Χειμώνας

(Σ’ αυτούς που μάταια ονειρεύτηκαν...)

Γρήγορα ο ήχος σβήστηκε 

των τραγουδιών που μου ‘στελνες 

από τα κύματα, 

μικρά, φθαρμένα σημειώματα 

που πια δεν τα ‘χω... 

Γρήγορα γύρισ’ ο καιρός... 

Οι ανέμοι κόπασαν, και ο χειμώνας 

- κείνα τα εμπνευσμένα λόγια 

που σε μάγευε να πεις - 

δεν είναι πια εδώ... 

Οι λέξεις χάθηκαν στης πόλης τη βουή, 

γίναν κουβέντες καθημερινές 

με δίχως νόημα, δεν τις ακούω... 

Τους δρόμους τους παλιούς της θάλασσας 

άσκοπα ψάχνω 

να στέλνω αγκαλιές στο προσκεφάλι σου, 

δε βρίσκει γέφυρες με τα νησιά 

τα βράδια ο ίσκιος μου 

για να σε συναντήσει. 

Τις νύχτες μάταια 

κάποιο κουδούνισμα γνωστό 

να με ξυπνήσει περιμένω... 

Ίσως και να ‘ταν λάθος 

που ξαναβρεθήκαμε! 

Μου έλειψ’ η απόσταση 

που κάποτε κοντά μάς έφερνε, 

μου έλειψαν οι μέρες 

που τη μορφή σου τόσο ωραία και μακρινή 

ζωγράφιζε ο άνεμος, 

μου έλειψ’ η φωνή σου 

τη νύχτα να ζητάει να μείνω 

κι ας μην είμ’ εκεί... 

Μου έλειψ’ ο χειμώνας που 

για λίγο κάποτε μας ζέστανε... 

(Από την ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ)