Γι' αυτούς που επιμένουν ν' αγαπούν την πόλη που τους πληγώνει...
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Ας μέναμε εκεί!
Θέα στο πέλαγος μέσα απ' το τοπικό μπαράκι... Το λάθος μας ήταν πως διασχίσαμε ξανά αυτό το πέλαγος και πήγαμε πάλι απέναντι, σίγουροι πως θα βρίσκαμε τη ζωή όπως την ξέραμε. Μα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο...!
Αντίθετα εγώ, κάθε φορά που έρχομαι απέναντι ελπίζω πως κάτι θα έχει αλλάξει. Δυστυχώς όμως ό,τι αντικρίζω εξακολουθεί να παραμένει ίδιο... Αυτό όμως που με προβληματίζει περισσότερο από όλα ειναι πως αρχίζω να συνηθίζω σ'αυτή την κατάσταση που δε μου αρέσει. Η φουρτούνα που ξεσηκώνονταν μέσα μου κάθε φορά πριν την επιστροφή έχει αρχίσει να καταλαγιάζει... Θα ξυπνήσω άραγε ένα πρωί και θα συνειδητοποιήσω πως έχω ενσωματωθεί σ'αυτή την γκρίζα εικόνα;Θα έχω χάσει μέχρι και την τελευταία στάλα του ρομαντισμού μου;Θα διασταυρώνομαι και εγώ τους ανθρώπους το πρωί χωρίς να νιώθω την ανάγκη να τους πω καλημέρα;;;
Η προσαρμοστικότητα είναι βασική προϋπόθεση επιβίωσης, Πολυτίμη, και όχι δείγμα αλλοτρίωσης! Το ότι μαθαίνεις να επιβιώνεις σε ένα "γκρίζο" περιβάλλον δεν σημαίνει πως αφομοιώνεσαι απ' αυτό. Όσο για τον ρομαντισμό, αυτός δεν χάνεται: ίσα-ίσα, μέσα σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες αναδεικνύεται σαν υγιής άμυνα της ψυχής. Εξάλλου, ρομαντικός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι! Φαντάζομαι θα σου το έμαθε αυτό ο ποιητής-ξεναγός σου στα Αναφιώτικα...
Εύχομαι να έχεις δίκιο. Δεν θα άντεχα να συνειδητοποιήσω μία μέρα πως έχω μετατραπεί σε ένα πεζό πλάσμα που συμβιβάστηκε σε κάτι μέτριο γιατί έτσι ΈΠΡΕΠΕ... Δεν αντέχω καν στην ιδέα της μετριότητας σε όλους τους τομείς της ζωής μου...
Αντίθετα εγώ, κάθε φορά που έρχομαι απέναντι ελπίζω πως κάτι θα έχει αλλάξει. Δυστυχώς όμως ό,τι αντικρίζω εξακολουθεί να παραμένει ίδιο... Αυτό όμως που με προβληματίζει περισσότερο από όλα ειναι πως αρχίζω να συνηθίζω σ'αυτή την κατάσταση που δε μου αρέσει. Η φουρτούνα που ξεσηκώνονταν μέσα μου κάθε φορά πριν την επιστροφή έχει αρχίσει να καταλαγιάζει... Θα ξυπνήσω άραγε ένα πρωί και θα συνειδητοποιήσω πως έχω ενσωματωθεί σ'αυτή την γκρίζα εικόνα;Θα έχω χάσει μέχρι και την τελευταία στάλα του ρομαντισμού μου;Θα διασταυρώνομαι και εγώ τους ανθρώπους το πρωί χωρίς να νιώθω την ανάγκη να τους πω καλημέρα;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσαρμοστικότητα είναι βασική προϋπόθεση επιβίωσης, Πολυτίμη, και όχι δείγμα αλλοτρίωσης! Το ότι μαθαίνεις να επιβιώνεις σε ένα "γκρίζο" περιβάλλον δεν σημαίνει πως αφομοιώνεσαι απ' αυτό. Όσο για τον ρομαντισμό, αυτός δεν χάνεται: ίσα-ίσα, μέσα σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες αναδεικνύεται σαν υγιής άμυνα της ψυχής. Εξάλλου, ρομαντικός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι! Φαντάζομαι θα σου το έμαθε αυτό ο ποιητής-ξεναγός σου στα Αναφιώτικα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να έχεις δίκιο. Δεν θα άντεχα να συνειδητοποιήσω μία μέρα πως έχω μετατραπεί σε ένα πεζό πλάσμα που συμβιβάστηκε σε κάτι μέτριο γιατί έτσι ΈΠΡΕΠΕ... Δεν αντέχω καν στην ιδέα της μετριότητας σε όλους τους τομείς της ζωής μου...
ΑπάντησηΔιαγραφή