Τους πύργους έσβησε το κύμαπου είχαν χτίσει τα παιδιά,κρύφτηκε απρόθυματο τελευταίο κομμάτι ουρανούμες στο θολό που απόμεινε το γκρι...Εκεί που κάποτ’ αγναντεύαμε τα δειλινάστερέψαν από βλέμματα τα πέλαγα,μείνανε μάταια να καρτερούνκαράβια που δε θάρθουνε ποτέ...Έλαμπαν διάφανοι οι ορίζοντες,τα σπίτια ασπρίζαν στην αντικρινή ακτήπου τώρα πια φαντάζει μακρινήσα μια εικόνα μαγική πίσω απ’ τα σύννεφα...Χορτάρια αφρόντιστα, ξερά κλαδιάεκεί που ευωδιάζαν νυχτολούλουδα,από τις γλάστρες που στολίζαν την αυλήμονάχα έμεινε το χώμα...Εκεί που αναζητούσαμε δροσιάμόνα τους έμειναν τα δέντρα,εκεί που βρίσκαμε ζεστό ψωμίέμειναν μόνοι οι φούρνοι,εκεί που ολονυχτίς μεθούσαμεμονάχη έμειν’ η ταβέρνα,εκεί που μας ξυπνούσε η γειτονιάμόνα τους έμειναν τα σπίτια,εκεί που σβήναμε τη δίψα τ’ απογεύματαέμεινε μόνη η βρύση,εκεί που ανυποψίαστοι γελούσαμεέμεινε μόνη η θλίψη...
