Επειδή η Ιστορία (σε αντίθεση με την κοινωνία) δεν είναι δυνατό να πάσχει από άνοια, η πιο πάνω εικόνα από τα
Capital Controls του καλοκαιριού του 2015 δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ. Θα αποτελεί πάντα το απόλυτο παράδειγμα πολιτικού αμοραλισμού και πολιτικού κυνισμού!
Μια ανάλογη, θλιβερή σκηνή απελπισίας ηλικιωμένου ατόμου, που την έζησα προσωπικά τον Ιούλιο του 2015 σε αθηναϊκή τράπεζα, περιέγραψα επιγραμματικά το 2016 σε άρθρο στο Aixmi.gr :
--------------------------------
...Με στοιχειώνει ακόμα η θύμηση από το βουβό κλάμα ενός ανθρώπου προχωρημένης ηλικίας, που μάταια εκλιπαρούσε στην τράπεζα για λίγα μετρητά. «Πώς θα ζήσουμε;», ρωτούσε μάλλον ρητορικά τον ατσαλάκωτο με τη γραβάτα...
Θυμάμαι επίσης τον ναρκισσευόμενο μπον βιβέρ υπουργό σε μια τηλεοπτική συνέντευξή του το απόγευμα της μέρας του δημοψηφίσματος, να απαντά σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τους ηλικιωμένους που, μες στη ζέστη του καλοκαιριού, ξεροστάλιαζαν με τις ώρες έξω απ’ τις τράπεζες. Με υπεροψία και κυνισμό που θα έκαναν οποιονδήποτε (πλην θαυμαστών) να ανατριχιάσει, τους περιέγραψε περίπου ως αναλώσιμο είδος, κάτι σαν αναγκαίες παράπλευρες απώλειες στον αγώνα για «εθνική ανεξαρτησία»! Έτσι όπως εκείνος, τουλάχιστον, αντιλαμβανόταν τις έννοιες...
--------------------------------
Ολόκληρο το κείμενο, με βιώματα μιας εποχής που θέλουμε να ξεχάσουμε (αλλά τόσο οι παραμένοντες όσο και οι επανακάμψαντες στην πολιτική σκηνή ηθικοί αυτουργοί δεν μας το επιτρέπουν) θα το βρείτε αναδημοσιευμένο εδώ:
Και, ένα κείμενο του 2019 με αναφορά στα γεγονότα του '15:
