Κατά λάθος...

Σαδιστικά, ανελέητα

ο Brahms σφυροκοπάει τις αισθήσεις!

Λες και με δόλο βάλθηκε να ξετρυπώσει

μία παλιά, μια ξεχασμένη απόδειξη

που αν έβγαινε στο φως

θα σ’ έκανε να ντρέπεσαι:

πως κάποτε ήσουν κι εσύ

ανάμεσα στους τιποτένιους, τους περιφρονημένους

που ειρωνικά λέγονταν «άνθρωποι»!

Κάποτε που μπορούσες χωρίς φόβο να δακρύζεις

σ’ ένα κρεσέντο απελπισμένο της ορχήστρας,

ν’ αναριγάς όταν τρεμόπαιζαν οι βιόλες και τα τσέλα

στην εκπνοή ενός θλιμμένου adagio

(«τέτοιες αδυναμίες ανεπίτρεπτες

είναι που θα σε καταστρέψουν»

σου ‘λεγαν πάντα, και σωστά, ώσπου

το μάθημά σου πια στο μάθανε καλά...).

Τι προδοσία απ’ την τέχνη αυτή που λάτρεψες!

Γι’ αυτό σου λέω, σταμάτα τον το δίσκο...

Να, κοίτα στον τοίχο το ρολόι, πάει τέσσερις,

σε λίγο πρέπει και ν’ ανοίξεις το γραφείο.

Κι αυτοί που θάρθουν θέλουν να σε δούνε δυνατό

κατά πώς λέει κι η διαφήμιση: «εμπιστοσύνη!».

Όσο γι’ αυτό το δίσκο που από λάθος σου ‘δωσαν

σίγουρα θα τον θέλουν πίσω.

Αύριο πρωί ζήτα εκείνον που χρειάζεσαι

με τα αρχεία για τους ισολογισμούς...

(ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ)