Δρομάκι στο καπελάδικο του Πουλόπουλου, στο Θησείο

Ας ενημερώσει κάποιος και την ΕΥΔΑΠ για την λειψυδρία!

 Θα παραθέσω τα γεγονότα με ψυχρά περιγραφική διάθεση. Γιατί, αν αφήσω να κυριαρχήσει το συναίσθημα, φοβάμαι ότι θα παρεκτραπώ (και ύστερα θα το μετανιώσω)!

* Βράδυ Δευτέρας 26/8/24: Σε έναν από τους τακτικούς βραδινούς περιπάτους μου, και καθώς είχα καιρό να πάω εκεί, βρέθηκα στο Γκάζι. Εκεί κοντά, στη Μεγάλου Αλεξάνδρου και στο σημείο όπου αυτή συναντά την Ιερά Οδό, βρίσκεται ο καλός θερινός κινηματογράφος «Λαΐς». Με καθαρά τυχοδιωκτική διάθεση είπα να πεταχτώ ως εκεί να δω τι έπαιζε, μήπως και...

Φτάνοντας στη Μεγάλου Αλεξάνδρου παρατήρησα ότι ο δρόμος είχε πλημμυρίσει από νερό, το οποίο μάλιστα δεν ήταν στάσιμο αλλά φαινόταν να ανανεώνεται συνεχώς. Ήταν προφανές ότι επρόκειτο για κάποια μεγάλη διαρροή (δεν είμαι σε θέση να πω αν ήταν πρόσφατη ή αν είχε προϋπάρξει για μέρες προτού η ασημαντότητά μου την εντοπίσει). Αναζήτησα την πηγή της διαρροής και είδα ότι το νερό προερχόταν από ένα παλιό κτίριο απέναντι από τον κινηματογράφο.

Με τα ανακλαστικά του «ξενέρωτου» ανθρώπου που βρίσκεται έξω από το πνεύμα της εποχής του, τηλεφώνησα από το κινητό μου στις βλάβες της ΕΥΔΑΠ. Με έβαλαν, ως είθισται, στην αναμονή, και για κάπου ένα τέταρτο της ώρας άκουγα όμορφα ηθικοπλαστικά μηνύματα για τη σωστή συμπεριφορά που οφείλουμε να επιδείξουμε ως πολίτες σε ό,τι αφορά την κατανάλωση του νερού, λόγω του φάσματος της λειψυδρίας που απειλεί (και πάλι) την Αθήνα. Κάτι σε στυλ «μπράβο Γιωργάκη που δεν σπατάλησες ούτε μία σταγόνα σήμερα»!

Όταν, τελικά, εμφανίστηκε στη γραμμή η εκπρόσωπος της εταιρείας, της ανέφερα το πρόβλημα και την ρώτησα, παρεμπιπτόντως, αν έχουν λάβει αναφορές και από άλλους πολίτες (τι διάολο, ολόκληρος κινηματογράφος βρίσκεται απέναντι, κόσμος μπαίνει - κόσμος βγαίνει!). Με έκπληξη (αν και δεν θα 'πρεπε) άκουσα ότι ουδείς άλλος το είχε αναφέρει. Σε κάθε περίπτωση, αφού έδωσα το όνομά μου - όπως μου ζητήθηκε - έλαβα τη διαβεβαίωση ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπιζόταν «σύντομα»...

* Βράδυ Τρίτης 27/8/24: Σίγουρος ότι είχα σώσει την πόλη - έστω προσωρινά - από τον εφιάλτη της λειψυδρίας, περπάτησα και πάλι ως τη Μεγάλου Αλεξάνδρου για να απολαύσω υπερήφανα τους καρπούς της υπευθυνότητάς μου ως πολίτη της Αθήνας. Αλλά φευ: ο δρόμος ήταν το ίδιο πλημμυρισμένος όπως την προηγούμενη νύχτα, και το νερό ανάβλυζε από το ίδιο σημείο με αμείωτη ένταση! Στον κινηματογράφο απέναντι όλα κυλούσαν ομαλά...

