φορτηγό, δεν υπάρχει δήμος. Σε λίγο δεν θα υπάρχουμε κι εμείς στο κέντρο της πόλης που αγαπήσαμε. Σαν ιδανικοί προδότες, θα πηδήσουμε απ' το καράβι που βουλιάζει. Τα ποντίκια θα μείνουν...