Οδός Ηρακλειδών, Θησείο

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι

Τους πύργους έσβησε το κύμα 

που είχαν χτίσει τα παιδιά, 

κρύφτηκε απρόθυμα 

το τελευταίο κομμάτι ουρανού 

μες στο θολό που απόμεινε το γκρι. 

Εκεί που κάποτ’ αγναντεύαμε τα δειλινά 

στερέψαν από βλέμματα τα πέλαγα, 

μείνανε μάταια να καρτερούν 

καράβια που δε θάρθουνε ποτέ. 

Έλαμπαν διάφανοι οι ορίζοντες, 

τα σπίτια ασπρίζαν στην αντικρινή ακτή 

που τώρα πια φαντάζει μακρινή 

σα μια εικόνα μαγική πίσω απ’ τα σύννεφα. 

Χορτάρια αφρόντιστα, ξερά κλαδιά 

εκεί που ευωδιάζαν νυχτολούλουδα, 

από τις γλάστρες που στολίζαν την αυλή 

μονάχα έμεινε το χώμα... 

Εκεί που αναζητούσαμε δροσιά 

μόνα τους έμειναν τα δέντρα, 

εκεί που βρίσκαμε ζεστό ψωμί 

έμειναν μόνοι οι φούρνοι, 

εκεί που ολονυχτίς μεθούσαμε 

μονάχη έμειν’ η ταβέρνα, 

εκεί που μας ξυπνούσε η γειτονιά 

μόνα τους έμειναν τα σπίτια, 

εκεί που σβήναμε τη δίψα τ’ απογεύματα 

έμεινε μόνη η βρύση, 

εκεί που ανυποψίαστοι γελούσαμε  

έμεινε μόνη η θλίψη... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

«Γουοκισμός»: Αφύπνιση ή νέος ολοκληρωτισμός;

Αν και διακηρυγμένος στόχος του κινήματος “Woke” είναι η κατάργηση των κοινωνικών διακρίσεων, στην πράξη ο «γουοκισμός» επιδιώκει να επιβάλει την μειοψηφική άποψη ως μοναδική και καθολικά αποδεκτή αλήθεια.

Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Το λεξικό των κοινωνικών δικαιωμάτων είναι πάντα δεκτικό σε νέες προσθήκες. Ειδικά αν έχουν την τάση να προκαλούν διχασμούς στην κοινωνία, χωρίζοντάς την σχεδόν μανιχαϊστικά σε «θύτες» και «θύματα» (η λέξη «ρατσισμός», που έφτασε να υπερασπίζεται ακόμα και το «δικαίωμα» των καπνιστών να βλάπτουν την υγεία των άλλων σε δημόσιους χώρους, είναι ένα κλασικό παράδειγμα).

Τα τελευταία χρόνια το λεξικό εμπλουτίστηκε με μια λέξη που ηχεί παράξενα: «γουοκισμός». Αναφέρεται στο λεγόμενο κίνημα “Woke”, που σημαίνει αφύπνιση (ή επαγρύπνηση) απέναντι σε κάθε μορφή διάκρισης εις βάρος των κοινωνικών μειονοτήτων (εθνοτικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών, κλπ). Το “woke” προέρχεται από την αγγλική λέξη “to wake”, που σημαίνει ξυπνώ, αφυπνίζω.

Ο γουοκισμός εστιάζει σε μειοψηφικές κοινωνικές ομάδες τις οποίες θεωρεί ότι υπόκεινται σε «διάκριση» και «καταπίεση». Κάθε ομάδα ορίζεται με βάση ένα κοινό χαρακτηριστικό το οποίο, υποτίθεται, κατωτεροποιεί την ομάδα στη συνείδηση της υπόλοιπης κοινωνίας. Το χαρακτηριστικό αυτό μπορεί να είναι το φύλο, η φυλή, η θρησκεία, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, κλπ. Η επιχείρηση άρσης της διάκρισης γίνεται σε δύο επίπεδα, ένα ηθικό / ιδεολογικό και ένα πολιτικό.

Κατά πρώτον, τίθεται σε αμφισβήτηση αυτό τούτο το χαρακτηριστικό που ορίζει την ομάδα. Για παράδειγμα, αν η ομάδα περιλαμβάνει άτομα που δυσφορούν για το βιολογικό φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννησή τους, η woke απάντηση είναι ότι βιολογικό φύλο δεν υφίσταται ως αντικειμενική έννοια αλλά το «φύλο» ενός ατόμου ορίζεται κατά το δοκούν, με βάση τις επιθυμίες και το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του ίδιου του ατόμου (θεωρία του «κοινωνικού φύλου»). Σαν άλλο παράδειγμα, η υπεράσπιση του «δικαιώματος» στην (συχνά παράνομη) μετανάστευση επιστρατεύει το ιδεολόγημα των «ανοιχτών συνόρων», αφού «η Γη ανήκει σε όλους».

Σε επόμενο ηθικό / ιδεολογικό επίπεδο, επιδιώκεται η καθολική ενοχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, εκείνων δηλαδή που δεν ανήκουν στην «καταπιεζόμενη» μειονοτική ομάδα. Έτσι, π.χ., αν είσαι λευκός Ευρωπαίος, είσαι εξ ορισμού και «κληρονομικώ δικαιώματι» συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα ρατσισμού και αποικιοκρατίας που διέπραξαν ακόμα και οι μακρινοί πρόγονοί σου! Ο ιστορικός ρατσισμός, δηλαδή, αντισταθμίζεται με έναν αντίστροφο ρατσισμό που εναλλάσσει τους ρόλους θύτη και θύματος. Επίσης, αν τυχόν είσαι ετεροφυλόφιλος, κουβαλάς οπωσδήποτε στο DNA σου την ρατσιστική προκατάληψη όλων των «στρέιτ» απέναντι στις άλλες σεξουαλικές ταυτότητες.

Φυσικά, η ηθική απαξίωση της πλειοψηφίας συνεπάγεται αυτόματα την ηθική υπεροχή της μειονοτικής ομάδας. Και, το αίσθημα ηθικής υπεροχής οδηγεί σε πολιτική διεκδίκηση. (Την πολιτικοποίηση της «ηθικής» την βιώσαμε πριν μερικά χρόνια στη χώρα μας, αλλά σε καθαρά πολιτικό επίπεδο.) Πρώτο θύμα πολιτικής δράσης είναι η ελευθερία του λόγου, η οποία καταργείται de jure με βάση το δόγμα της «πολιτικής ορθότητας», και de facto με τη δράση ακτιβιστικών ομάδων που εμποδίζουν κάθε δημόσια έκφραση μη-αρεστών απόψεων, με τρόπους που θυμίζουν τα διαβόητα τάγματα εφόδου μιας άλλης εποχής. Οδηγούμαστε έτσι στη λεγόμενη «κουλτούρα της ακύρωσης» (“cancel culture”), δηλαδή την απαγόρευση κάθε εκφοράς δημόσιου λόγου που δεν υπηρετεί τους σκοπούς του «δικαιωματισμού» (φαινόμενο που απαντάται ιδιαίτερα στους ακαδημαϊκούς χώρους).

Ακολουθεί η προσπάθεια χειραγώγησης της εκπαίδευσης, με στόχο την ενσωμάτωση και διδασκαλία συχνά αντι-επιστημονικών θέσεων που απηχούν τα ιδεολογικά δόγματα κοινωνικών μειοψηφιών (όπως, π.χ., η «θεωρία του φύλου», σύμφωνα με την οποία, όπως προαναφέραμε, το φύλο του ανθρώπου δεν καθορίζεται από την ίδια τη Φύση αλλά από τη βούληση του ατόμου). Έως ότου επιτευχθεί ο απώτατος στόχος: η μειοψηφική θέση να αποκτήσει επίσημο θεσμικό χαρακτήρα, έτσι ώστε η αποδοχή της να καταστεί υποχρεωτική για το σύνολο της κοινωνίας. Και, όπως επισημαίνει η Nathalie Heinich [1], η εξαναγκαστική επιβολή μιας μειοψηφικής ιδεολογίας στο σύνολο μιας κοινωνίας αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του ολοκληρωτισμού.

