Ο Dante έγραψε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από τις μνήμες ευτυχισμένων καιρών σε στιγμές δυστυχίας. Η δυστυχία, βέβαια, δεν φέρει απαραίτητα τη σφραγίδα του τραγικού: ακόμα και η προσαρμογή σε μια διαβρωτική καθημερινότητα, ή η νηφάλια συνθηκολόγηση με το τέλος της προσδοκίας, μορφές δυστυχίας είναι...
Εις μνήμην...
(Σ’ αυτούς που συνήθισαν...)Βυθίζεσαι και πάλι
στο πέλαγος της θύμησης...
Γοργά που τρέχει η σκέψη!
Σαν ξωτικά γυρνούν οι εικόνες
μες στο νου, σε βασανίζουνε
με χρώματα, με μυρουδιές, μ’ ακούσματα
και γεύσεις ασυνταίριαστες...
Και πάλι τι γοργά
- θαρρείς και ήταν φαντασία -
που χάνεται η θύμηση!
Μα πίσω θα ξανάρθει
δυο κύματα μικρά να ξεσηκώσει
στο τέλμα τούτο της προσαρμογής,
εκεί που ζεις...
Νεκρή πολιτεία
(Σε όλ’ αυτά που αφήσαμε...)Του σούρουπου τ’ αγέρι
γλυκά που χάιδεψε
της λίμνης τις κορφές!
Κι ο ήλιος που απόμεικε
εσβήστηκε κι αυτός
κάτω απ’ το πρώτο κύμα.
Πέρα μακριά, δειλά
τα φώτ’ ανάψανε
στην πολιτεία...
Ήταν σιωπή,
ως και του λόφου η πνοή εσίγασε.
Μόνο δυο νυχτοπούλια
απομείναν να θρηνούν
ανάμεσα στις φυλλωσιές,
κι αυτά βουβά θαρρείς...
Μια τέτοια νύχτα,
αποδιωγμένη από καιρό
εκεί ταξίδεψε ξανά η σκέψη.
Κι όλο το βράδυ
σε μονοπάτια γνώριμα
φαντάσματα εγύρεψε παλιά.
Μα αυτά
χαμένα τώρα βρίσκονταν
στης πολιτείας τα στοιχειωμένα
μέσα τα χαλάσματα...
Κι η νύχτα πέρασε γοργά,
κι η μνήμη με τις πρέπουσες
δεν πρόκαμε τιμές
να θάψει τους νεκρούς της...
(Ντίνος Πυργιώτης, ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ )
Καλησπέρα... Είναι απίστευτο το πως μέσα σε λίγες γραμμές περιέγραψες την ζωή μου τα τελευταία χρόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφή