Αντίο Κύριε Δήμαρχε!

Αξιότιμε Κύριε Δήμαρχε,

Έχω κάθε δικαίωμα, νομίζω, να σου απευθύνομαι, μια και είμαι ένας απ' αυτούς που σε ψήφισαν πριν τέσσερα μίζερα, για την πόλη μας, χρόνια. Και θα πρέπει να σου δηλώσω εξαρχής πως το χαρτάκι που έριξα τότε στην κάλπη ΔΕΝ το διάλεξα με πολιτικά κριτήρια: σιχαίνομαι τον κομματισμό στην τοπική αυτοδιοίκηση, και θεωρώ πως είναι βλακώδες να διαλέγουμε ανθρώπους που εν πολλοίς θα καθορίσουν την ποιότητα ζωής στη γειτονιά μας για τα επόμενα χρόνια, με κριτήριο το πολιτικό κόμμα που συμπαθούν ή τους συμπαθεί! Και, θα το πω δημόσια: μια τέτοια βλακώδη συμπεριφορά επέδειξαν οι δημότες της αγαπημένης μου Ηλιούπολης, αποκαθηλώνοντας έναν κατά γενική ομολογία επιτυχημένο δήμαρχο (συμπτωματικά, στηριζόμενο από το ίδιο κόμμα που στήριξε κι εσένα), υποκύπτοντας τελικά σε πολιτικά "μαγειρέματα" που τους σέρβιραν επιδέξια οι τοπικές "προοδευτικές" δυνάμεις!

Γιατί σε ψήφισα; Γιατί μου φάνηκες ντόμπρος άνθρωπος, απ' αυτούς που δεν χρειάζονται γελοία προσχήματα για να "φτιασιδώνουν" τη δημόσια εικόνα τους. "Αυτός είμαι, και σ' όποιον αρέσω!", δηλαδή. Επί πλέον, αν και προερχόσουν από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, έδειχνες να σκέφτεσαι υπερκομματικά (εξ άλλου, το ήπιο προφίλ σου κατά τη θητεία σου ως μέλος μιας κυβέρνησης χαρακτήριζε, εν πολλοίς, η αποφυγή της γνωστής "οξύτητας" του στείρου κομματικού λόγου με τον οποίο μας βομβαρδίζουν καθημερινά οι προσκεκλημένοι των δελτίων ειδήσεων στην τηλεόραση). Δυστυχώς, όμως, η "υπερκομματική" σου εικόνα κατεδαφίστηκε από σένα τον ίδιο στο τέλος της θητείας σου, κάνοντας το τραγικό λάθος να ποντάρεις στα ανακλαστικά του οπαδού-ψηφοφόρου και όχι σ' αυτά του δημότη-ψηφοφόρου. Το μνημόνιο δεν λειτουργεί πάντα ως πολιτικό πασπαρτού, φίλτατε Νικήτα!

Δεν θα 'λεγα ότι έπαψες να μου φαίνεσαι ντόμπρος άνθρωπος: κάθε άλλο. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν αρκεί για να είσαι ο πρώτος δημότης στην ιστορικότερη πόλη του κόσμου. Μια πόλη που σου παραδόθηκε όμορφη, καθαρή, με νωπή ακόμα την αίγλη των Ολυμπιακών Αγώνων. Και, μια πόλη που, υπό τη δημαρχία σου, εκφυλίστηκε σιγά-σιγά στο ελεεινό έκτρωμα για το οποίο ντρεπόμαστε! Μια πόλη-σκουπιδότοπος, κυριολεκτικά και μεταφορικά (το πρώτο επίρρημα είναι προφανές, ως προς το δεύτερο δεν θα επεκταθώ γιατί γνωρίζω πως κολλάς με μεγάλη ευκολία την ετικέτα του ρατσισμού...).

Δεν θέλω να πιστέψω αυτά που ισχυρίζονται οι γνωρίζοντες ως προς τα αίτια του τραγικού προβλήματος με τα σκουπίδια που μας έπνιξαν μετά τις δημοτικές εκλογές. Θα σου χρεώσω μόνο αμέλεια, κακό προγραμματισμό των προσλήψεων στον τομέα της καθαριότητας, μα όχι δόλο. Δεν θέλω με τίποτα να πιστέψω πως μας "τιμώρησες" που δεν σε ξαναψηφίσαμε, υποκινώντας (ή τουλάχιστον ενθαρρύνοντας) "λευκές" απεργίες μερίδας εργαζομένων τους οποίους (υποτίθεται πως) επηρεάζεις. Θέλω τώρα που φεύγεις να ξαναβρώ την εικόνα σου που θυμάμαι και με την οποία σε είχα κάποτε συμπαθήσει: ο "κάζουαλ", άνετος τύπος που συναντούσα στις καφετέριες του Κολωνακίου τις Κυριακές που πήγαινα με τη Λίλα να πιω τον καφέ μου και να δω στη Nova τα ματς της ΑΕΚ...

Φιλικά,
Κώστας Παπαχρήστου (ένας Αθηναίος).