Αν και διακηρυγμένος στόχος του, λοιπόν, είναι η κατάργηση της περιθωριοποίησης και η συμπεριληπτικότητα, στην πράξη ο γουοκισμός επιδιώκει να επιβάλει την μειοψηφική άποψη ως μοναδική και καθολικά αποδεκτή αλήθεια, την οποία οφείλουν να υπερασπίζονται ακόμα και οι νόμοι της πολιτείας. Οποιαδήποτε έκφραση αμφισβήτησης, συνεπώς, θα συνεπάγεται τιμωρία. Έτσι, π.χ., ένας δάσκαλος θα είναι δυνατό να χάνει τη θέση του αν αρνείται να διδάξει σε μικρά παιδιά την «θεωρία του φύλου». Ο ναζισμός και ο σταλινισμός χαμογελούν ειρωνικά από τα σκοτεινά υπόγεια της Ιστορίας...

Κλείνω το σημείωμα με μία, ας την πούμε, φιλοσοφική νότα. Όπως έχουμε αναφέρει, ένα από τα ιδεολογικά μέσα που χρησιμοποιεί ο γουοκισμός στη μάχη κατά των κοινωνικών ανισοτήτων είναι η αμφισβήτηση της σημασίας των χαρακτηριστικών που διαφοροποιούν τους ανθρώπους και οδηγούν σε διακρίσεις. Στόχος είναι, δηλαδή, η επίτευξη δικαιοσύνης μέσω μίας όσο το δυνατόν μεγαλύτερης κοινωνικής ομοιομορφίας. Εν τούτοις, οι ίδιοι οι νόμοι της Φύσης μάς διδάσκουν ότι, ακόμα και σε συμπαντικό επίπεδο, η πορεία προς την ομοιομορφία είναι πορεία προς τον θάνατο, σύμφωνα με το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα [2].

Στην κλίμακα του ανθρώπινου μικρόκοσμου, μία μορφή ανομοιομορφίας είναι ο βιολογικός διαχωρισμός του είδους σε δύο απόλυτα διακριτά φύλα. Το να αμφισβητούμε, χάριν ομογενοποίησης, αυτόν τον διαχωρισμό, αφαιρώντας από την έννοια «άνθρωπος» την ιδιότητα «φύλο» (βιολογικό και όχι «κοινωνικό», φυσικά!), είναι σαν να απορρίπτουμε το στοιχείο που εξασφαλίζει τη συνέχεια του είδους, σαν να επιθυμούμε το τέλος του Ανθρώπου. Και μάλιστα, πριν αποφασίσει να πεθάνει το ίδιο το Σύμπαν, σε συμμόρφωση με τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο. Μαζί με την παράνοια των πολέμων και την κλιματική κρίση, ο Άνθρωπος μοιάζει για μία ακόμα φορά να γίνεται νομοθέτης της αυτοκαταστροφής του!

[1] Nathalie Heinich, «Γουοκισμός: ο νέος ολοκληρωτισμός;» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2023).

[2] https://www.tovima.gr/2012/01/19/opinions/ta-potamia-den-gyrizoyn-pisw-i-tromokratia-toy-deyteroy-thermodynamikoy-nomoy/

ΑΡΔΗΝ

Ο Κόκκινος Βράχος (1949)

Ταινία του 1949, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου "Φωτεινή Σάντρη".

Σενάριο - Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Γρηγορίου

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Πληροφορίες

Εις μνήμην...

        (Σ’ αυτούς που συνήθισαν)

Βυθίζεσαι και πάλι 

στο πέλαγος της θύμησης. 

Γοργά που τρέχει η σκέψη! 

Σαν ξωτικά γυρνούν οι εικόνες 

μες στο νου, σε βασανίζουν 

με χρώματα, με μυρουδιές, μ’ ακούσματα 

και γεύσεις ασυνταίριαστες... 

Και πάλι τι γοργά 

που χάνεται η θύμηση! 

Μα πίσω θα ξανάρθει 

δυο κύματα μικρά να ξεσηκώσει 

στο τέλμα τούτο της προσαρμογής, 

εκεί που ζεις... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

Αναμονή

        (Σ’ αυτούς που πάντα περιμένουν)

Την πιο πολλή ζωή θαρρώ πως πέρασα 

τον ταχυδρόμο καρτερώντας. 

Κι όταν ερχόταν πια δεν τον περίμενα. 

Το γράμμα ήταν παλιό, 

τα νέα γνωστά ή κι αδιάφορα. 

Έλεγα, «ίσως αύριο...». 

Και της αναμονής ο μάταιος ο κύκλος 

πάλι αρχίνιζε, 

μ’ αναμονή ξανά για να τελειώσει... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ)

Κύκλος στον ουρανό

        (Σ’ αυτούς που δεν πιστεύουν μόνο ό,τι φαίνεται)

Σκοτάδι έπεσε στην πλατεία της φυλακής, 

κάπου στα βορειοδυτικά παράλια. 

Δεν το συνηθίζω, μα κάτι μ’ έκανε 

να κοιτάξω στον ουρανό. 

Κι ήταν ένας κύκλος πελώριος 

σα φωτοστέφανο 

στο κέντρο ακριβώς του θόλου. 

Μαζεύτηκαν κι άλλοι στην πλατεία 

- ειδήμονες κι αυτοί - 

κι όλοι μαζί μια εξήγηση ζητούσαμε 

γι’ αυτό το θαύμα που έχασκε 

πάνω απ’ τα κεφάλια μας. 

Κάποιοι λέγαν για διάθλαση, 

άλλοι για οπτική απάτη... 

Το προσκλητήριο το βραδινό 

μας διάκοψε τους στοχασμούς. 

Συναχθήκαμε στο υπόστεγο 

να καταμετρηθούμε. 

Μετά τη διάλυση, βιαστικά 

κινήσαμε για την πλατεία. 

Με μάτια ανυπόμονα 

κοιτάξαμε στον ουρανό. 

Κι εκεί, πελώριο 

ήταν στο κέντρο ένα σύννεφο 

στη θέση του κύκλου 

που ίσως να μην υπήρξε ποτέ... 

(Ντίνος Πυργιώτης, ΝΑΥΑΓΗΜΑΤΑ) 

Μια διχαστική «συμπεριληπτικότητα» στο Παρίσι

Παρακολουθώντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί αν το κεντρικό ζητούμενο της διοργάνωσης ήταν η προώθηση της ιδέας του αθλητισμού ή, αντίθετα, η προώθηση της ατζέντας της λεγόμενης "συμπεριληπτικότητας"...

 Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η κορυφαία διεθνής αθλητική συνάντηση. Σκοπός τους είναι να φέρουν κοντά τα έθνη, προάγοντας την ιδέα της παγκόσμιας ενότητας μέσω του αθλητικού ιδεώδους. Βασική επιδίωξη του θεσμού είναι η ενθάρρυνση της συμφιλίωσης και η άμβλυνση των διχαστικών αντιθέσεων μέσα στην ανθρώπινη κοινότητα.

Εν τούτοις, στο όνομα μίας αμφιλεγόμενης "συμπεριληπτικότητας", είδαμε κι εδώ να παρεισφρέει και να προβάλλεται επίσημα - και μάλιστα υπό μορφή ακραίας πρόκλησης - ένα ζήτημα που από τη φύση του έχει χωρίσει τη Δύση σε "woke" και "αντι-woke" στρατόπεδα, ενώ απειλεί να αποτελέσει αιτία για την άνοδο - ή επάνοδο - στην εξουσία επικίνδυνων λαϊκιστών με περιορισμένα έως ανύπαρκτα δημοκρατικά ανακλαστικά.

Όμως, ας δεχθούμε, χάριν συζητήσεως, ότι η "συμπεριληπτικότητα" είναι ένα θέμα που οφείλει να προβάλλεται ακόμα και σε αθλητικές συναντήσεις. Προσοχή: δεν εννοώ την αυτονόητη δυνατότητα συμμετοχής αθλητών με "ιδιαίτερα" χαρακτηριστικά, αλλά την αξιοποίηση των αγώνων για την προβολή κοινωνικών μηνυμάτων υπέρ της αποδοχής της διαφορετικότητας. Ερώτηση: Γιατί η "συμπεριληπτικότητα" καταλήγει να αφορά ένα και μόνο πεδίο, εκείνο των σεξουαλικών ταυτοτήτων; Και, στο κάτω-κάτω, ποιων βασικών δικαιωμάτων στερούνται σήμερα οι άνθρωποι στις δυτικές χώρες, λόγω των (όποιων) σεξουαλικών τους επιλογών; Άρα, ποιος ο λόγος να ενσωματωθούν "παρελάσεις υπερηφάνειας" (sic) στις τελετές έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων;

Αν η Επιτροπή των Ο.Α. θέλει να δώσει μηνύματα υπέρ της συμπερίληψης της διαφορετικότητας, υπάρχουν και άλλα ζητήματα, ακόμα πιο σοβαρά. Ενδεικτικά: 

1. Μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, που δικαιούνται να συμμετέχουν ισότιμα στον επαγγελματικό στίβο αλλά και να κινούνται με ασφάλεια στους δρόμους (χωρίς κάποιος ασυνείδητος να μπλοκάρει πάντα την πρόσβαση στο πεζοδρόμιο!).

2. Αυξημένη ευαισθητοποίηση, επίσης, για τα άτομα της τρίτης ηλικίας, που πρέπει να βρεθεί τρόπος να αισθάνονται ενεργοί πολίτες και όχι απόμαχοι της ζωής (με ό,τι δυσάρεστο μπορεί να επιφέρει ένα διαβρωτικό αίσθημα κατάθλιψης...).

3. Ισότιμη και δίκαιη μεταχείριση του νόμιμου μετανάστη, που έχει ενσωματωθεί πλήρως στη δυτική κοινωνία και δεν εργάζεται υπόγεια για την αποδόμηση των θεμελιωδών αξιών της.

Αυτό που επισημάνθηκε από πολλούς σχολιαστές είναι ότι η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι έβαλε τον αθλητή σε δεύτερο πλάνο, αφού σε πρώτο πλάνο τέθηκε ο κοινωνικός ακτιβιστής. Και μάλιστα, σε ένα πεδίο όπου ο ακτιβισμός μοιάζει με παραβίαση ανοικτής θύρας, αφού κανένα σχετικό κοινωνικό δικαίωμα δεν αμφισβητείται και δεν απειλείται σήμερα. Για να μην πω ότι διώκονται απηνώς από την "αστυνομία" των social media όσοι τολμούν να εκφράσουν απόψεις που αποκλίνουν από τα δόγματα του "δικαιωματισμού"!

Τελικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο Παρίσι διαπράχθηκε ένα αναμφισβήτητο ατόπημα: Στο όνομα της συμπερίληψης, δόθηκε χώρος στην πρόκληση. Κι αυτό θα τροφοδοτήσει και θα ενισχύσει τον διχασμό που ήδη έχει επιφέρει στις κοινωνίες της Δύσης η υπερ-προβολή της woke κουλτούρας. Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν αρμόζει σε έναν θεσμό που στοχεύει στη συμφιλίωση, όπως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Αμφιβάλλω, εν τούτοις, αν τις συνέπειες αυτού του διχασμού είναι σε θέση να προβλέψουν - ή, έχουν τη διάθεση να αποτρέψουν - οι δυτικές ηγεσίες. Πολύ φοβάμαι ότι θα τις μετρήσουν επώδυνα κατόπιν εορτής, στη μορφή εκλογικών αποτελεσμάτων που οι περισσότεροι απευχόμαστε και σε λίγους θα αρέσουν...