Οι «φιλελέδες» (sic) που τολμούν να κρίνουν τη Ρωσία!

Μετά από Ρωσική "ανθρωπιστική" παρέμβαση σε μαιευτήριο της Μαριούπολης...

Έχω έναν καλό φίλο (όχι μόνο διαδικτυακό αλλά και "επί του πεδίου"), δεινό χειριστή της ελληνικής γλώσσας στην αυθεντική της εκδοχή. Για παράδειγμα, χρησιμοποιεί στη γραφή του τους παραδοσιακούς τόνους και τα πνεύματα της προ-μονοτονικής εποχής.

Ο φίλος αυτός υποστηρίζει με θρησκευτικό (κυριολεκτικά) ζήλο τις θέσεις της Ρωσίας και το "δικαίωμά της" να διεξάγει κατακτητικούς πολέμους, αν αυτό θεωρεί ότι υπαγορεύουν τα "ιστορικά δίκια" της.

Παράλληλα, ο φίλος (και δεν είναι ο μόνος) βαφτίζει συλλήβδην "φιλελέδες" (=νεοφιλελεύθερους) όσους τολμούν να αρθρώνουν λόγο κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Μάλιστα, ως καταληκτική  προτροπή προς τους άθλιους αυτούς χρησιμοποιεί την αρχαιοπρεπέστατη και αυθεντικά λόγια έκφραση "Οὔστ".

Καταρχάς - και για να είμαστε γραμματικώς εν τάξει - έχω την εντύπωση ότι η ορθή γραφή της λέξης "ουστ" είναι με δασεία αντί  ψιλής. Για παράδειγμα, λέμε "καθούστωση" (=βίαιη εκδίωξη) αντί "κατούστωση". Επίσης, "μεθούστωση" (=δίωξη εκ των υστέρων) αντί "μετούστωση". Κλπ.

Κατά δεύτερον (και επί προσωπικού), ως γνήσιος "φιλελές" - αφού ανησυχώ για τα δεδικασμένα που θα κληροδοτήσει στο διεθνές δίκαιο η αναθεωρητική πολεμική δράση της Ρωσίας, και τις συνέπειες που τυχόν θα υπάρξουν για τη χώρα μας - θα ήθελα να αφιερώσω, αναδρομικά, στον καλό φίλο ένα κείμενο του 2018, το οποίο τον δικαιώνει απόλυτα σε ό,τι αφορά την ακραιφνώς "φιλελέ" διαστροφή μου. Ακόμα και για το ευγενές και δικαιότατο "ουστ" (αλλά με δασεία)...

https://www.tovima.gr/2018/07/10/opinions/einai-ithikos-o-fileleytherismos/

Το Κοινοβούλιο (ή μήπως με "ύψιλον";)

Η ωραιότητα του κτιρίου προσπαθεί να αποκρύψει - όχι πάντα με επιτυχία - την ασχήμια του περιεχομένου...

Μητρόπολη της Αθήνας

Shostakovich: Συμφωνία No. 10, Op. 93

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Dmitri Shostakovich (9-8-1975)...

Αν κάποιος πιστώσει τον Gustav Mahler εξ ολοκλήρου στον δέκατο ένατο αιώνα προκειμένου να κάνει χώρο για μεταγενέστερους σημαντικούς συνθέτες του εικοστού, τότε ο Dmitri Shostakovich (1906 – 1975) αναμφισβήτητα θα πρέπει να θεωρείται ως ο μεγαλύτερος συμφωνιστής του περασμένου αιώνα. Η Δέκατη Συμφωνία του (της οποίας το σκέρτσο υπαινίσσεται την βαρβαρότητα του σταλινικού καθεστώτος) αποτελεί το απόλυτο αριστούργημα του Σοβιετικού συνθέτη!