Μια "Φουρκέτα" που διασκεδάζει, συγκινεί και προβληματίζει!

Απολαύσαμε χθες μια εκπληκτική θεατρική δημιουργία στο "ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ", στου Ψυρρή. Η "Φουρκέτα" μας διασκέδασε αλλά και μας συγκίνησε, αφού το έργο ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, τόσο που τελικά ξεχνάς τις ετικέτες και μένεις απλά να θαυμάζεις το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, τόσο ερμηνευτικά όσο και σκηνοθετικά. Το τραγούδι της Βικτώριας Ταγκούλη μας μάγεψε. Τόσο απλά!

Ανάλυση - Πληροφορίες από ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:

Τρίτη χρονιά για τη Φουρκέτα, το επιτυχημένο έργο της Ελένης Γκασούκα, που μετά τους Ήρωες, σε αυτό της το έργο της μεταφέρει την ατμόσφαιρα του καμπαρέ μέσα στην ελληνική οικογένεια.
Μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με πρωταγωνιστές τη σάτιρα, το λυρισμό, την ποίηση και την αλληγορία που εναλλάσσονται σε ένα θεατρικό παιχνίδι.
Πρωταγωνίστρια η Αλίκη, μια γυναίκα που ζει στη δίνη των ερωτήσεων και των προβλημάτων μιας σύγχρονης οικογένειας.
Γιατί η Αλίκη πρέπει να ξέρει τα πάντα για τα ναρκωτικά αφού ποτέ της δεν έχει δοκιμάσει;
Γιατί να πρέπει η Αλίκη να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την επιτροπή απαλλαγών του στρατού αφού είναι γυναίκα;
Γιατί η Αλίκη να νοιώθει ενοχή απέναντι σ΄έναν άντρα που ποτέ δεν απάτησε;
Γιατί να πρέπει η Αλίκη να παρηγορήσει τους άλλους, ενώ η ίδια χάνεται;
Η Αλίκη είναι λογίστρια. Ή μάλλον ήταν. Η οικονομική κρίση της χτύπησε την πόρτα πρώτη και καλύτερη.
Πίσω από την πόρτα αυτή, βλέπει με καινούριο μάτι την οικογένεια της.
Άλλοι άνθρωποι......... οι δικοί της........ είναι άλλοι.
Υπολογίζει τις λίγες μέρες που απομείναν και πρέπει να «χορέψει». Θα χορέψει και θα πει κι ένα τραγούδι.

Πρωταγωνιστούν: Μαρία Καβογιάννη, Κώστας Κόκλας, Θανάσης Αλευράς, Μπάμπης Γιωτόπουλος Ματίνα Νικολάου, Λευτέρης Βασιλάκης.
Τραγουδάει η Βικτώρια Ταγκούλη

Σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική Επιμέλεια: Πάνος Σουρούνης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σπύρος Κωτσόπουλος

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη: 18:45
Πέμπτη: 21:30 (λαϊκή)
Σάββατο: 21:30
Κυριακή: 18.45

ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ
Σαρρή 11, Ψυρρή
210 3211750
Ημέρες και ώρες λειτουργίας ταμείων
Τρίτη έως Σάββατο 10.00 – 13.00 και 17.00 - 21.30
Κυριακή 12.00 - 21.30

Vertigo: Ένα αθάνατο κινηματογραφικό ποίημα!

Σχετικά παραγνωρισμένο την εποχή που γυρίστηκε, το Vertigo θεωρείται σήμερα ως μία από τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών. Σκηνοθετημένο από τον μαιτρ των θρίλερς μυστηρίου, Alfred Hitchcock, και επενδυμένο με την εκπληκτικής ωραιότητας μουσική του Bernard Herrmann, μοιάζει κάθε φορά που το (ξανα)βλέπουμε το ίδιο μαγικό με την πρώτη! Το ερώτημα που θέτει με τρόπο δραματικό η ταινία, είναι: αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία, έστω και με τίμημα τις ίδιες τις αρχές που υπηρετήσαμε μια ζωή; Ο ήρωας της ταινίας, που αναζήτησε τη χαμένη αγάπη μέσα απ' τη "νεκροφιλία", έκανε την επιλογή του. Και η ζωή εξάντλησε τις ευκαιρίες...


Vertigo: Let the Music Speak! by costaspap

Μοναξιές παράλληλες...

Δύο μοναχικές βάρκες. Στέκουν παροπλισμένες σαν μουσειακά εκθέματα ένδοξων αλλοτινών καιρών! Η κάθε μια σέρνει πίσω της μνήμες από ταξίδια και ανθρώπινες ζωές. Όμως καμία δεν θα μάθει την ιστορία της άλλης: οι δύο βάρκες δεν θα συναντηθούν ποτέ...

Ας μέναμε εκεί!

Θέα στο πέλαγος μέσα απ' το τοπικό μπαράκι... Το λάθος μας ήταν πως διασχίσαμε ξανά αυτό το πέλαγος και πήγαμε πάλι απέναντι, σίγουροι πως θα βρίσκαμε τη ζωή όπως την ξέραμε. Μα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο...!

Το νόημα του δικομματισμού: Ένα παιδικό παραμύθι...

Το ότι ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς το θεωρούμε τόσο αυτονόητο ώστε σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να το επανεξετάσουμε. Νομίζουμε πως, ως λαός, κρατάμε τις τύχες μας στα χέρια μας επειδή κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τους διαχειριστές των δημοσίων θεμάτων. Πόσο επηρεάζει αυτή η επιλογή τη ζωή μας και την πορεία του έθνους; Και, το πιο σημαντικό, πρόκειται στ' αλήθεια για επιλογή, ή μήπως για επίφαση επιλογής; Τα ερωτήματα αυτά επιχειρεί να εξετάσει ένα "παιδικό" παραμύθι για "ψαγμένα" και ανήσυχα παιδιά...

 Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς σε μια αρχαία χώρα (δεν θυμάμαι τ' όνομά της). Ήταν σκληρός με τους υπηκόους του, με εξαίρεση τα μέλη μιας μικρής ομάδας προνομιούχων οι οποίοι τον στήριζαν δίνοντάς του τα μέσα για να ασκεί ανενόχλητος την εξουσία του. Όμως η δυσαρέσκεια του λαού όλο και γιγαντωνόταν, και μια εξέγερση σιγόβραζε ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους που μαστίζονταν από την πείνα και την ανισότητα.

Ο βασιλιάς τότε συγκάλεσε συμβούλιο με τους σοφούς της αυλής για να πάρει τη γνώμη τους γι' αυτή την επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφωνόταν στη χώρα. Ο αρχαιότερος των σοφών, τότε, πήρε το λόγο: "Άκου τι θα κάνεις, βασιλιά, για να αποτρέψεις την εξέγερση. Είσαι τυχερός που έχεις δύο γιους. Θα διαδώσεις λοιπόν σ' όλη τη χώρα πως δήθεν άλλαξαν στάση απέναντί σου και θέλουν να σε ανατρέψουν και να καταργήσουν τη βασιλεία σου. Αυτό και θα γίνει, τελικά, με την απόλυτη επίβλεψή σου, φυσικά, αφού οι προνομιούχοι σου θα έχουν πάντα τον έλεγχο της κατάστασης. Μετά από λίγο, οι δύο γιοι σου θα διαφωνήσουν μεταξύ τους για το είδος της διακυβέρνησης. Ο ένας θα κάνει πως είναι συντηρητικός και σταθερά προσηλωμένος στις παραδοσιακές αξίες του τόπου, ενώ ο άλλος θα φαίνεται προοδευτικός και ανατρεπτικός, με νέες ιδέες που θα στοχεύουν στο καλό του λαού. Ε, από 'κεί και πέρα, ας αποφασίσει ο ίδιος ο λαός ποιος από τους δύο θα τον κυβερνά. Ούτως ή άλλως, το πρόσταγμα θα το έχεις πάντα εσύ!"

Κι έτσι γεννήθηκε στη χώρα η Δημοκρατία. Για να μην πάει ο νους σας στο κακό, θα πρέπει να σας αναφέρω ότι η μία πολιτική παράταξη ονομάστηκε "Ρεπουμπλικάνοι", ενώ η άλλη "Δημοκρατικοί". Εδώ, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, και συγκεκριμένα στην όμορφη Μεσόγειο, η Δημοκρατία ακολουθεί διαφορετικά μονοπάτια, στα αγνά πρότυπα που μας δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί μας. Γι' αυτό και το ψέμα είναι σ' εμάς μια εντελώς άγνωστη πολιτική πρακτική, και όποιοι το μεταχειρίζονται εξοστρακίζονται μονομιάς!

Μνήμες μέσα απ' τα σκουπίδια...

Άνοιξα μια μικρή χαραμάδα μέσα απ' τα σκουπίδια που μέρες τώρα μου κρύβουν τον ήλιο. Και, μέσα απ' αυτή, είδα μπροστά μου ν' απλώνεται η απέραντη, καθαρή θάλασσα του καλοκαιριού. Πόσο μακριά ήμασταν τότε απ' όλα αυτά... Και ταυτόχρονα, πόσο κοντά, μα δεν το ξέραμε... Τα σκουπίδια τώρα ήρθαν για να μείνουν (εκτός απ' αυτά που φεύγουν οσονούπω σαν αποτέλεσμα της πρόσφατα εκφρασμένης λαϊκής βούλησης, ίσως για να δοκιμάσουμε καινούργιες γεύσεις!). Συγνώμη αν μιλώ σκληρά. Η πόλη μου σε λίγο δεν θα 'ναι μέρος για να ζεις, εκτός αν είσαι ένας πολύ βολικός αρουραίος (για άλλες κατηγορίες δυναμένων να επιβιώσουν δεν θα μιλήσω, γιατί η ρετσινιά του "ρατσισμού" παραμονεύει σε κάθε μου λέξη!).

Δεν θα περιμένω το φορτηγό του δήμου να τα μαζέψει όπως παλιά. Δεν υπάρχει πια φορτηγό, δεν υπάρχει δήμος. Σε λίγο δεν θα υπάρχουμε κι εμείς στο κέντρο της πόλης που αγαπήσαμε. Σαν ιδανικοί προδότες, θα πηδήσουμε απ' το καράβι που βουλιάζει. Τα ποντίκια θα μείνουν...

Στα Αναφιώτικα και πάλι...

Είναι κάποια μέρη που δεν αρκεί να τα επισκεφθείς μια φορά. Τραβάμε, λοιπόν, ξανά κατά τ' Αναφιώτικα με την κάμερα στο χέρι, ακολουθώντας τις διαδρομές ρομαντικών ποιητών που κάποτε ξενάγησαν εκεί τις μούσες τους. Που τώρα είναι χαμένες στις άγνωστες γειτονιές της επικίνδυνα γοητευτικής αυτής πόλης...

Στα Αναφιώτικα...

Τα Αναφιώτικα είναι μια γραφική λιλιπούτεια συνοικία της Αθήνας που βρίσκεται σκαρφαλωμένη στην βορειανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης. Δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή εργάτες από την Ανάφη, που είχαν έρθει στην Αθήνα για να εργαστούν ως χτίστες στην ανέγερση των ανακτόρων του Όθωνα.

Η συνοικία χτίστηκε στο ύφος των κυκλαδίτικων οικισμών και ακόμα και σήμερα διατηρεί ελαφρά το νησιώτικο χρώμα της. Έχει αρκετά κυβόσχημα μικρά σπίτια, στενά σοκάκια που συχνά καταλήγουν σε σκαλιά, και πολλά αναρριχητικά λουλούδια όπως βουκαμβίλιες. Τα Αναφιώτικα θεωρούνται ΒΑ προέκταση της Πλάκας.

(Πηγή: Βικιπαίδεια)

Το νόημα του "Εγώ"

Αναφερθήκαμε πιο κάτω στην υπέρβαση του "Εγώ". Αυτοί οι (λίγοι) που θα το πετύχουν θα φτάσουν στην τελείωση, στην απόλυτη γνώση της Αλήθειας. Γιατί το "Εγώ" μας είναι η κουρτίνα που μας κρύβει την ουσία των πραγμάτων, αναδεικνύοντας ως υπέρτατο το επουσιώδες. Οι τελευταίοι που θα πάρουν το μήνυμα είναι μάλλον οι πολιτικοί: αρκεί να ακούσετε τις δηλώσεις τους μετά από μια εκλογική αναμέτρηση, όπου ο καθένας προσπαθεί να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα έτσι όπως συμφέρερει τις προσωπικές και κομματικές του σκοπιμότητες. Η Αλήθεια και η Αντικειμενικότητα είναι δύο γυναίκες που δεν θα πλαγιάσουν ποτέ με έναν πολιτικό, όσο κι αν αυτός προσπαθήσει να μας πείσει πως συγκαταλέγονται στις πιο επιφανείς κατακτήσεις του!

Τα χαρακτηριστικά του "Εγώ" δεν είναι πάντα ευδιάκριτα. Χρειαζόμαστε κάποιους φωτισμένους οδηγούς να μας δείξουν το δρόμο στα πρώτα βήματά μας στην αυτογνωσία. Αν και αποτελούν προσωπικές επιλογές, θα σας προτείνω δύο εξαιρετικά βιβλία γραμμένα από ανθρώπους που μπόρεσαν να δουν πέρα απ' τους στενούς ορίζοντες της φαινομενολογίας:

1. Eckhart Tolle, "ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ" (A NEW EARTH)
Μετάφραση: Ρένα Καρακατσάνη (Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)

2. Wayne Dyer, "Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΘΕΣΗΣ" (THE POWER OF INTENTION)
Μετάφραση: Ελένη Πουλάκου (Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ)

Αλλαγή φρουράς

Να συγχαρούμε τον νέο Δήμαρχο και να του ευχηθούμε καλή επιτυχία στο έργο του. Οι δημότες της Αθήνας δεν περιμένουμε τίποτα λιγότερο απ' το να ξαναδούμε την πόλη-μοντέλο των Ολυμπιακών Αγώνων. Μια πόλη καθαρή και ασφαλή, κόσμημα για το σύγχρονο κόσμο!

Τα ποτάμια δεν γυρνούν πίσω...

Η τρομοκρατία του Δεύτερου Θερμοδυναμικού Νόμου

Στη Θερμοδυναμική (που είναι κλάδος της Φυσικής) διατυπώνονται δύο θεμελιώδεις νόμοι. Ο Πρώτος Νόμος αφορά τη διατήρηση της ενέργειας και ακούγεται ως αυτονόητος (αν και έχει κάποιες λεπτές υφές): η ενέργεια που προσφέρεις σε ένα σύστημα είναι ισόποση με την αύξηση του ενεργειακού αποθέματος του συστήματος. Αν ο νόμος αυτός ήταν ο μοναδικός που δέσμευε την ύλη κατά τις μεταβολές της, ο κόσμος που ξέρουμε θα ήταν πολύ διαφορετικός: θα υπήρχε, π.χ., τρόπος να μη γερνάμε ποτέ (ίσως και να γίνουμε αθάνατοι), ενώ ο προϊστορικός άνθρωπος θα είχε ανακαλύψει το ψυγείο και το air conditioning με την ίδια ευκολία που έμαθε να ζεσταίνεται απ’ τη φωτιά!

Ο Δεύτερος Νόμος της Θερμοδυναμικής (ή «δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα») βάζει ένα τέλος σε τέτοιες φιλοδοξίες. Αποτελεί ίσως την πιο σκληρή πραγματικότητα της Φύσης, μια αληθινή κατάρα του Δημιουργού πάνω στο δημιούργημά του. Λέει, με πολύ απλά λόγια, πως κάποια πράγματα που συμβαίνουν δεν είναι δυνατό να «ξε-συμβούν», πως το ποτάμι κάποιων φαινομένων δεν γυρίζει πίσω. Έτσι, π.χ., ενώ ένα ζεστό σώμα μπορεί αυθόρμητα να δώσει λίγη από τη ζέστη του σε ένα πιο κρύο, το αντίθετο είναι απίθανο (πρακτικά αδύνατο) να συμβεί: ένα κρύο σώμα δεν μπορεί, χωρίς εξωτερική παρέμβαση, να δώσει μέρος από τη λιγοστή του θερμότητα σε ένα ζεστό, έτσι που το ένα να γίνει ακόμα πιο κρύο και το άλλο ακόμα πιο ζεστό. Η ζέστη φεύγει και δεν γυρίζει ποτέ πίσω από μόνη της. Το ίδιο και η νεότητα στον άνθρωπο, που φεύγει ανεπιστρεπτί αφήνοντας πίσω της τη φθορά που οδηγεί στο γήρας και το θάνατο.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, όλοι οι φόβοι στον άνθρωπο σχετίζονται με το αμετάστρεπτο, την αδυναμία του να αναιρέσει μεταβολές που δεν του είναι επιθυμητές. Προσέχουμε την υγεία μας γιατί κάποιες βλάβες της μπορεί να μην αποκαθίστανται. Προσέχουμε τα πολύτιμα αντικείμενά μας γιατί κάποιες φθορές δεν επιδέχονται επιδιόρθωση. Αλλά, ο Δεύτερος Νόμος διέπει και λειτουργίες που ξεφεύγουν από τα όρια της Φυσικής και εισχωρούν σε άλλα «χωράφια», π.χ. της Κοινωνιολογίας ή της Οικονομίας: Η ανθρώπινη συμπεριφορά διαμορφώνει την κοινωνική συνείδηση (ή την κοινή γνώμη) με τρόπους που συχνά είναι μη-αντιστρέψιμοι. Η διακίνηση του χρήματος στο εσωτερικό και το εξωτερικό μιας χώρας μπορεί να μεταβάλει δυσμενώς την οικονομική πραγματικότητα της χώρας με τρόπο που να οδηγεί στην οικονομική της κατάρρευση, χωρίς δυνατότητα σωτηρίας.

Αν τα παραπάνω παραδείγματα σας θυμίζουν κάτι από την προσωπική σας εμπειρία, δεν κάνετε λάθος! Η ζωή είναι γεμάτη αγωνίες για όλων των ειδών τις ισορροπίες που μπορούν να ανατραπούν. Ανησυχούμε για τη φυσική κατάσταση και την υγεία μας, για τη φθορά των υλικών αγαθών που με κόπο αποκτήσαμε, τις οικονομίες που μαζέψαμε μια ζωή και μπορεί να χαθούν μέσα σε μια νύχτα, την κοινωνική υπόληψη που κατακτήσαμε και μπορεί να απειληθεί από έναν λάθος χειρισμό ή μια κακοτυχία... Αυτό που μένει στο τέλος είναι η συνειδητοποίηση ότι το μη-αντιστρεπτό είναι ο κανόνας του παιχνιδιού που μας επιτρέπει να παραμένουμε παίκτες στην παρτίδα της ζωής. Και η συνειδητότητα αυτή του πεπερασμένου των πραγμάτων και των αξιών οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα αίσθημα ματαιότητας. Υπάρχει λοιπόν ευτυχία, ή μήπως είναι απλά μια συλλογή από στιγμιαίες ψευδαισθήσεις καλής ψυχολογικής διάθεσης; Τείνω να θεωρήσω το ερώτημα ρητορικό και την απάντηση αυτονόητη. Το συμπέρασμα είναι πως, ευτυχισμένη ζωή είναι εκείνη που διαρκεί αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσουμε τη ματαιότητά της, και αρκετά λίγο ώστε να αντέξουμε τη συνειδητότητα αυτή...

Υπέρβαση του "Εγώ"

Αφιερωμένο εξαιρετικά σ' αυτούς που πιστεύουν (άρα γνωρίζουν) πως η σωτηρία ενός τόπου και μιας κοινωνίας ξεκινάει απ' το μετασχηματισμό της συνειδητότητας του καθενός μας ξεχωριστά. Και ένας τέτοιος μετασχηματισμός έχει ως βασικό προαπαιτούμενο την υπέρβαση αυτού που αγαπάμε περισσότερο από κάθε τι: του ίδιου μας του ΕΓΩ!

Υπέρβαση του Εγώ

Αυτός ο στυλογράφος ο ακριβός
ήταν δικός μου:
κοίτα στο πλάι το μονόγραμμα!

Αυτό το σπίτι το ψηλό
σε μένα ανήκε:
μέσ’ στο συρτάρι είναι τα συμβόλαια!

Αυτό το ποίημα το εξαίσιο
εγώ το έγραψα:
πρόσεξε τ’ όνομά μου στο εξώφυλλο!

Αυτό το πλήθος το τεράστιο
για μένα ζητωκραύγαζε:
σώπα και άκουσε στο δίσκο τα συνθήματα!

Αυτή τη δωρεά τη γενναιόδωρη
εγώ την είχα κάνει:
για δες στην πινακίδα τα χρυσά τα γράμματα!

Αυτοί που κλαιν με σπαραγμό
για μένα κλαίνε:
διάβασε τ’ όνομά μου χαραγμένο στο σταυρό!

... Όμως «εγώ» δεν είμαι πια Εγώ:
Είμαι «εσύ», είμαι «εμείς»,
είμ’ ό,τι πέρασε και ό,τι θάρθει,
το χθες μαζί και τ’ αύριο,
το εδώ και το εκεί αγκαλιασμένα στο παντού,
ψυχή του Σύμπαντος και όλων των Συμπάντων!
Τώρα πια λεύτερος,
καμία αιτιότητα κρυφή να μη με σκιάζει...

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ...

Ποιοι θα την αποτελειώσουν;

Σήμερα διαλέγει τα χέρια που θα κρατούν τις τύχες της για τα επόμενα χρόνια. Μια δύσκολη εκλογή ανάμεσα σε αποτυχημένα κομματόσκυλα και αβέβαιων δυνατοτήτων καλές προθέσεις...

Τα Χρόνια της Αθωότητας...

Κινηματογραφικό ποίημα από τα λίγα, η ταινία "The Age of Innocence" του Martin Scorsese εξακολουθεί να συγκινεί. Ιστορία μιας ζωής πεταμένης στα σκουπίδια, όπου η κοινωνική καταξίωση είναι ελάχιστη αποζημίωση για την υπαρξιακή κενότητα... Ένας έρωτας που δεν τόλμησε να αντιπαρατεθεί με τις συμβάσεις, ακόμα κι αν ήταν να βρει την απόλυτη ολοκλήρωσή του μέσα από το θάνατο, όπως δίδαξε ο Wagner με τον Τριστάνο... Η μουσική του Elmer Bernstein, με ένα "άρωμα" από Brahms, υπογραμμίζει ιδανικά τη ρομαντική και συνάμα τραγική ατμόσφαιρα του έργου.

Αυτά υπάρχουν ακόμα...

Στέκουν ολόρθα, αγέρωχα, κόντρα στη φθορά του χρόνου, κόντρα στο πέρασμα τόσων εχθρών, κόντρα στην ίδια μας την εθνική αυτοκαταστροφικότητα, να μας θυμίζουν πως κάποτε υπήρξαμε. Σαν καλοδιατηρημένες φωτογραφίες αρραβώνων σε πολυκαιρισμένο σαλόνι σπιτιού που δεν κατοικείται πια...

Σταυροδρόμι...

Πλάκα, το σταυροδρόμι δύο πολιτισμών: ενός αρχαίου που δημιουργούσε, κι ενός σύγχρονου που απλά μουτζουρώνει!

Ευτελούς αξίας...

Σα μπεις στο σπίτι

μην ψάξεις άδικα μέσ' στα συρτάρια,

μην κάνεις άνω-κάτω τις ντουλάπες,

μη χάσεις χρόνο στα πατάρια.

Ό,τι πολύτιμο το έχουν πάρει.

Κάτι ευτελούς αξίας μόνο που υπήρχε

το έθαψαν προχθές...

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ...

Λίγο φως στο σκοτάδι...

Περίπτερο στην Ακρόπολη. Μια μικρή γωνιά από φως που κάνει το σκοτάδι να μοιάζει ακόμα πιο τρομαχτικό! Κάτι σαν το δέος που νιώθουμε μπροστά στις μισές αλήθειες που βγαίνουν τόσο ζυγισμένα απ' το στόμα των γυναικών... (Φίλε Πάνο, κάτι μου λέει ότι κουνάς το κεφάλι με νόημα...)

Πόρτα στο πουθενά...

Μια πόρτα κάπου στην Πλάκα. Μην τη χτυπήσεις, δεν θα σου ανοίξει κανείς. Μα κι αν ανοίξει, δεν υπάρχει τίποτα για να μπεις. Εκεί που το "μέσα" γίνεται απλά η αθέατη όψη του "έξω", κάτι σαν την περίφημη ταινία του Möbius...