Κάλεσα πάλι την ΕΥΔΑΠ (με κάπως μικρότερη αναμονή αυτή τη φορά) και δεν έκρυψα την αγανάκτηση που με διακατείχε. Είπα ότι αδίκως σπαταλούν τα χρήματα των φορολογουμένων σε κοινωνικά μηνύματα στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις για το πόσο «πολύτιμο» είναι το νερό και πόσο ευσυνείδητοι είναι όσοι δεν το σπαταλούν, αφού ο πρώτος αποδέκτης του σχετικού διδακτισμού θα έπρεπε να είναι η ίδια η εταιρεία που το διαχειρίζεται! Με ύφος μάλλον μπλαζέ, η εκπρόσωπος μου εξήγησε ότι «υπάρχουν κι άλλες βλάβες στην πόλη, κύριε, εκτός από τη δική σας. Πού να τις προλάβουν όλες τα συνεργεία;» (σε ελεύθερη μετάφραση: λείπουν οι περισσότεροι σε άδειες, Αυγουστιάτικα). Επεσήμανα ότι δεν επρόκειτο για «δική μου βλάβη» αλλά για ζωτικής σημασίας πρόβλημα της πόλης! Για να λάβω, τελικά, μία ακόμα διαβεβαίωση: «Τέλος πάντων, ως τις 11μμ απόψε θα έχει διορθωθεί η βλάβη.»

Δεν μπήκα στον κόπο να πάω ξανά εκεί την επόμενη μέρα. Είπα στον εαυτό μου: «Δεν μπορεί, θα το 'χουν φτιάξει ως τώρα...»

* Βράδυ Δευτέρας 2/9/24: Περνώ πάλι από την περιοχή. Η Μεγάλου Αλεξάνδρου πάντα πλημμυρισμένη, με το νερό να αναβλύζει από το ίδιο σημείο του παλιού κτιρίου. Το σκηνικό έμεινε αμετάβλητο σε όλες τις επόμενες - δεν μέτρησα πόσες - επισκέψεις μου...

* Βράδυ Σαββάτου 14/9/24: Πήγα εκεί για νιοστή φορά (που λέμε στα μαθηματικά) και σκέφτηκα να κάνω κάτι που είχα αμελήσει τις προηγούμενες: να φωτογραφίσω τον νέο αυτό «ποταμό» της Αθήνας, με το όνομα του αρχαίου Μακεδόνα στρατηλάτη (παραθέτω τις εικόνες πιο κάτω).

Όσο για την ΕΥΔΑΠ, δεν της τηλεφώνησα ξανά. Δεν είχα λεφτά (και νεύρα) για πέταμα...

    * Δια το γνήσιον της υπογραφής: Κώστας Παπαχρήστου

Να τον χαιρόμαστε!

Αφού "έλυσε" τα προβλήματα της Αθήνας, κατεβαίνει τώρα στην πολιτική - για την οποία διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι δεν θα χρησιμοποιούσε την δημαρχία ως εφαλτήριο για πολιτική καριέρα - για να "λύσει" τα προβλήματα ενός κόμματος, ενώ φιλοδοξεί στο κοντινό μέλλον να "λύσει" και τα προβλήματα της χώρας! Κι ύστερα ξύπνησε...

Ας απολαύσουν τώρα το χάος της πόλης που απαξιώνει να υπηρετήσει, οι συν-δημότες που τον εξέλεξαν (δεν θα χρησιμοποιήσω γι' αυτούς τη λέξη που μου έρχεται στο στόμα, αν και ο πειρασμός είναι μεγάλος...), καθώς και εκείνοι που αντί να κατέβουν να ψηφίσουν προτίμησαν να πάνε κυριακάτικη εκδρομή (μη χάσουν).

Το κακό είναι ότι για κάμποσα χρόνια ακόμα, το αποτέλεσμα της αφέλειας μερικών θα το "απολαύσουμε" αναγκαστικά και οι υπόλοιποι...

Διαβάστε επίσης...

Μπορεί το ιδιωτικό χρέος να εξισώνεται με φοροδιαφυγή; Με αφορμή μια πρόταση του Μάνου Βουλαρίνου

 Σε πρόσφατες εκπομπές του στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, ο ευφυής (αλλά όχι πάντα με θέσεις τις οποίες προσυπογράφω απόλυτα) Μάνος Βουλαρίνος έκανε την εξής πρόταση, η οποία θα λύσει, υποτίθεται, το πρόβλημα των ιδιοκτητών ακινήτων που αντιμετωπίζουν κακοπληρωτές ενοικιαστές: Να καλύπτει την οικονομική ζημιά του ιδιοκτήτη το ίδιο το κράτος, και να καθίσταται αυτόματα οφειλέτης προς το δημόσιο (δηλαδή, την Εφορία) ο ασυνεπής ενοικιαστής!

Η πρόταση του Βουλαρίνου ομολογώ με ξάφνιασε, αν λάβει κανείς υπόψη ότι πρόκειται για έναν από τους πλέον ένθερμους οπαδούς (όχι μόνο του Παναθηναϊκού αλλά και) της ακραία φιλελεύθερης οικονομίας, η οποία δεν θέλει το κράτος να παρεμβαίνει - και μάλιστα ιδίοις εξόδοις - σε οικονομικές διαφορές ιδιωτικής φύσης. Για τέτοιες υποθέσεις, άλλωστε, υπάρχουν τα αστικά δικαστήρια.

Η διαφωνία μου με την πρόταση δεν έχει να κάνει με το ότι είμαι οπαδός της ΑΕΚ, αλλά με πολύ πιο θεμελιώδη ζητήματα αρχών. Καταρχήν, δεν είναι δυνατόν μία διαφορά μεταξύ ιδιωτών να ανάγεται σε διαφορά ενός ιδιώτη με το κράτος. Και, δεν μπορεί η αθέτηση ενός ιδιωτικού συμφωνητικού (υποχρέωση έγκαιρης καταβολής ενοικίου) να καθίσταται de facto ισοδύναμη ενός αδικήματος εθνικής εμβέλειας, όπως η φοροδιαφυγή!

Κατά δεύτερον, τυχόν εφαρμογή της πρότασης Βουλαρίνου θα μπορούσε να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, αφού με βεβαιότητα θα διεκδικήσουν ανάλογη κρατική παρέμβαση προς υποστήριξή τους και άλλες κατηγορίες συναλλασσομένων (ποιος επαγγελματίας δεν αντιμετωπίζει κακοπληρωτές καθημερινά;). Με ποιο σκεπτικό θα απορρίψει το κράτος τέτοιες πρόσθετες διεκδικήσεις όταν ήδη θα έχει δημιουργήσει "δεδικασμένο"; Και, με ποιον τρόπο θα μπορέσει να τις ικανοποιήσει;

Τέλος, με χρήματα ποίων θα καλυφθούν από το κράτος οι οικονομικές ζημιές των ιδιοκτητών ακινήτων - ακόμα και αν υποτεθεί ότι, τελικά, θα ανταποκριθούν στις οιονεί "φορολογικές" υποχρεώσεις τους οι ασυνεπείς ενοικιαστές; Μήπως με χρήματα των φορολογουμένων; (Ρητορικό το ερώτημα.) Και γιατί οφείλουν, εν τέλει, οι τελευταίοι να επιβαρυνθούν με ιδιωτικά χρέη και ζημίες τρίτων;

Ελπίζω η πολιτεία να αξιολόγησε την πρόταση Βουλαρίνου απλά και μόνο ως ένα ακόμα δείγμα του αστείρευτου χιούμορ του. Γιατί, δεν θέλω να σκεφτώ τι θα συμβεί αν την πάρει στα σοβαρά!

ΚΠ