Επίδειξη φθηνού "ανθρωπισμού" ή απροκάλυπτος εγκωμιασμός εγκληματικής ενέργειας;

Έχει χαθεί τελείως το μέτρο. Και φοβάμαι ότι θα 'ρθει η μέρα που θα παρακαλάμε κάποιον εγχώριο Τραμπ ή Όρμπαν να έρθει να μας "σώσει"...

Σε άρθρο της στο "Athens Voice" με τίτλο "Στη θάλασσα, μαζί με τ’ άλλα τα παιδάκια", η δημοσιογράφος Άννα Δαμιανίδη γράφει το εξής απίστευτο για την "παράτυπη μετανάστρια" (sic) που πέταξε στη θάλασσα σαν σκουπίδι το νεκρό (δολοφονημένο??) παιδί της, προκειμένου εκείνη και τα άλλα παιδιά της να αποφύγουν μπλεξίματα με τις ελληνικές υπηρεσίες μετανάστευσης:

«Στη θάλασσα το πέταξε το παιδάκι της η μετανάστρια, δεν μου φαίνεται εμένα και τόσο τερατώδες. Στη θάλασσα απ’ όπου ίσως έφτασε κι αυτή με χίλιους κόπους. Στη θάλασσα με τα άλλα τα παιδάκια, ή θα μου πείτε ότι δεν ξέρουμε πως έχει η θάλασσα παιδάκια στον βυθό της, από τα ναυάγια με τους μετανάστες, από την Πύλο, όπου τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, από τις προσπάθειες να περάσουν στα νησιά. Στη θάλασσα που λέγαμε ότι ενώνει, τι ρομαντικά πράγματα έχουμε πει… Γιατί όχι στη θάλασσα δηλαδή; Γιατί να το δώσει στη γη που δεν τη θέλει; Η θάλασσα δεν ρωτά, αγκαλιάζει χωρίς κόπο, σε παίρνει, σε νανουρίζει. Μπορεί και να σε χρησιμοποιεί, αν καταφέρεις να απομακρυνθείς από τις ακτές, όπου θα σε βρουν, θα σε συλλάβουν, θα σε ανακρίνουν, θα σε φυλακίσουν, θα καταλήξεις σε κελί και θα ψάχνεις μετά τα παιδιά σου, που μπορεί να σε κρίνουν ανάξια να ξαναδείς, αυτοί που δεν σε βοήθησαν, δεν σε καθοδήγησαν (...). Αυτοί είναι οι κριτές σου.»

Ανατρίχιασα από τον καθηλωτικό λυρισμό της κ. Δαμιανίδη...

Όμως, ποια είναι αυτή η κυρία; Το όνομα κάτι μου έλεγε, και τελικά την ανακάλυψα σε ένα άρθρο μου του 2013 στο "Βήμα" [1]. Είχα τότε υπερασπιστεί δημόσια την Κική Δημουλά, την οποία η εν λόγω δημοσιογράφος είχε χαρακτηρίσει ως "ρατσίστρια" επειδή η ηλικιωμένη ποιήτρια τόλμησε να πει, σε μία συγκέντρωση αθηναϊκής γειτονιάς, ότι φοβόταν να κυκλοφορήσει μόνη στους δρόμους της Κυψέλης λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας στην περιοχή, αποτέλεσμα της υπερσυγκέντρωσης (παράνομων, κυρίως - το προσθέτω εγώ) μεταναστών!

Αυτό που συνέβη στην Αμερική με τον Τραμπ ήταν μια προειδοποίηση και για την "ευαίσθητη" Ευρώπη. Ένα "καμπανάκι" που, φοβάμαι, δεν ακούσαμε. Όταν σημάνουν καμπάνες της Notre-Dame θα είναι ήδη πολύ αργά...