Αποχαιρετώντας το Καλοκαίρι

Τους πύργους έσβησε το κύμα

που είχαν χτίσει τα παιδιά,

κρύφτηκε απρόθυμα

το τελευταίο κομμάτι ουρανού

μέσ’ στο θολό που απόμεινε το γκρι...

Εκεί που κάποτ’ αγναντεύαμε τα δειλινά

στερέψαν από βλέμματα τα πέλαγα,

μείνανε μάταια να καρτερούν

καράβια που δε θάρθουνε ποτέ...

Έλαμπαν διάφανοι οι ορίζοντες,

τα σπίτια ασπρίζαν στην αντικρινή ακτή

που τώρα πια φαντάζει μακρινή

σα μια εικόνα μαγική πίσω απ’ τα σύννεφα...

Χορτάρια αφρόντιστα, ξερά κλαδιά

εκεί που ευωδιάζαν νυχτολούλουδα,

από τις γλάστρες που στολίζαν την αυλή

μονάχα έμεινε το χώμα...

Εκεί που αναζητούσαμε δροσιά

μόνα τους έμειναν τα δέντρα,

εκεί που βρίσκαμε ζεστό ψωμί

έμειναν μόνοι οι φούρνοι,

εκεί που ολονυχτίς μεθούσαμε

μονάχη έμειν’ η ταβέρνα,

εκεί που μας ξυπνούσε η γειτονιά

μόνα τους έμειναν τα σπίτια,

εκεί που σβήναμε τη δίψα τ’ απογεύματα

έμεινε μόνη η βρύση,

εκεί που ανυποψίαστοι γελούσαμε  

έμεινε μόνη η θλίψη... 

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ...

 

Η Είσοδος Eλεύθερη αλλά τα Μουσεία Kλειστά!

Από τον καλό φίλο Kyriakos-the-Legend έλαβα το παρακάτω σημείωμα και το δημοσιεύω χωρίς σχόλια!

Η Είσοδος Eλεύθερη αλλά τα Μουσεία Kλειστά!

Ελεύθερη υποτίθεται ότι θα ήταν σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου, η είσοδος σε όλους τους Aρχαιολογικούς Xώρους και τα Mουσεία, με την ευκαιρία της Παγκοσμίας Ημέρας Τουρισμού.

Πήγα κι εγώ με κάποιους φίλους να δούμε το Μουσείο της Ακρόπολης, αλλά το βρήκαμε κλειστό και εκατοντάδες Έλληνες & ξένους επισκέπτες να περιμένουν άδικα να μπουν μέσα! Βλέπετε, είχε περάσει η ώρα (2μμ) και, σύμφωνα με το πρόγραμμα, έπρεπε να κλείσουν και να πετάξουν στο δρόμο όσους επισκέπτες είχαν καταφέρει να μπουν, και ν' αφήσουν έξω όσους περίμεναν, αδιαφορώντας για την Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού και τις εξαγγελίες όλων των υπηρεσιακών παραγόντων του Υπ. Τουρισμού!

Αυτή είναι η Ελλάδα του 2010, που ενδιαφέρεται για ανάπτυξη και προσέλκυση τουριστών αλλά τους κλείνει την πόρτα στη μούρη!...

Ευγνωμοσύνη

Κι εκεί που λέγαμ' η ζωή μας στέρεψε,

κι εκεί που ο ήλιος στέγνωσε 

τις δύο τελευταίες μας σταγόνες, 

ανάμεσα στις φυλλωσιές 

μέσ' στο στενό δρομάκι

μοναχική ξεπρόβαλε μια κρήνη. 

Κι ως ξεδιψάσαμε 

για μια στιγμή μονάχα κοιταχτήκαμε. 

Κι απρόθυμα πάλι κινήσαμε 

ψελλίζοντας, "ε και;"... 

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ...

 

Αντέχουν ακόμα...

Τα φώτα στα μαγαζάκια στην Πλάκα μένουν πεισματικά αναμμένα, κόντρα στη δίνη των καιρών, να μας θυμίζουν πως υπάρχει ακόμα ζωή σ' αυτή την πόλη...

Φωτισμένος...

Μη ρωτηθείς ποτέ οι δρόμοι αυτοί πού οδηγούν,

απλά περπάτα τους!

Ίσως να βγάζουν πάλι εκεί που κάποτε ξεκίνησες.

Μα ο ίδιος πια δε θα 'σαι...

                                                   

Ντίνος Πυργιώτης, ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ...

                                                        

Οδός Πανός, κάπου στο κέντρο μιας πόλης...

Κάποιοι μας αγάπησαν περισσότερο...

Parsifal Act I - Scene & Interlude από costaspap

Αν αγαπούσαμε την Ελλάδα και τον πολιτισμό της όσο τα αγάπησε ο Richard Wagner, σήμερα ίσως δεν θα αποτελούσαμε υποπόδιο των ποδών του υπόλοιπου πολιτισμένου κόσμου. Η σχέση είναι αμφίδρομη: το "μουσικό δράμα" του Wagner δεν θα υπήρχε αν δεν είχε προϋπάρξει η αρχαία Ελληνική τραγωδία. Ας δούμε ένα απόσπασμα από την πρώτη πράξη του "Parsifal", τελευταία όπερα του μεγάλου δημιουργού. (Η όπερα πρωτοπαρουσιάστηκε στο Bayreuth Theater το 1882 υπό τη μουσική διεύθυνση του σπουδαίου Γερμανοεβραίου μαέστρου Hermann Levi, στενού φίλου και συνεργάτη του Wagner.)

Σαν παλιό σινεμά...

Θερινό σινεμά στο Θησείο. Έβδομη Τέχνη κάτω απ' τ' αστέρια, κάτω απ' την Ακρόπολη. Για όσον καιρό ακόμα θα είναι ανοιχτό, πριν πέσει στην αναπόφευκτη χειμερία νάρκη...

Βραδιά Χατζιδάκι στο Ηρώδειο

Ήταν όμορφα χθες βράδυ στο Ηρώδειο. Και ήταν όλοι εκεί, φίλοι κι εχθροί: η Αλίκη, η Τζένη, η Μελίνα, ακόμα κι ο γερο-Σακελλάριος! Και ο Μάνος τα επέβλεπε όλα με φανερή ικανοποίηση, πίσω από 'κείνο το γνώριμο στρυφνό χαμόγελο...

Αδιέξοδο...

Μια επιγραφή μοναχική, κρυμμένη απ' τον κόσμο, σε κάποιο στενό δρομάκι στο Θησείο. Κάτι σαν μεταφυσική προφητεία για το μέλλον της πόλης που αγαπήσαμε...

Το φως που κρύβει τις σκιές...

Το φως της ορθώνεται περήφανα μέσα στη νύχτα, κρύβοντας με τη λάμψη του τα φαντάσματα της πόλης...

Γωνία στην Πλάκα

Μια γωνιά σε μια άκρη του Κόσμου, που κάποτε υπήρξε το κέντρο του...

Λίγο πριν νυχτώσει...

Λίγο πριν ανάψουν τα φώτα, όταν πιάνει εκείνη η χαρακτηριστική ψυχρούλα την Άνοιξη, όταν η μοναξιά γίνεται ποίηση... Όλα μοιάζουν όμορφα απ' την Ακρόπολη! Ακόμα κι αν μέσα μας το ξέρουμε καλά πως δεν αξίζαμε μια τέτοια πόλη...

Ήταν κάποτε μια πόλη...

Το καλοκαιρινό φεγγάρι φωτίζει ευλαβικά το ιστορικό παρελθόν της πόλης... Πού θα βρούμε, άραγε, φεγγάρια να φωτίσουν το μέλλον της;

Ένα χαμόγελο στην Πλάκα...

Η όμορφη τουρίστρια χαμογελάει ανέμελα στο παγκάκι της Αγίας Αικατερίνης στην Πλάκα. Σπεύδουμε να αιχμαλωτίσουμε ηλεκτρονικά το χαμόγελό της πριν χαθεί στα βάθη των οριζόντων της οικουμένης...

Θα τους ξαναψηφίσουμε!

Η περίφημη κολώνα στην οδό Μισαραλιώτου, στου Μακρυγιάννη. Θα έπρεπε να υπήρχε νόμος που να υποχρεώνει όλους τους αποτυχημένους δημάρχους Αθηναίων να περάσουν ένα μήνα καθήμενοι επ' αυτής, πριν τους δοθεί το δικαίωμα του επανεκλέγεσθαι...

Εκεί να μείνουν!

Πόσο όμορφη φαίνεται από ψηλά! Ίσως γι' αυτό οι τοπικοί της άρχοντες δεν θέλουν να κατέβουν απ' τα σύννεφα όπου μονίμως βρίσκονται...

Καλωσόρισμα

Φίλοι μου, Καλημέρα!

Ξεκινούμε ένα οδοιπορικό στην πόλη των πόλεων. Την πόλη που μας γέννησε, μας μεγάλωσε, μας μόρφωσε, μας έδιωξε, μας ξανακάλεσε, μας γοήτευσε, μας πλήγωσε... Που οι ομορφιές της από ψηλά κρύβουν επιμελώς την εσωτερική της ασχήμια που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει και μας πνίγει... Που ανάξιοι πολιτικοί την αφήνουν να αργοπεθαίνει, παρά τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις που εύκολα ξεστόμιζαν όταν ήταν να τους ψηφίσουμε... Η σελίδα αυτή είναι μαζί ύμνος και κραυγή αγωνίας για ό,τι αγαπήσαμε και βλέπουμε να χάνεται. Ζητώ και τη δική σας βοήθεια: κάθε πληροφορία που αφορά την πόλη είναι ευπρόσδεκτη και θα καταβληθεί προσπάθεια να δημοσιευθεί άμεσα. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Κ.Π.

Ξημέρωμα στην πόλη...

Ο Ήλιος αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, το φως του έτοιμο να ξεπλύνει τις αμαρτίες της νύχτας...