Συνεχίζω την παρουσίαση της συλλογής παραληρημάτων ενός ατάλαντου δημιουργού που βρέθηκε "ναυαγός" σε λάθος εποχή... Το επόμενο ποίημα περιγράφει το δέος μπροστά στα άλυτα μυστήρια της (σκόπιμα υποφωτισμένης) γυναικείας ψυχής. Και μας προειδοποιεί: η αθωότητα είναι συχνά επίφαση μιας περίπλοκης ψυχοδομής που τα εσωτερικά της μονοπάτια είναι φτιαγμένα από τραύματα ανεξίτηλα. Γιατί τα χάραξαν θεοί ή βάρβαροι - ή και τα δύο, μικρή πια έχει σημασία...
Μη γελαστείς
(Σ' εκείνους που θαρρούν ότι τις ξέρουν...)
Μη γελαστείς από το κόκκινο
σαν του τριαντάφυλλου το χρώμα.
Κι αυτές οι λέξεις που δειλά
βγαίνουν από το στόμα
ας μη σε ξεγελάσουν.
Σαν ψάχνοντας πατημασιές δε βρεις
στου δάσους του κρυφού το φρέσκο χώμα,
κουτέ μου πρωτοπόρε, μη γελαστείς!
Κάποια βροχή τις σκέπασε. Μ' ακόμα
θαμμένες βρίσκονται κάτω απ' τη γη.
Ποτέ δε θα περάσουν...
(Ντίνος Πυργιώτης, ΑΠ' ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΟΥ )
Καλημέρα από την ηλιόλουστη Χίο... Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω για μία ακόμη φορά μαζί σου ως προς το χαρακτηρισμό "ατάλαντος" για τον ποιητή-ναυαγό. Η προσωπική μου άποψη διαφέρει κατά πολύ, δε σου κρύβω μάλιστα πως τον ζηλεύω που μπορεί να καταθέτει κομμάτια της ψυχής του τόσο κομψά, με έναν τρόπο λιτό που όμως μπορεί να προκαλέσει εκκωφαντικό θόρυβο σε όσους πραγματικά μπορούν να ακούσουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Πολυτίμη, από τον τρόπο που γράφεις μπορώ να διακρίνω μια γνήσια ποιητική φύση. Η γνώμη σου, λοιπόν, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, και ο "ναυαγός" μας σίγουρα θα νιώσει κολακευμένος διαβάζοντάς την! Εγώ έχω κάθε δικαίωμα να τον αμφισβητώ, και θα εξακολουθήσω να το κάνω με σκοπό να ανεβάζω διαρκώς τον πήχυ των απαιτήσεών μου απ' αυτόν. Έστω κι αν, στους δύσκολους και πεζούς καιρούς μας, οι πηγές της έμπνευσης λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ, κι οι βόλτες στ' Αναφιώτικα ξεμακραίνουν στις μνήμες...
ΑπάντησηΔιαγραφή