[1] https://www.tovima.gr/2013/05/08/opinions/i-ksenofobia-sto-mikroskopio-tis-koinis-logikis/

Το Μουσείο της Ακρόπολης

Πέτρος Παπασαραντόπουλος: Το ημερολόγιο του εφιάλτη που ζήσαμε (26 Ιουνίου - 5 Ιουλίου 2015)

«Η εβδομάδα που μεσολάβησε ανάμεσα στην εξαγγελία του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 και την υλοποίησή του ήταν, μακράν, η πλέον εφιαλτική που έχω ζήσει έως σήμερα. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο θεώρησα σκόπιμο να προσπαθήσω να ανασυνθέσω βιωματικά τα όσα διαδραματίστηκαν, με την ελπίδα, αλλά όχι και με τη βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται να συμβούν ξανά.»

Μια μαρτυρία για το πιο κρίσιμο επταήμερο της πρόσφατης ιστορίας μας, που θυμίζει τον ζόφο μιας εποχής που φαινόταν ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί...

https://booksjournal.gr/gnomes/5484-to-imerologio-tou-efialti-pou-zisame-26-iouniou-5-iouliou-2015

Κτίριο στην Ακρόπολη

Ο Θάνος Αξαρλιάν και ο αξιοπρεπής πόνος της μάνας...

Μεταφέρω σημερινή ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα στο Facebook:

Σαν σήμερα 14 Ιουλίου 1992, ο 20χρονος φοιτητής Θάνος Αξαρλιάν δολοφονήθηκε από την 17 Νοέμβρη στην συμβολή των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, σε απόπειρα κατά του τότε Υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Παλαιοκρασσά.

Ήταν λέει «παράπλευρη απώλεια». 

Όχι για τη μάνα του. 

Η υπέροχη κυρία Σταυρούλα Αξαρλιάν δίνει ακόμα και σήμερα τον δικό της αγώνα, όχι μόνο για το δικό της παιδί, αλλά και για όλα τα θύματα της τρομοκρατίας. 

Η αγωνία της είναι να μην ξεχαστεί ο Θάνος της. 

Δεν θα ξεχαστεί. 

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, με σεβασμό θα τιμούμε τη μνήμη του!

Αφού επιδοκίμασα σημειολογικά την ανάρτηση, πρόσθεσα το εξής σχόλιο:

Πολύ σωστά μας θυμίσατε και το όνομα της μητέρας του, το οποίο - αν και δεν θα 'πρεπε - συνήθως ξεχνούμε. Βλέπετε, ο αξιοπρεπής πόνος δεν φτάνει εύκολα ως τα αυτιά μας...

Κάποια κυρία απάντησε στο σχόλιό μου μέσω ρητορικού, προφανώς, και μάλλον αιχμηρού ερωτήματος:

Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σας, αξιοπρεπής και ποιος αναξιοπρεπής πόνος;

Και μου έδωσε την ευκαιρία να πω κάποια πράγματα που καιρό τα είχα μέσα μου:

Εκείνος που δεν τον ακούς μα τον "διαβάζεις" μόνο στα μάτια.... Εκείνος που δεν δίνεται βορά στην ευτέλεια του πλήθους... Που στο τέλος ίσως δεν θυμάσαι καν τ' όνομά του... Γι' αυτό είπα "εύγε" στην Έλενα Ακρίτα που μας θύμισε το όνομα της μητέρας. Ούτε κι εγώ το θυμόμουν...

Και, οι νοούντες νοήτωσαν...

Κ.Π.

Τάγματα Εφόδου στο Μοναστηράκι...

Τάγματα Εφόδου, πνευματικοί απόγονοι των Sturmabteilung (SA) και πιστοί στα κελεύσματα του Führer, βαδίζουν στην πόλη και παρατάσσονται συμβολικά στην Πλατεία Μοναστηρακίου απειλώντας τους επισκέπτες από το Ισραήλ να μην τολμήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους στους αγνούς και αμόλυντους αθηναϊκούς δρόμους! Η εν γένει εικόνα κάτι μας θυμίζει από ένα πρόσφατο παρελθόν που θα θέλαμε να ξεχάσουμε...