Στην έκδοση της 8-5-2020, η εφημερίδα "Αυγή" φιλοξενεί πολιτική δήλωση από το «Παρατηρητήριο COVID–19», διαδικτυακή εκπομπή του γνωστού δημοσιογράφου Κώστα Αρβανίτη που μεταδίδεται από το κανάλι YouTube του (προσκείμενου στον Σύριζα) ραδιοσταθμού "105,5 Στο Κόκκινο". Η δήλωση, η οποία υπερασπίζεται - υποτίθεται - "τους εργαζόμενους στον πολιτισμό και το θέαμα", καταλήγει ως εξής:
"Επειδή το θράσος περίσσεψε, ας ξανακούσουμε την Υβρεοπομπή του Φοίβου Δεληβοριά."
Ομολογώ ότι το τραγούδι δεν το γνώριζα (φυσικό αυτό για έναν "ξενέρωτο συντηρητικούρα" όπως εγώ). Έψαξα όμως και το βρήκα. Πρόκειται κατ' ουσίαν για μία εκχυδαϊσμένη εκδοχή του γνωστού "Διδυμότειχο Blues" σε ό,τι αφορά την βασική του στόχευση, που είναι η έκφραση απόλυτης απέχθειας για την στρατιωτική θητεία. Μόνο που τα εκφραστικά μέσα είναι τώρα διαφορετικά, αφού στη θέση της ποίησης παρελαύνει ένα ανθολόγιο χυδαιολογίας που συντίθεται από ό,τι πιο φτηνό θα μπορούσε κάποιος να ακούσει στην θύρα των φανατικών ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου!
Παραθέτω το σχετικό video για όσους αντέχουν να το ακούσουν (ένα αντιεμετικό σκεύασμα θα μπορούσε να κάνει ευκολότερη την ακρόαση).
Το ύφος του δημοσιογράφου ελάχιστα με εκπλήσσει. Είναι άλλωστε απόλυτα εναρμονισμένο με την γενικότερη πολιτική εμπάθεια του χώρου τον οποίο αυτός υπηρετεί. Στέκομαι όμως σε έναν και μόνο στίχο από το τραγούδι:
"Να ρυθμίζουν με σφυρίχτρα το εν-δυο οι μικροτσούτσουνοι"
Αν η ποιότητα του τραγουδιού δείχνει το πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η "ανανεωτική αριστερά" (sic) τον "πολιτισμό" για τον οποίο εσχάτως κόπτεται, η αθλιότητα του πιο πάνω στίχου αφαιρεί ακόμα και τα κορδόνια από την υποκριτική μάσκα του δήθεν "αντι-ρατσισμού", με την οποία ο εν λόγω πολιτικός χώρος εμφανίζεται ως προστάτης των σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων! Αν δεχθούμε εκείνο που υπονοεί ο στίχος, τότε η αξιακή αποτίμηση ενός άντρα (εδώ το φύλο είναι απόλυτα προσδιορισμένο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση!), η οποία τον καθιστά αποδεκτό είδος από την "προοδευτική" τέχνη, βρίσκεται σε ευθεία συνάρτηση με τα ανατομικά του "χαρίσματα" και τα δηλωτικά του φύλου του "προσόντα". Αυτό, τουλάχιστον, θα βεβαίωνε κάθε μάτσο φασίστας που σέβεται τον εαυτό του, αλλά και κάθε "χαζογκομενάκι" που, κρατώντας τη μεζούρα, παίρνει σβάρνα την πιάτσα των αγοριών και στη συνέχεια χλευάζει στην κοριτσοπαρέα όσους έκρινε ως "ολίγους"!
Αλλά, αν θέλουμε να απλώσουμε το ζήτημα πέρα από την σημειολογία των εμετικών στίχων ενός προχειρογραμμένου και παντελώς άτεχνου τραγουδιού, ο "πόνος" της "ανανεωτικής αριστεράς" για τον πολιτισμό φάνηκε μεγαλόπρεπα όταν, δύο χρόνια μετά το έγκλημα στη Marfin, είδε με περισσή κατανόηση κάποια γνωστά-άγνωστα "παιδιά", τα οποία με ποικίλους τρόπους διαχρονικά υπερασπίστηκε, να πυρπολούν ιστορικούς κινηματογράφους στο κέντρο της Αθήνας.
Εκτός βέβαια αν "πολιτισμός" είναι, τελικά, μόνο ό,τι υμνεί το κόμμα και ό,τι υπηρετεί τις πολιτικές επιδιώξεις του. Που μάλλον περί αυτού ακριβώς πρόκειται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου